Όταν φεύγεις

Σ’ αυτό το σπίτι η μοναξιά αντιλαλεί στους τοίχους όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Και μετά ξαφνικά γίνεται σιωπή. Δεν ακούγεσαι, η φωνή σου, η ανάσα σου δεν ακούγονται. Τίποτε, μόνο σιωπή. Σιωπή εκκωφαντική, από τα ηχεία του στερεοφωνικού. Όταν φεύγεις η σιωπή σου παίρνει την χροιά της φωνής της Νίνας, του Φρανκ, του Σαρλ… Η σιωπή σου γίνεται στίχος του Πρεβέρ, του Αντωνίου, του Σικελιανού. Την συλλαμβάνει ο φακός του Μπρεσόν, του ΜακΚέιμπ, της Παπαϊωάννου. Κρύβεται στα δάκτυλα του Μπάρενμποϊμ, την ώρα που αιωρείται στο δωμάτιο η Pathétique sonata του Μπετόβεν. Η απουσία σου σκοτεινιάζει τα βλέμματα στις γυναίκες του Μοντιλιάνι και ποτίζει με κόκκινο τους καμβάδες του Ρόθκο. Κι ύστερα γίνεται σκοτάδι και φωλιάζει στο μαύρο σου μακώ, εκεί, πάνω στην καρέκλα…

“The Kiss by the Hôtel de Ville” taken in Paris in 1950. (Photo: Robert Doisneau)

Μεθαύριο!!!

Κυνηγητό

Κυνηγάς την ηλιαχτίδα σου σε στενά δρομάκια και παρκινγκ θηρία εμπορικών, σκουντουφλάς, πέφτεις, σκίζεις το γόνατο σου, άλλο ένα οικόπεδο λες, λίγο βάμμα ιωδίου και συνεχίζεις.

Κυνηγάς την αλήθεια σου μέσα σε κιτρινισμένα τετράδια, σε παλιές φωτο, ξεχασμένες κασέτες, παίζεις τον πάγο στο στόμα σου και κουνάς νευρικά το ποτήρι. Γυρνάς ανάποδα την κορνίζα στο κομοδίνο, δεν είναι εκεί.

Κυνηγάς μια υποψία σε σκοτεινούς χώρους, φορεμένα ρούχα κι αναπάντητες κλήσεις αλλά δεν ξέρεις τι θέλεις να βρεις και δεν ησυχάζεις, να το βρεις… να μην το βρεις…

Κυνηγάς την ευτυχία σου εδώ κι εκεί, «σε λάθος μέρη» φωνάζει η μάνα σου, σε υλικά αγαθά που φθείρονται σκέφτεσαι δυνατά, σε αγάπες που πέρασαν, ρίζωσαν ή έφυγαν, δεν έχει σημασία πια, ευτυχία είναι, πάει κι έρχεται κι εσύ εκεί, ακόμη την κυνηγάς.

Κυνηγάς την επιτυχία από μικρό παιδί, σχολείο, καριέρα, οικογένεια, και ξαφνικά επαναπροσδιορίζεις τις προτεραιότητες σου και λες λάθος έκανα τόσον καιρό, άλλα όνειρα έπρεπε να κυνηγήσω αλλά δεν το σκέφτηκες όταν ήταν καιρός.

Τρέχεις, πέφτεις, σηκώνεσαι, είσαι μόνος, με παρέα, πάλι μόνος, με παιδιά ή χωρίς, έχεις υποχρεώσεις αλλά και χοντρό μαρκαδόρο (ενίοτε), τραύματα και γιατρειές, γρήγορες ανάσες, κοφτές ανάσες, ξαναείσαι μόνος σου αλλά έχεις τόσους άλλους μόνους τους απέναντι σου –ψηφιακή μοναξιά ή ψηφιακή κοινωνική ζωή, πως το λένε; – δεν απαντάς στα μηνύματα και βαριέσαι τα τηλέφωνα για Χρόνια Πολλά αλλά σ’ αρέσουν οι καρό πιζάμες σου, τα φωτάκια, η αστερόσκονη, ο ΆηΒασίλης και ο Πήτερ Παν.

Κυνηγάς ένα χαμένο φιλί στο βάθος του διαδρόμου.

Κρεβατοκάμαρα.

Καληνύχτα.

6 μέρες ακόμη...

Αναμνήσεις μιας Αθηναίας που δεν ζει πια εδώ

Υπότιτλος: «Athens | The little great city»

Αθήνα, η πόλη που αγαπώ, που έκανα τα πρώτα μου βήματα, που λιάστηκα στα πάρκα της παιδί, που γλίστρησα νύχτα στα πλακόστρωτα της βγαίνοντας από ένα μπαρ.

Αθήνα, το πρώτο ραντεβού στο Άλσος Παγκρατίου, μία κοπάνα στο Κολωνάκι, μία άλλη στο λόφο του Αρδηττού, τσιρίδες και χέρια σφιχτά πιασμένα στο Μοντανά του Ροντέο, φραπέ στο Λέντζο, στον Κίτρινο Σκίουρο, στη Φωκίωνος Νέγρη, μίνι και ψηλή βάτα στην Αυτοκίνηση, κοκτέιλ στο Βο, έξτρα θερμίδες στην Μπιφτεκούπολη, σφηνάκια στον Κούκο, λαθραναγνώστης στην Εστία, τρέξιμο με τα ντοσιέ υπό μάλης στην Ιπποκράτους. Πιάτσες ταξί, βιτρίνες εμπορικών, παιδί στα πόδια του Αϊ Βασίλη στο Μινιόν, Σύνταγμα και πολιτικοί αρχηγοί στα μπαλκόνια, ουρές κόσμου μεσημέρι στην Ακαδημίας, χιονοπόλεμος στον Καρέα, κρυφτό στις πλατείες του Βύρωνα, σουβλάκια στο Μοναστηράκι, ένα ταγκό καταμεσής στην Πατησίων, πατίνια στο Καλλιμάρμαρο, κουβεντούλες στο καφενείο του Κήπου, φιλιά κάτω από μία πέργολα στο Ζάππειο.

Αθήνα, μπερδεμένες μυρωδιές μπαχαρικών στην Ευριπίδου, ήχοι από μπακίρια και εμαγιέ στην Αγ. Δημητρίου, τσάντες γεμάτες με χειροποίητες μπαλαρίνες στην Αγ.Θέκλας, μεζέδες στο Ζείδωρον, στην Δεξαμενή, στην Πράσινη Τέντα, στην Αβησσυνίας. Βραδιές γκουρμέ στην Βιτρίνα, στο Aubrevoir, στη Ράτκα, στο Blue Pine, στο Πάρκο, στη Χύτρα. Τεκίλα στο Green Door και στο Wild Rose, κρίκετ στο Red Lion και στο Ploughman, ουίσκι στην μπάρα του Remezzo, τότε, στην Χάριτος. Σούπα στην Βαρβάκειο.

Πολύχρωμο σεργιάνι στην Ομόνοια, χάζι στους πάγκους με τα μπιχλιμπίδια στο Μοναστηράκι, φεστιβαλικές βραδιές στο Γκάζι. Συναυλίες στο Λυκαβηττό και στο ΟΑΚΑ, beach parties στην Βουλιαγμένη, αυτοκινητάδες στην παραλιακή, κρυφά ραντεβού σε pub της Κυψέλης και στην Άκρη, χαβαλές στην Ζησιμοπούλου. Νύχτες με πανσέληνο, στην Αρκαδία, στο Παλάς, στη Ρέα, στη Δεξαμενή, στο Σινέ Παρί, στη Ριβιέρα, στο Βοξ.

Αθήνα, η πόλη που αγαπώ και δεν περιορίζεται στα όρια του δήμου της. Την δημιουργούν ψηφίδα – ψηφίδα τα πρόσωπα των ανθρώπων που την διαβαίνουν, τα εμπορικά της μικρά και μεγάλα (που δυστυχώς μέρα με την μέρα κλείνουν), οι μπάρες της, τα πάρκα της (που λιγοστεύουν), η κίτρινη φυλή, το πολύπαθο Μετσόβιο, οι πλατείες της που ασφυκτιούν από το τσιμέντο, ο γαλανός της ουρανός και το πιο όμορφο φως στον κόσμο. 

Athens I The Little Great City
by Emmanouil Papadopoulos

Μusic Gustavo Santaolalla - Pajaros: My Blueberry Nights OST

Χαρά μου

Να μοιράζεσαι την χαρά, μόνο τότε την βιώνεις πραγματικά!
Να είσαι η καλή νεράιδα των άλλων αλλά και της καρδιάς σου.
Με ένα χαμόγελο ζεις περισσότερο, με ένα χαμόγελο ζεσταίνεις την καρδιά σου και της δίνεις μελωδία.
Αν ο καθένας μας σηκωνόταν κάθε πρωί χαμογελαστός, ακόμη και στα πιο δύσκολα προβλήματά του, και συνέχιζε όλη μέρα να χαμογελά τότε δεν θα μπορούσε κανένα κανάλι και καμία κυβέρνηση να τον κάνει να πιστέψει ότι ζει σε έναν γκρι κόσμο…
Εάν η χαρά και η προσφορά ήταν συνώνυμα όλοι εμείς θα ζούσαμε πολύ καλύτερα.

Ένα πιάτο απ΄τα παλιά

Υπήρξε μια εποχή, χρόνια πολλά πριν, που οι Σεφ δεν είχαν εμφανιστεί στην ζωή μας, η ρόκα ήταν γνωστή σε μερικούς ως μέρος του αργαλειού και σε άλλους ως καλαμπόκι. Ψωνίζαμε φίνα ελληνικά τυροκομικά από τον μπακάλη, ζαρζαβατικά με γεύση και άρωμα από τον μανάβη, φρέσκα –τις περισσότερες φορές– ψάρια από τον κύριο Νίκο και ντόπιο βόειο από τον κύριο Γιώργο. Παραγγέλναμε στο χωριό λουκάνικα, λάδι, μέλι και κρασί. Τα Σάββατα πεταγόμασταν στο πιο κοντινό σούπερ μάρκετ ­– ένας Βερόπουλος 2 χλμ μακριά από το σπίτι– το πρώτο που είχε ανοίξει χαμηλά στη Φορμίωνος κι εκεί αγοράζαμε τα ξενόφερτα… κάτι κορν φλέικς, χαρτικά, απορρυπαντικά, κονσερβες «άι χαβ νο αϊντία γουάτ λέιμπελ» και φυσικά τα αγαπημένα μου αλλαντικά κι άλλα! Για πιο εξτρήμ καταστάσεις υπήρχε πάντα ο Βασιλόπουλος στον Φάρο, λατρεμένο μαγαζί!

Εκείνα τα χρόνια που αναπολώ πασπαλίζοντας τα με χρυσόσκονη, δεν ήξερα παιδί γαρ την έννοια του γκουρμέ. Τον πουρέ γνώριζα πολύ καλά που παραμένει στα αγαπημένα μου πιάτα. Ήξερα όμως πότε ένα φαγητό ήταν νόστιμο, πότε το τραπέζι ήταν στρωμένο με μεράκι (αυτό θεωρούσα αρτ ντε λα τάμπλ) και πότε το σπιτικό παγωτό είχε βασικό υλικό την αγάπη (της μαμάς μου πάντα).

Θυμάμαι το πιλάφι σωταρισμένο στο φρέσκο βούτυρο πολύ πριν το ριζότο, το μαύρο ρύζι, το μπασμάτι, κι άλλα πολλά. Το κοκκινιστό που τότε το σνόμπαρα αλλά τώρα βουτάω ολόκληρη στην κατσαρόλα!

Γεύσεις που πολλές από αυτές δεν υπάρχουν πια, ακόμη και στις ίδιες συνταγές οι γεύσεις έχουν αλλοιωθεί. Γεύσεις μαμαδίστικες, σπιτικές, μυρωδιές κουζίνας χαραγμένες βαθιά στην μνήμη.

Χωρίς να μετράω σε μεζούρες τα υλικά αλλά φροντίζοντας να αναγνωρίζω τα φρέσκα κι αυτά που αξίζουν, έμαθα να μαγειρεύω παρακολουθώντας κλεφτά την μαμά μου, να φτιάχνω πίτες βλέποντάς την να αλευρώνει το τραπέζι της κουζίνας και να ανοίγει φύλλο κι έτσι σιγά-σιγά έμαθα να πειραματίζομαι με τα υλικά που έβρισκα, να τα παντρεύω μεταξύ τους και να δημιουργώ διαφορετικές γεύσεις, να αναζητώ καινούργια πράγματα, να στολίζω τα πιάτα μου και το τραπέζι μου, να τα συνδυάζω με το σωστό κρασί, το σωστό απεριτίφ, το καλύτερο επιδόρπιο. Όλα αυτά προ τηλεοπτικών Σεφ και ντελίμανίας…

Απόψε έβρασα σπιτικές χυλοπίτες, τσιτσίρισε το φρέσκο βούτυρο και τις έριξα μέσα. Και ξαφνικά η κουζίνα μου μύρισε παιδικά χρόνια και μαμά. Αγαπημένες μυρωδιές και οι δύο. Ένα τέτοιο πιάτο αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι είναι Ελλάδα. Έτριψα κεφαλοτύρι Ολύμπου, άνοιξα κι ένα κρασί από αμπέλια της Δράμας και κούρνιασα οκλαδόν στον καναπέ. Κοίταξα την τηλεόραση κι άρχιζε Master Chef, οι γεύσεις και οι μυρωδιές όμως μου θύμισαν ένα μικρό κορίτσι που έβαζε μαξιλάρι στην καρέκλα για να φτάνει στο τραπέζι.

19

19 ημέρες για τα Χριστούγεννα!

Γιάννης Πετρής: "Timete Deum 2" @ bar tessera

Η ζωγραφική αναπαράσταση της ανθρώπινης μορφής, μέσα από σύγχρονες εικόνες παρμένες από τα media, τη μόδα ή το lifestyle, σε κενό χώρο, επαναπροσδιορίζει την έννοια του ''ωραίου'' ως προτύπου στην κοινωνία του σήμερα, της γενικευμένης αβεβαιότητας και της κρίσης των αξιών.

Ακουαρέλες αφαιρετικές, ρευστές και μονοχρωματικές, κολάζ που επανεξετάζουν τη σημασία των στοιχείων σε μια νέα σύνθεση-πραγματικότητα, με διάθεση υπερρεαλιστική και κάρβουνα με αναφορές στο ύστερο μπαρόκ, συνθέτουν την έκθεση με τίτλο «TIMETE DEUM 2».

Μία φράση σημειολογική που ορίζει τις ηθικές αξίες και εσωκλείει την αίσθηση του αιώνιου φόβου της ανθρώπινης ύπαρξης.

bar tessera - Κολοκοτρωνη 25 (Στοά Πραξιτέλους)

29/11 - 18/12/2010

Καρδιά μου

Σ’ ευχαριστώ για όλες τις καρδιές που μου χαρίζεις …

Για αυτές που φορώ, για αυτές που κρατώ και αυτές που μου ψιθυρίζεις στ’ αυτί.

Για αυτές που έρχονται αναπάντεχα και φέρνουν χαμόγελα κι εκείνες που τις περιμένω κρυμμένη πίσω από την πόρτα.

Για αυτές που μου τραγουδάς για καλημέρα.

Για αυτές που μου στολίζουν το λαιμό.

Για αυτές που σχηματίζουν τα δάχτυλά σου και κουνιούνται ρυθμικά «τακ τακ τακ».

Για τις καρδιές που ζωγραφίζεις στα εξώφυλλα των περιοδικών.

Για το «καρδιά μου» που φωνάζεις τώρα από μέσα…

Μα αν σε ευχαριστώ περισσότερο για κάτι είναι για την δική σου που με συντροφεύει στα όμορφα και στα δύσκολα!

- Έρχομαι καρδούλα μου.

Last Night

TIMETE DEUM 2

bar teSSera * Κολοκοτρώνη 25 * Στοά Πραξιτέλους

Η Γοργόνα

17 Νοέμβρη

Κάποιοι θυμομαστε, αμυδρα έστω, εκεινη την ημερα.
Κυρίως την λύπη και την αγανάκτηση στα προσωπα των δικών μας.
Και μετά την ελπίδα.
Αυτο ας κρατησουμε μόνο.

Βόλτα στην Autostrada

Αυτή η λιακάδα (ενός καθαρού μυαλού) και του Νοεμβρίου, αναπάντεχη, γαλήνια, σχεδόν εαρινή, με κάνει να θέλω να ταξιδέψω… Να μπω στο αυτοκίνητο και να πάω πολλά χιλιόμετρα μακριά, να ταξιδέψω προς βορρά.

Μία φωτο από ένα άλλο ταξίδι, ο Δον Κιχώτης ετοιμος να πολεμήσει τους μυλους στην γερμανική ύπαιθρο που κοροϊδεύουν τους ανέμους την ίδια ώρα που η πρωϊνή λιακάδα σκάει μύτη στην autostrada.

Εκλογές 2010

Μεθαύριο που θα μιλάμε πάλι για προβλήματα θυμήστε μου κι εμενα ότι έμεινα αμέτοχη (χωρίς ψήφο κ φωνη) σε αυτές τις εκλογές και μην με αφήσετε να μιλήσω τότε.

Την ώρα που η Ελλαδα απέχει απο τις κάλπες για να τιμωρησει την γενια του Πολυτεχνειου που μας οδηγησε ως εδω (μάλλον), το CINE+ (από το ψηφιακό μπουκέτο της ΕΡΤ) παρουσιάζει ντοκιμαντερ για την χουντα στα κρατη της Λατινικής Αμερικής...

Είναι περισσότερο έξυπνοι από όσο νόμιζα αν ειχαν σκοπό να μας ξυπνήσουν τέτοιους συνειρμούς.

(λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες)

Έρωτας Ποίηση

Το ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ και η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ ειναι ο ίδιος ο ερωτας, ζωγραφισμένος με οξείες, περισπωμένες και δασείες. Έτσι ακριβώς όπως θα 'πρεπε να δοξάζεται στην γλώσσα που τον γέννησε και τον αποθέωσε!

Θεσσαλονίκη Έρως Άστυ

Addio Città
Η Θεσσαλονίκη του Εμμανουήλ Παπαδόπουλου
στρωμένη με το μουσικό χαλί των Calexico, Departure In F Minor

Χρόνια πολλά

Επιτρέψτε μου να εξαφανίζομαι αραιά και που… να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι στην αγκαλιά των φίλων μου.
Να ελπίζω και να προσεύχομαι.
Να μοιράζω όμορφες σκέψεις φωναχτά σε αυτούς που έχουν ανάγκη, σε μένα.
Να εύχομαι, να αντεύχομαι.
Να αγοράζω λουλούδια και να λέω Χρόνια Πολλά.
Και αν τα χρόνια δεν μετριόνται πια να λέω «θα σε σκέφτομαι πάντα με αγάπη».
Και να σου παίρνω λουλούδια που θα στολίζουν τα βάζα μου.
Επιτρέψτε μου να σφυρίζω φάλτσα μία μελωδία για ώρα πολλή.
Να σβήνω τα φώτα και τις οθόνες και να αφήνω τις φλόγες των κεριών να με οδηγούν.
Να φτιάχνω σκιές στους τοίχους.
Να αγαπώ.
Να θυμάμαι πόση αγάπη έχω πάρει,
να ζω.
Να σου αφιερώνω ένα τραγούδι, παλιό ρεμπέτικο, στρωτό.
Να σε χαζεύω στην φωτό στο κομοδίνο μου.
Να μου δίνεις δύναμη στα δύσκολα.
Να μου δίνεις ελπίδα μέσα από τις αναμνήσεις μου.
Να με κάνεις να κοιτώ μπροστά και να σ’αγαπώ (πολύ).
Να μην πάψω ποτέ να σε κουβαλώ σαν φυλαχτό στην καρδιά μου…
Χρόνια πολλά θα σε θυμάμαι.

Δ ί χ ω ς σ ο υ

Οι φίλοι μου είναι οι μουσικές τους

Οι φίλοι μου είναι οι μουσικές τους, οι ήχοι που τους ακολουθούν, τα βήματά τους στον χορό.

Οι φίλοι μου είναι ένα επίμονο σαξόφωνο μέσα στη νύχτα, ενα σόλο πιάνο, καμιά φορά απλά μία φυσαρμόνικα.

Έχουν ονόματα και γιορτές, κι οι γιορτές τους είναι οι μουσικές τους και οι γιορτες ειναι οι χοροί μας.

Οι φίλοι μου είναι οι μουσικές τους και γι'αυτό τους αγαπώ, για τις μελωδίες που σου αφήνουν στα αυτιά ακόμη κι όταν είναι μακριά.

Memories :)

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Στην άκρη του πουθενά υπάρχει μια μικρή κόκκινη κλωστιτσα, τόσο μικρή που δύσκολα την βλέπεις με γυμνό μάτι… εκεί τελειώνει το παραμύθι, εκεί αγναντεύεις το άπειρο κρεμασμένος από αυτή την μικροσκοπική κλωστή. Αντέχει όλο το βάρος του κόσμου εάν το ζύγι δείχνει καλοσύνη κι αγάπη αλλά σπάει στον φθόνο και στην κακία. Και να που έμεινε μία τόση δα κλωστίτσα. Το τέλος του παραμυθιού. Η αρχή του τέλους και του πουθενά…

Red, White, Brown
by Mark Rothko

Δώσε μου Πεταλουδίτσες!

Ειναι κάποιες Τετάρτες που θυμίζουν Παρασκευή.... Λατρεύω αυτή την ψευδαίσθηση!

La chanson des vieux amants
by Jacques Brel

Bien sûr, nous eûmes des orages
Vingt ans d'amour, c'est l'amour fol
Mille fois tu pris ton bagage
Mille fois je pris mon envol
Et chaque meuble se souvient
Dans cette chambre sans berceau
Des éclats des vieilles tempêtes
Plus rien ne ressemblait à rien
Tu avais perdu le goût de l'eau
Et moi celui de la conquête

Mais mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime

Moi, je sais tous tes sortilèges
Tu sais tous mes envoûtements
Tu m'as gardé de pièges en pièges
Je t'ai perdue de temps en temps
Bien sûr tu pris quelques amants
Il fallait bien passer le temps
Il faut bien que le corps exulte
Finalement, finalement
Il nous fallut bien du talent
Pour être vieux sans être adultes

Oh, mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime

Et plus le temps nous fait cortège
Et plus le temps nous fait tourment
Mais n'est-ce pas le pire piège
Que vivre en paix pour des amants
Bien sûr tu pleures un peu moins tôt
Je me déchire un peu plus tard
Nous protégeons moins nos mystères
On laisse moins faire le hasard
On se méfie du fil de l'eau
Mais c'est toujours la tendre guerre

Oh, mon amour...
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime.

Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα χρειαζονταν τα λόγια για να επιβεβαιωσουν τα αισθήματα, θα αρκούσε το βλέμα (σου)...

Σε βλέπω...

Σε έναν ιδανικό κόσμο η Χιονάτη θα φιλούσε μονο με Chanel Rouge Allure...

Συννεφιά

Η πόλη που αγαπώ

Ιδανικός Κόσμος

Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο θα μοιράζαμε την καλημέρα σαν μπουκιές από φρεσκοψημένο κρουασάν βουτύρου
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο θα ήσουν όλα αυτά που αγαπώ καρφιτσωμένα φυλαχτό στο φανελάκι μου
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο οι λέξεις δεν θα είχαν νόημα χωρίς το βλέμμα, χωρίς την καρδιά
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε πόνος και αρρώστια ούτε στο σώμα, ούτε στο νου, ούτε στην ψυχή
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο το Σ’ αγαπώ θα αναβόσβηνε σαν πινακίδα Νέον στο μπαλκόνι σου μέρα-νύχτα
Σε έναν ιδανικό κόσμο το "εγώ" δεν θα υπήρχε, μόνο το "εμείς"
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο η αγκαλιά σου θα περίκλειε το σύμπαν μου, θα ζούσα μέσα σε αυτήν
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο η αγάπη θα σού 'κλεινε τα ματόκλαδα με ένα φιλί για καληνύχτα
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο η "καληνύχτα" θα είχε την γεύση της λιωμένης σοκολάτας στο στόμα σου

 

 

Το βράδυ όταν φεύγεις φορώ το μπλουζάκι σου
και το φιλί σου για κραγιόν...
Καληνύχτα καρδιά μου.

Η ανθρωπινη δύναμη, το πείσμα, η λαχτάρα της ζωής καταφέρνουν τα πάντα. Το μεγαλύτερο δώρο μας είναι η υπαρξη μας. Στην Χιλή, σε συνεχεια όλων των προηγούμενων ημερών, σήμερα επιτεύχθηκε ένας άθλος και πραγματοποιηθηκε ένα θαύμα πορευόμενο από τον ανθρώπινο νου. Ας τα κρατήσουμε πάνω από όλα τα υπόλοιπα που μας σερβίρουν καθημερινά, από σκάνδαλα, εκλογές και πρωϊνάδικα. Ας αποκτήσουμε ελπίδα, δύναμη, προπάντων τόλμη!

Πρωτοβρόχια

Αρχές φθινοπώρου. Πρωτοβρόχια… άνοιξαν οι πρώτες ομπρέλες. Πολύχρωμα ποταμάκια στους δρόμους της Καλαμαριάς καταλήγουν στην αφρισμένη θάλασσα. Ψάχνω στους σάκους και ξετρυπώνω ένα ζευγάρι ροζ ζεστές κάλτσες με μικρές φατσούλες. Τα πατώματα στο νέο μου σπίτι είναι σανίδια και τρίζουν όταν περπατώ. Με ακολουθεί παντού ο ήχος «δεν μπορώ να κρυφτώ από σένα», ένα ακόμη καρφάκι στα τεντωμένα μου νεύρα… Παίρνω ένα μεγάλο μαξιλάρι και το σφίγγω στην αγκαλιά μου. Έλα απόψε. Λίγο αλκοόλ. Τα καλοκαίρια μου με αποχαιρετούν μέσα από πολλές χαρτόκουτες. Τα μαγιώ με περιμένουν στην πολυθρόνα να τα μαζέψω, να τα κρύψω σε μία μεγάλη τσάντα θαλάσσης κάπου στην ντουλάπα. Πατώ τις φατσούλες μου στα γυαλισμένα σανίδια. Μην τρίζεις, σε παρακαλώ… Προσπαθώ να ανακαλύψω τους ήχους μέσα στο σπίτι, από που έρχονται, τι είναι, και τους ήχους απέξω. Σταμάτησε η βροχή. Να βγω στο μπαλκόνι να μυρίσω τη νύχτα, να τη ρουφήξω. Κάνει κρύο, τα σύννεφα φύγαν, αστέρια κεντούν τον ουρανό. Τι καλά! Αύριο θα έχει λιακάδα. Αν προλάβουμε θα σε πάω μία βόλτα στην παραλία, θα σου αγοράσω ΙΟΝ Αμυγδάλου από το περίπτερο και θα αράξουμε σε ένα παγκάκι να χαζέψουμε την θάλασσα. Χωρίς δίκτυο, χωρίς τουήτς, μόνο η θάλασσα, εμείς και η ΙΟΝ Αμυγδάλου… Τυλιγμένοι στην εγγλέζική μου καμπαρντίνα.

Invisible

Image by Papaya

Είναι κάποιες ημέρες που όλα μοιάζουν με γλυκιά καραμέλα...

Είναι μία από αυτές τις ημέρες!!! :)

Sweet Home

Θέλω ένα σπίτι με φραουλένιους τοίχους, πράσινα μπαλκόνια με πολύχρωμες μπιγκόνιες και γαλάζιες πορσελάνες στο τραπέζι. Τις γυναίκες του Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι να μας κοιτούν με μάτια μεθυσμένα όταν θα πέφτουμε στα φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια. Την τροφαντή γυμνή κυρία του Μποτέρο πάνω από το κεφαλάρι να κλείνει το βιβλίο της όταν σβήνει το φως. Ένα διάδρομο με ανάγλυφη υφασμάτινη ταπετσαρία, να με οδηγεί μ’ ένα χάδι το βράδυ μέσα στο σκοτάδι. Μία βιβλιοθήκη να τρέχει από άκρη σε άκρη στον τοίχο του καθιστικού φορτωμένη με πλούσιες λέξεις, όμορφες εικόνες και ομοιοκαταληξίες… Και βάζα πολλά γεμάτα λουλούδια. Μία γυάλινη βιτρίνα να ξεκουράσει τα αγαπημένα μου πολύχρωμα τακούνια - πέδιλα, πιπ-τοε, γόβες – πριν τον επόμενο χορό. Έναν μεγάλο αποικιακό έλικα στην οροφή και κατσαρολικά γεμάτα νοστιμιές στην κουζίνα, μα πάνω απ΄ όλα, τα χαμόγελα των φίλων μας απλωμένα γύρω από το τραπέζι …

Η Νέα Υόρκη το καλοκαίρι του 69

SILLYBOY "Played"

http://www.myspace.com/sillyboymusic

Θάλασσα Πλατειά

...

Διακοπεεεεεεεεεεεεεεεεές!!!

Από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου

2

Υπάρχουν μέρες που αγαπιόμαστε πολύ και άλλες που ζητάμε να περάσουν το δυνατόν γρηγορότερα για να μη νιώσουμε την απουσία… Μέρες που λογαριάζεις για 2 κι εκείνες που ακόμη και το 1 είναι βαρύ και δεν ξέρεις πια τι να ζητήσεις. Υπάρχει η παρουσία σου και η απουσία σου και δεν υπάρχει ο χρόνος, η στιγμή. Είμαστε τα 2 μισά που λειτουργούν σαν μονάδα ή τα ξεχασμένα μισά που ψάχνουν μέσα στο σκοτάδι; Και όταν είσαι εδώ και με αγαπάς δεν με πειράζει το σκοτάδι, δεν είναι πια βαθύ, δεν με τρομάζει. Όταν φεύγεις όμως, τα βήματά μου είναι μικρά, οι κινήσεις μου μετρημένες. Όταν μ’ αγαπάς απλώνω τα χέρια μου και φθάνω τον ουρανό, γίνομαι αεροπλανάκι και σε κάνω βόλτα στην λιακάδα του χαμόγελού σου.

Κόκκινο φιλί στο κύμα

Πιστεύεις στα όνειρα; Ναι...
Εχθές το βράδυ μου κρατούσες το χέρι και περπατούσαμε σ' ένα πλακόστρωτο δίπλα στην θάλασσα. Δεν ήταν ο Θερμαϊκός, είχε μιά άλλη αίσθηση αυτή η θάλασσα κι ένα χρώμα βαθύ μπλέ... Ήθελα να φτιάξω καραβάκια από κόκκινα φιλιά και να τα στείλω να ταξιδέψουν κάτω από το φεγγάρι αλλά μου είπες ν'αφήσω τα χείλια μου γυμνά, να σ'αγαπούν χωρίς κοκκινάδι. Έριξα το κραγιόν μου στη θάλασσα χάρισμα στις όμορφες γοργόνες και σου΄σφιξα το χέρι. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και σε φίλησα και με την άκρη του ματιού -είμαι σίγουρη- είδα ένα κόκκινο φιλί-καραβάκι να το σπρώχνει στα κύματα μία ξανθή γοργόνα.

kiss me...

Νάνι σε ροζ Συννεφάκι

BUBBLES by Ray Caesar

TIME IS ALL MINE

SILLYBOY - TIME IS ALL MINE by stopthatsound

Καληνύχτα Space Candy

Κάθε φορά που το ακούω μυρίζει καλοκαίρι, κοκτέιλ και ζαχαρωμένα φιλιά!

Space_candy by RollOver (Original Mix by Alex_Motofunk)

RollOver "Traces" EP by CORE UK....out now!!!

«Κ» κεφαλαίο

«Κ» κεφαλαίο

«Κ» κράτος στις λέξεις και στο μυαλό.

«Κ» της κατανόησης,

«Κ» της καρδιάς που κτυπά και κρύβεται…

«Κ» κεφαλαίο που κουβαλώ επάνω μου

στα χρόνια που με θυμάμαι,

στις Κυριακές της ψυχής

και στ’ όνομα Κατερίνα.

Κάτι σε ΡΟΖάκι έχετε;

Είμαι ΡΟΖ... από επιλογή… από χαρά… από κάτι που δεν το είχα όταν ήμουν μικρή και τρελαινόμουν για ποδόσφαιρο με τα αγόρια της γειτονιάς, για Μάχη και Σουμπούτεο…

Είμαι ΡΟΖ… από τότε που άρχισα να φλερτάρω τις Μπάρμπι κάπου στο γυμνάσιο και έκλεβα το φιλί του Κεν ή του Τζον-Τζον, δεν θυμάμαι πια…

Είμαι ΡΟΖ… σαν μια μεγάλη φούσκα Μπαμπαλού, σαν ένα δροσερό Ντάκιρι στο ηλιοβασίλεμα, σαν το αγαπημένο μου Γκούτσι μαγιώ…

Είμαι ΡΟΖ κι είναι πρώτη Παρασκευή του Ιούλη, «κέλ μπονέρ»!!!

Καλό μήνα!

«Πως πέρασα την ημέρα μου»

Έκθεση της μαθήτριας Κατ Ντ'Ατέν

Αφού επιζήσαμε από μια πλημμύρα στο WC μας, δηλώσαμε αργοπορημένα τα (τεράστια) εισοδήματα μας παρέα με πολλές ακομη αργοπορημένες κυρίες, διορθώσαμε το χαλασμένο ρολό μέσα στην άγρια νύχτα (αχ, ξεχεριάστηκα), βάλαμε μπουγάδα τα λευκά μας (επιτέλους), πλύναμε τα κατσαρολικά, κι ενώ βρισκόμαστε σε αναμονή του νυχτερινού απλώματος (θεέ μου δώσε να μην βρέξει) αναρωτιέμαι... εκείνος ο Φαραώ πόσες πληγές είπαμε είχε;;;

(Ο πληθυντικός δεν είναι ευγενειας αλλά παρηγοριάς, στην σκεψη πως έχω περισσότερα από δύο χέρια νιώθω καλύτερα)

You and the night and the music

You and the night and the music
Fill me with flaming desire
Setting my being completely on fire
You and the night and the music
Thrill me but will we be one
After the night and the music are done?

Until the pale light of dawning and daylight
Our hearts will be throbbing guitars
Morning may come without warning
And take away the stars

If we must live for the moment
Love till the moment is through
After the night and the music die
Will I have you

Until the pale light of dawning and daylight
Our hearts will be throbbing guitars
Morning may come without warning
And take away the stars

You and the night and the music
You and the night
You

Αίγινα

Τα βουνά δεν σταματούν τη θάλασσα

να φτάσει ως εδώ

Ν’ απλώσω το πόδι μου και  

να βρέξω τις άκρες των δακτύλων.

Ν’ ακουμπήσω την παλάμη μου

εκεί μεσοπέλαγα,

να σ’ αγγίξω.

Ένα άγγιγμα φθάνει;

Να βρέξω το κορμί μου,

να λουστώ μέσα σου.

Μια πανσέληνος να ‘ρθει

να σταθεί εδώ

πάνω στον ώμο μου

να κάνει φως

μην μου χαθείς

(καρδιά μου).

Photo: Papaya Art

Δεν με ζητάς...

Δεν μ’ αγαπάς
και το φεγγάρι λιώνει,

Δεν με κοιτάς
και τ’ αστέρια σβήνουν,

Δεν μου μιλάς
και οι άγγελοι φύγαν,

Δεν με θυμάσαι
κι ο θεός κρύβει το βλέμμα του στη νύχτα.

Αρχάγγελος

Είμαστε δυό ίσκιοι
σ’ ένα δρόμο μακρύ
κι ο ουρανός πάνω μας στάζει.

Πες καληνύχτα στ’ όνειρο,
Δώσε φτερά Αρχαγγέλου
σε μια Ελπίδα.

Εγνατία Οδός, κάπου έξω από την Καβάλα

Αγανάκτηση…

Η μόνη λέξη που έρχεται στο μυαλό από το πρωί που έμαθα τα νέα.

Αγανάκτηση για αυτό που συνέβη και σήμερα σε εκείνο το πολύπαθο κομμάτι της Μεσογείου. Στην μικρή μας γειτονιά, στην ίδια θάλασσα που τραγούδησε ο Μουστακί, στην ίδια που αναδύεται μυρωδιά βασιλικού από ασβεστωμένες αυλές. Στη θάλασσα που κάναμε το πρώτο μας μακροβούτι.

Σε αυτή την θάλασσα σκοτώθηκαν άδικα τόσοι άνθρωποι με την πίστη ότι ξεκίνησαν για κάτι καλό, για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε αβοήθητους αυτού του κόσμου…
Δεν είμαι πολιτικάντης για να σκεφτώ πολιτικά και να ονομάσω τους Παλαιστίνιους απλά μαχόμενους επαναστάτες για την δίκαια επανάκτηση της γης τους ή τρομοκράτες που σπέρνουν τον θάνατο σε εμπορικά κέντρα του Ισραήλ. Είμαι όμως σίγουρη ότι κάπου εκεί ένα μεγάλο μέρος του λαού πονάει γι’ αυτά που δεν έχει ενώ του πρέπουν. Είμαι σίγουρη ότι ο Έλληνας κουβαλάει στο DNA του την μνήμη του «δεν έχω». Πώς να μην νοιαστώ λοιπόν για το «Στόλο της Ελευθερίας»; Πώς να μην ντραπώ που θεώρησα πολύ μακρινά μου αυτά τα παιδιά και δεν τους έστειλα ποτέ τίποτε; Άκουσα κάποτε μία Παλαιστίνια μάνα να μιλάει για τις πορτοκαλιές που είχε στον κήπο της. Για την μυρωδιά των ανθών τους. Λες και ήταν μία κυρία από το Κιάτο ή κάπου εκεί που μοσχοβολούν πορτοκαλιές στους κήπους.

Είναι τόσο μακριά μας λοιπόν;
Είναι μια άλλη Μεσόγειος κι όχι η δικιά μας;
Δεν μας ενδιαφέρει επειδή δεν θρηνούμε δικά μας θύματα;
Επειδή δεν συνέβη στη Σταδίου ή στα Εξάρχεια;
Τα θύματα δεν αλλάζουν ιδιότητα ανάλογα με την σημαία και το όνομα που κουβαλούν.

Γάζα…
Τι περίεργο όνομα με πόσους συνειρμούς. Από την μία θυμίζει πληγή που ματώνει και ζητάει επούλωση, από την άλλη το γάζωμα ενός πολυβόλου.

H ραπτομηχανή

Μετράς τις απώλειες σου, τις αναμνήσεις σου και προχωράς. Μια χούφτα χώμα, μια προσευχή, ένα λουλούδι. Τραβάς μία γραμμή πάνω από ένα ακόμη τηλέφωνο και μετράς τα χρόνια σου. Πότε έφθασες εκεί; Όταν λυπάμαι νιώθω μία ενόχληση στην τομή μου. Μια τομή από την μία ως την άλλη άκρη του λαιμού μου που μου θυμίζει πόσο θνητοί είμαστε όλοι μέσα στα Prada μας. Όταν πιέζομαι νιώθω πάλι κάτι να με τυραννά. Λες και μία ραπτομηχανή γαζώνει το λαιμουδάκι μου… Βελόνες να με τρυπούν ασταμάτητα από τα δεξιά προς τα αριστερά και τούμπαλιν. Άλλες φορές μέσα στην πίεση φέρνω κοντά μου νοητά κάποιον δικό μου και τον βάζω να μου κρατάει το χέρι, ειδικά όταν η ραπτομηχανή δουλεύει ασταμάτητα… Καμιά φορά με αφήνει για να πάει να ανοίξει την πόρτα που χτυπούν. Να τους υποδεχθεί με ένα καλαμπούρι όπως άλλοτε. Εγώ μένω μόνη μου με την ραπτομηχανή. Άμα ξεχαστώ θα γυρίσω και θα κοιτάξω πίσω μου και μετά μπροστά μου. «Γιατί κορίτσι μου;» θα μου πει… Δεν ξέρω, δεν έμαθα ακόμη, κράτα μου το χέρι, μην μου το αφήσεις.

Μια φορά κι έναν καιρό...

Από τον καναπέ

Μέσα από την οθόνη παρακολούθησα τα επεισόδια εκείνου του Δεκέμβρη στην Αθήνα και έβριζα στα τηλέφωνα.

Όπως και με τις φωτιές στην Χαλκιδική, στην Ηλεία, στην Πάρνηθα… Έκλαιγα κι αναρωτιόμουν γιατί μας ξέχασε ο θεός, πόσο ανέντιμοι είμαστε για να μας γυρίσει την πλάτη.

Χρόνια ολόκληρα παρακολουθούσα σχολές να καταστρέφονται, σπασμένες περιουσίες αγνώστων κι έλεγα πως δεν στέκονται πια στην Στουρνάρη, έρχονται πιο κοντά, σημαίες να καίγονται κι ένιωθα μέσα μου τον θυμό να διώχνει την πίκρα, χτυπούσα δυνατά το χέρι μου στο τραπέζι αλλά μέχρι εκεί.

Η διαμαρτυρία μου ακουγόταν μόνο από τους φίλους μου μετά πρόσθεταν τα δικά τους και μετά ξεχνιότανε, έπρεπε να ξανασυμβεί κάτι στο σαλόνι μας για να επαναφέρουμε στην επιφάνεια εκείνο το παράπονο, τον θυμό, το αει γαμ… στην άκρη της γλώσσας.

Εχθές ντράπηκα.
Θύμωσα, φώναξα, έβρισα, αλλά πάνω από όλα ντράπηκα.
Πάλι στον καναπέ και γεμάτη ενοχές.

ΔΕΝ θέλω να ξεχάσω πάλι, θέλω να κάνω κάτι. Αναλογίζομαι το μέγεθος της ευθύνης μου απέναντι στην καταστροφή της χώρας μου αλλά είναι ελάχιστο μπροστά στην δική τους ευθύνη. Πού ήμασταν τόσον καιρό και τους αφήσαμε ελεύθερους να μας ξεπουλήσουν;
Φορτώναμε τις κάρτες μας, μιλούσαμε στα τσατ, αναρτούσαμε φωτό με τα καινούργια μας παπά και ανταύγειες. Χαιρόμασταν γι’αυτά, λογικό, δεν τα κλέψαμε από κανέναν, δουλέψαμε το κάθε σεντς. Οι περισσότεροι γιατί υπήρχαν και αυτοί που δούλευαν εμάς. Το θέμα είναι ότι μας χάρισαν τον παροξυσμό της υπερκατανάλωσης για να ξεχαστούμε κι εμείς το δεχθήκαμε.
Η σχέση πολίτη και κράτους δεν είναι αμφίδρομη όταν ο πολίτης αδιαφορεί για το τι γίνεται στο κράτος. Κι αυτόματα καταργείται η δημοκρατία. Κι αναρωτιόμαστε γιατί…

Αυτή η χώρα έχει πάψει να γεννάει ήρωες επειδή πίστεψε πως οι πόλεμοι όλοι έχουν τελειώσει.
Και ξαφνικά μείναμε μόνοι μας…
Με τον φόβο και την μιζέρια που μας επέβαλαν τα μήντια, με τον πόνο και την οργή και τα ερωτηματικά, δίχως ήρωες.

Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν τα τάνκς, σήμερα αυτούς που ήταν απέναντι τους

Θέλω να πάρω τον πυρετο μου και την υψηλή μου πίεση και να πάω για ύπνο.

Εναν ύπνο βαθύ όπου η χώρα μου δεν θα με πληγώνει, εγώ δεν θα την πληγώνω, θα με κερνάει δροσερό καρπούζι κι εγώ θα παίζω πεντόβολα στην ακρογυαλιά...

Θέλω να ζήσω στην Ελλάδα που αγαπώ και να μην με διωχνει, να ξαναζήσω την γύρα στην αγκαλιά του μπαμπά μου σε ενα πράσινο πάρκο της Αθήνας μια Κυριακή μεσημέρι χωρίς άγχος, φόβο, θυμό...

Όταν ήμουν μικρή φοβόμουν τα τάνκς, σήμερα αυτούς που ήταν απέναντι τους.

Οι Άλλοι

Υπότιτλος:
Ρούλα Vs Χριστόφορου

Και ξαφνικά εμφανίστηκε η Ρούλα! Μέσα σε ένα σύννεφο από φώτα και γκλάμουρ με κόκκινη ουρά. Η ελληνική τηλεόραση βάλθηκε να αναβιώσει τα μεγάλα της σώου, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σε άλλο κανάλι χορεύουν οι λύκοι-στάρς και σε άλλο κάποιοι προσπαθούν να γίνουν σταρς… Στο δε άλλο, άλλο βράδυ, περνούν και πολλοί άλλοι που πιστεύουν ότι ο θεός τους προίκισε με ομορφάδα και ταλέντο, για το δεύτερο τουλάχιστον δεν παίρνω και όρκο. (Άλλ’ αντί άλλων δηλαδή)

Απέναντι σε όλα αυτά το μεγάλο κανάλι μας κερνάει γλυκό του κουταλιού με 4 κουτάλια (δύσκολοι καιροί γαρ) γλυκόπικρο περγαμόντο σε εγγλέζικη παλιά πορσελάνη. Κλείσε τα μάτια και θα θυμηθείς…

Ποιοί είναι όλοι αυτοί που ζουν μέσα στην 42αρα πλάσμα μου; Όλα τα μεγαλώνει, την λάμψη, την ομορφιά, την ασχήμια, την αλουσιά στο μαλλί, την φλέβα που πετάει στο μέτωπο.

Η Ρούλα βάζει το μπούστο της μπροστά, λάμπει και ζητωκραυγάζει πάνω σε ένα τεράστιο πλατώ, ο Χριστόφορος και οι άλλοι 3 βουρκώνουν, τινάζεται η φλεβίτσα τους και αναλύουν μεταξύ τους όλα τους τα εσώψυχα βάζοντας στην παρέα τους άλλους 10.

Απ’ όπου και αν το κοιτάξεις η ελληνική τηλεόραση έχει πολυκοσμία και συνήθως βλάπτει σοβαρά την υγεία.


Στον καναπέ με το Greek Idol (σε ζάπινγκ, ευτυχώς)
* Ρούλα Vs Χριστόφορου! Αθάνατη Ελληνική Τηλόλα!!!
* ΝΑΙ είναι επίσημο πια! Το ΔΝΤ μας έφερε και την Ρούλα! Άουερ φιούτσερ ιζ άουερ πάστ!
* Καλά, ακόμη να τελειώσει; Είναι και μεγάλη γυναίκα, πόσο να αντέξει όρθια μέσα στον κορσέ;
* Βλέποντας τους όλους μαζί, παίκτες - επιτροπή - παρουσιάστρια, μου κάνουν κάτι σε πολύ κιτς μπί μούβι... ήταν ανάγκη να το ζήσουμε και αυτό; Ο Πέτρος βέβαια, άρχοντας!
* Αχ, βρε μήπως κάνουν κιτσερέλα πάρτυ; είναι θεματική η βραδιά; Άσχετο, το ζεύγος Κωστόπουλου - Μπαλατσινού ξεκίνησε νέα καριέρα; Πολύ φοριέται το "κριτής", μήπως να γίνω κι εγώ?
* Τόσο πλαστικό κόσμημα είχα να δω από τότε που έντυνα τις Μπάρμπι μου....
* 01:45 Ο Μαραθώνιος Ταλέντων έλαβε τέλος. Ευτυχώς!

Άκαπνη

28 χρόνια «βαριά» καπνίστρια και ξαφνικά ξύπνησα ένα πρωί και μου βρωμούσε.
Η μάνα μου σταυροκοπιότανε, οι θειες μου προσεύχονταν μην το ξαναρχίσω, οι φίλοι μου αναρωτιόντουσαν.
Ο φίλος μου παρέα με το πακέτο του εξοστρακίστηκε σε ένα βρώμικο μπαλκόνι μέσα στον χειμώνα και δήλωνε με κάθε ευκαιρία την διαφωνία του. Μετά συνήθισε ή μάλλον κατάλαβε αυτό που εγώ χρόνια ολόκληρα ως καπνίστρια δεν είχα καταλάβει:
Ο καπνός ενοχλεί τους άκαπνους, τους βρωμάει, τους ζαλίζει, τους «λεκιάζει» το φρεσκοπλυμένο τους ρούχο.

Διευκρινήσεις
- 28 χρόνια σημαίνει σχεδόν μια ολόκληρη ζωή
- Βαριά καπνίστρια σημαίνει 2-3 κόκκινα πακέτα την ημέρα…
- Tο φρεσκοπλυμένο μου ρούχο είναι τα πάντα, τα μαλλιά μου, τα σεντόνια μου, τα ρούχα μου,o καναπές μου, η …ανάσα μου
- 21 Σεπτέμβρη του 2009 έκλεισα το πακέτο μου και δεν το ξανάνοιξα ποτέ! Εχθές τo βρήκα ξεχασμένο σε ένα συρτάρι και το φυγάδευσα στην μεγάλη χώρα της Χαβούζας!

The Cove

Inspired by the Oscar-winning feature documentary THE COVE, stars from film, TV and music band together to help save Japan's dolphins. Please sign the petition and help us get the word out, http://www.takepart.com/thecove

Producer: Fisher Stevens, Chris Gartin, Lina Esco
Director: Andres Useche
Editor: Brian Torres, Andres Useche
Camera: Brian Torres, Derek Doneen
Original Music: Andres Useche, Trevor Wayne Howard
Re-recording Engineer: Greg Morgenstein

Ημέρα της Γης 2010

Πέρασε άλλη μια μερα της γης...

Κι εμείς ανθρωπάκια μικρά με τεραστια λάθη...

Τα δικα Σου και τα δικά Μου...

Θυμάμαι την μυρωδιά της Άνοιξης όταν ήμουν παιδί.

Πριν κάψουν τα δάση Μας για να χτισουν τις βιλες Τους με αρωγό την Ανοχή Μας...

Ας σκεφτούμε λίγο αυτα τα παιδιά που δεν θα μπορέσουν να πουν ποτέ "θυμάμαι τις μυρωδιες της Ανοιξης"...

Μμμμ...

Είμαι σε δίαιτα… και οι σκέψεις μου λερώνονται με μπόλικη σοκολάτα...
μμμμ...

Spring Rolls (Into Summer)

Οι φράουλες πνίγονται μες στην τεκίλα… Πού είναι ο Μίτς να τις σώσει; Τα τριμμένα παγάκια λιώνουν και τις παίρνουν μαζί τους ακόμη πιο βαθιά… χμμμ... *γελάκι πονηρό* … «μ’αγαπά, δεν μ’αγαπά»… «μ’αγαπά!».

Οι Μαργαρίτες ξεπροβάλουν την άνοιξη κι εγώ αγαπώ τις ροζ, με μπόλικο αλάτι.

. . . . . . . . . . . . . . . .

Για την φίλη μου την Μαργαρίτα
*μεγάλο φιλί*

Χθες βράδυ στην Αθήνα

I Think Of You

Franks Sinatra beautiful rendition of, I Think Of You.
With a Gordon Jenkins arrangement from the album (Where Are You),
original music: Piano Concerto No. 2 In C Minor Op. 18 - I. Moderato (Sergei Rachmaninov),
set to a photo gallery of the stunning Ava Gardner.

Καληνύχτα ....

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας κύριε Τσάρλι...

ΤΣΑΡΛΙ ΤΣΑΠΛΙΝ, Ομιλία στα 70στά γενέθλια του

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω
ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν
να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου.
Και όταν μάλιστα δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν
έτοιμος ο άνθρωπός, ακόμα και αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ
για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα
ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος
και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο μου χρόνο και
κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ό,τι μου αρέσει και με γεμίζει χαρά,
ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά.
Με το δικό μου τρόπο και με τους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
ο,τιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλαιά αυτό το έλεγα «υγιή εγωισμό».
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
έπαψα να έχω πάντα δίκιο.
Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΠΛΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω
να ζω στο παρελθόν μου και να ανησυχώ για το μέλλον μου.
Τώρα ζω κάθε μέρα την κάθε στιγμή που ξέρω ότι ΟΛΑ συμβαίνουν.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
συνειδητοποίησα ότι οι σκέψεις μου με έκαναν
ένα άτομο μίζερο και άρρωστο.
Όταν επικαλέστηκα τη δύναμη της καρδιά μου
η λογική μου βρήκε ένα πολύτιμο σύμμαχο.
Σήμερα αυτό το λέω
ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
κατάλαβα ότι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις,
τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε προβλήματα
αντιμετωπίζουμε με τον εαυτό μας ή με τους άλλους.
Ξέρω ότι από τις εκρήξεις στο Σύμπαν γεννιούνται νέα αστέρια.
Σήμερα ξέρω ότι,
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ.