Αντίο φίλε μου

Δεν πρόλαβα. Αυτά που λογάριαζα για σίγουρα φαντάζουν ψέμα. Όλα όσα έκλεινα στις χούφτες μου να τα μοιράσω εάν πονούσες τα άδειασα στην άκρη του δρόμου επιστρέφοντας από το ταξίδι αυτό.  Είναι ένα ψέμα. Δεν υπάρχεις πια εδώ.  

Όλοι περιμένουν ότι κάτι θα γράψω, κάτι θα πω.   Αλλά εγώ δεν έχω πια λέξεις. Γίναν κηλίδες στο καλό μου πράσινο φουστάνι. Σ’ αυτό που φόρεσα την πιο χαρούμενη μέρα της ζωής σου.  Έχω μια άδεια αγκαλιά που φωνάζει μάταια «θέλω».  Έχω ένα μαύρο πανί που το φοράω στα μάτια γιατί με ενοχλούν οι εικόνες που δηλώνουν την απουσία σου.  «Θέλω», «πονάω», «πάει»…  Ποιες λέξεις θέλετε να σας πω; Δέκα χρόνια τις μάζευα και τις κράταγα σαν φυλαχτό στο προσκέφαλό μου. 

Φίλε μου. Αδελφέ μου.    

Την μέρα που έφυγε ο πατέρας μου ένιωσα πως μου έκοψαν βίαια τις ρίζες μου, πως ο άνεμος με έπαιρνε από εδώ κι από εκεί. Κι εσύ ήρθες ξημερώματα από μακριά,  άπλωσες τα χέρια σου να χαθώ μέσα, «κλάψε» μου είπες κι απλώθηκες από πάνω μου σαν φύλλωμα που με προστάτευε όλα αυτά τα χρόνια από τον ήλιο και την βροχή. Και τώρα πάλι είμαι κλαράκι. Και τώρα πάλι πιάνει μποφώρ. Κι όλα αλλάζουν, τίποτε δεν μένει ίδιο πια.  Άνοιξα τα χέρια μου και από μέσα σκόρπισαν οι δικές σου λέξεις. 

Τα χέρια μου είναι αδειανά όταν δεν αγαπούν.  Τα φυλακίζω σε τσέπες για να μην ζητούν. Και κάποιες νύχτες ρίχνω σκιές κάτω από το φως, δυο χέρια-πουλιά που πετούν μακριά, αποδημούν. 

 

Καληνύχτα φίλε μου, κάνε ταξίδι το τώρα σου για πάντα.