Κάθε φορά που φτανω στην Άνδρο και χάνομαι μες στα στενά της, μια λέξη μου τριγυριζει στο μυαλό, allure. Αν μου ζητούσες να σου περιγράψω τη Χώρα αυτή είναι η λέξη που θα χρησιμοποιουσα, χωρίς μετάφραση, χωρίς τίποτε λιγότερο από αυτό που λέει. Μετά από την καθιερωμένη περιπλάνηση στα δαιδαλώδη σοκάκια της, κατέληξα και πάλι εδώ, πισω από το Ναύτη στ' αγαπημένο μου μαρμάρινο παγκάκι με θέα το Κάστρο. Μια τεράστια βουή, ένας αγέρας που σε σηκώνει, τα φωτα του Νημποριου στα αριστερά, ο ορίζοντας μαύρος στα δεξιά. Η πόλη πισω μου, πίνει ούζα και τρώει θαλασσινά δίπλα στο κύμα, γεύεται αμυγδαλωτα και λικερ ή μεζέδες με μπύρα κάτω από τον καινούργιο πλάτανο που σα να μεγαλωσε απο πέρυσι που τον φέρανε. Στην Άνδρο ο αέρας λειτουργεί σαν καλλιτεχνης, στο μισό νησί μαζί με την αλμύρα σκάβει την πέτρα, εδώ στη Χωρα παίζει βιολί μες στα στενά. Κυνηγάει το φεγγάρι που γεμίζει, το στέλνει πιο κάτω να φέγγει το προαύλιο του Άη Γιώργη που παίζουν τα παιδιά. Ερωτευμένοι κάτω από το βλέμμα του Ναύτη ανταλλάσουν φιλιά, μη δώσετε όρκους, θα τους σπάσετε. Στην Άνδρο οι τραβηγμένες κουρτίνες σε αφήνουν να κλέψεις στιγμές από κρεμασμένους πίνακες που δεν μπορείς να μην αγαπήσεις, να ζηλεψεις σερβαντες με σερβιτσια που ήρθαν από μακριά. Οι μεγάλοι στο δρόμο σε χαιρετούν με το βλέμμα σα να σε αναγνωρίζουν δικό τους. Ίσως επειδή έχεις μάθει να περπατάς σωστά κόντρα στα μποφώρ χωρίς να σε παίρνουν πίσω. Γίνομαι ένα με αυτό τον τόπο όταν έρχομαι, κι ας λέει η αδελφή μου πως ειμαι δένδρο με ριζες μεγάλες που δεν μπορούν να το ρίξουν, αέρας είμαι ή θέλω να γίνω, απιαστος, να κυριευω ό,τι αγαπώ στο διάβα μου. Κάπου βαθιά στο dna μου εχει γραφτεί, δώρο απο τον πατέρα μου.
Σάββατο 8 Αυγούστου 2020
Τετάρτη 5 Αυγούστου 2020
Σώματα
Ξέρεις ποιά σώματα χαζευω στην παραλία; αυτά που έχουν ιστορίες να πουν. Σημάδια, ραγάδες, καμπυλες, παραταιρα παχακια. Αυτά που φωνάζουν πως έζησαν και στήνω ιστορίες στο μυαλό, άλλοτε και στο χαρτί, για τον πρότερο βίο τους.
Ποιος τα πόνεσε, ποιος τ'αγαπησε, ποιος τα χάιδεψε.
Σώματα με καμπύλες που δείχνουν ότι αγαπήθηκαν πολύ. Περήφανα για κάθε άγγιγμα, για κάθε διαδρομή, ξεχωρίζουν από τον τρόπο που στέκονται.
Σώματα μπαλωμένα, που σέρνουν ακόμα πάνω τους ένα, δυο παιδιά.
Άλλα γηρασμενα, μοναχικά ή με ταίρι, συνήθως μετακινουνται με παρεό.
Σώματα μαγκωμενα και ντροπαλά, με τους ώμους μπροστά να κρύψουν ένα μεγάλο στήθος, πόσο λάθος κάνουν, κι άλλα που φανερώνουν ότι δεν αγαπήθηκαν ποτέ...
Κάθε ένα και μία ιστορία πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά.
