Παύση

Άσε με να γράψω. Μην μου το στερείς. Είναι κάποιες ώρες που το μυαλό μου έχει μόνο μία εικόνα, ένα μολύβι που τρέχει στο λευκό χαρτί. Καλό χαρτί, οπαλίνα. Κι όταν ξανασηκώνω το βλέμμα μου, το χαρτί έχει γεμίσει λέξεις και ζωγραφιές. Δίπλα από μία ανεμώνη γράφω για την μέρα που κοντοστάθηκες κάπου στην Π. Ιωακείμ και μου πρόσφερες ένα μπουκέτο ανεμώνες. Περικυκλώνω μία καρδιά με την λέξη «κόκκινο» ξανά και ξανά, αλλά η καρδιά παραμένει μαυρόασπρο σκαρίφημα. Και λίγο παραπέρα γράφω την λέξη «περικοκλάδα» και υπάρχουν μύριες μικρές ασπρόμαυρες καρδιές πλεγμένες μεταξύ τους. Στο ανοιχτό πανί από ένα μικρό καΐκι γράφω καλλιγραφικά «έρχομαι» ενώ μια λέξη παίζει στην ρότα, «ζαλίζομαι»… Και τέλος, ένα μολύβι με γομολάστιχα στο πάνω μέρος κρέμεται από το «η» στη λέξη «παύση».