50 χρόνια Φεστιβάλ

Περπατώ στην Τσιμισκή και μ’ ακολουθεί ένα βουητό μέσα στη λιακάδα. Μία πλημύρα ήχων που θυμίζουν «καλημέρα», «τι κάνεις;», «κατέβηκες Αποθήκη;», «Ολύμπιον στις επτά» σε διάφορες γλώσσες. Οι πιο όμορφες μέρες της πόλης είναι οι μέρες του Φεστιβάλ με τρελή λιακάδα. Ανάγνωση εφημερίδας στο Nτορέ, εσπρεσάκι στην παραλία, κάτι κρύο στο χέρι στο καφέ της Αποθήκης. Η Θεσσαλονίκη είναι η παλιά παραλία της και το λιμάνι της, αυτά την ξεχωρίζουν από οποιαδήποτε άλλη πόλη των Βαλκανίων. Εκεί στο λιμάνι της έχει στηθεί η μεγαλύτερη γιορτή του κινηματογράφου, εκεί θα απολαύσεις υπέροχες ταινίες μαζί με τους δημιουργούς τους, εκεί θα παρακολουθήσεις τα περισσότερα μάστερ κλας, εκεί θα χαζέψεις το ηλιοβασίλεμα αυτής της πόλης που είναι μαγικό. Μα το ωραίο με το Φεστιβάλ είναι ότι για μία εβδομάδα όλο το κέντρο αποκτά ζωή, μία ακόμη ζωή πέρα από των ντόπιων, των φοιτητών και των περαστικών που πάντα το περπατούν… Θα στήσεις αυτί και θα στοιχηματίζεις την εθνικότητα της παρέας στο δίπλα τραπέζι, αρκετές φορές θα εκπλαγείς ευχάριστα από την πολυχρωμία τους, τέσσερις πέντε άνθρωποι από ισάριθμους έτερους πολιτισμούς, που τους κουβαλούν στην τέχνη τους. Θυμάμαι κάποιες μέρες του φεστιβάλ με βροχή, δεν ήταν τόσο όμορφες όσο η σημερινή, η χθεσινή, η προχθεσινή.
Πάρε το αεροπλάνο κι έλα να με βρεις, κάπου την παραλία πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά, θα διαβάζω εφημερίδα και θα παρακολουθώ το πολύχρωμο σεργιάνι, Ντορέ – Ολύμπιον – Αποθήκη…