Μεγαλώνουμε σε θερμοκοιτίδες που μπορούν να σπάσουν ακόμη και μ’ ένα τόσο δα μικρό χαλικάκι…
Και μετά;
«Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα ...» που λέει και η Χαρούλα… Μεγάλωσα… και μου πήραν όλα όσα νόμιζα δικά μου, έσπασαν τα παιχνίδια μου και έδιωξαν τις νεράιδες μου.
Δεν είμαι γεννημένη για τα τούτα – έλεγα κάποτε – δεν είμαι έτοιμη για όλα αυτά, μονολογώ τώρα.
Οι ασπίδες μου μακριά, σε άλλα γεωγραφικά πλάτη, οι ουρανοί μου νεφελώδεις χωρίς ευκρίνεια.
«Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα ...» και έκατσα και γκούγκλαρα τον φόβο, την μόλυνση, τα ψέματα. Φοβήθηκα κι άλλο. Άι σιχτίρ, όλοι μου οι φόβοι, όλα μου τα ψέματα σε μια 17αρα οθόνη να με κοιτούν. Όλο το δηλητήριο να τρέχει μέσα στις φλέβες μου.
Την άνοιξη θα ξαναγεννηθώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά στα γενέθλιά μου. Θα βγάλω ανθάκια να τα μυρίζουν οι περαστικοί και να σταματούν. Να αρχίζουμε κουβέντα και να τους πιάνω το χέρι. Να τους συστήνομαι διά χειραψίας – να έρθουν οι δικοί μου άνθρωποι και να πέσω στην αγκαλιά τους και πάλι, χωρίς μαύρους κύκλους, χωρίς πόνους, χωρίς φόβο, μόλυνση και ψέματα…
Αχ Χαρούλα… Στα σπάργανα ήταν το τραγούδι σου όταν με κοίταξε στα μάτια η ζωή μου…
