Κάθε φορά που φτανω στην Άνδρο και χάνομαι μες στα στενά της, μια λέξη μου τριγυριζει στο μυαλό, allure. Αν μου ζητούσες να σου περιγράψω τη Χώρα αυτή είναι η λέξη που θα χρησιμοποιουσα, χωρίς μετάφραση, χωρίς τίποτε λιγότερο από αυτό που λέει. Μετά από την καθιερωμένη περιπλάνηση στα δαιδαλώδη σοκάκια της, κατέληξα και πάλι εδώ, πισω από το Ναύτη στ' αγαπημένο μου μαρμάρινο παγκάκι με θέα το Κάστρο. Μια τεράστια βουή, ένας αγέρας που σε σηκώνει, τα φωτα του Νημποριου στα αριστερά, ο ορίζοντας μαύρος στα δεξιά. Η πόλη πισω μου, πίνει ούζα και τρώει θαλασσινά δίπλα στο κύμα, γεύεται αμυγδαλωτα και λικερ ή μεζέδες με μπύρα κάτω από τον καινούργιο πλάτανο που σα να μεγαλωσε απο πέρυσι που τον φέρανε. Στην Άνδρο ο αέρας λειτουργεί σαν καλλιτεχνης, στο μισό νησί μαζί με την αλμύρα σκάβει την πέτρα, εδώ στη Χωρα παίζει βιολί μες στα στενά. Κυνηγάει το φεγγάρι που γεμίζει, το στέλνει πιο κάτω να φέγγει το προαύλιο του Άη Γιώργη που παίζουν τα παιδιά. Ερωτευμένοι κάτω από το βλέμμα του Ναύτη ανταλλάσουν φιλιά, μη δώσετε όρκους, θα τους σπάσετε. Στην Άνδρο οι τραβηγμένες κουρτίνες σε αφήνουν να κλέψεις στιγμές από κρεμασμένους πίνακες που δεν μπορείς να μην αγαπήσεις, να ζηλεψεις σερβαντες με σερβιτσια που ήρθαν από μακριά. Οι μεγάλοι στο δρόμο σε χαιρετούν με το βλέμμα σα να σε αναγνωρίζουν δικό τους. Ίσως επειδή έχεις μάθει να περπατάς σωστά κόντρα στα μποφώρ χωρίς να σε παίρνουν πίσω. Γίνομαι ένα με αυτό τον τόπο όταν έρχομαι, κι ας λέει η αδελφή μου πως ειμαι δένδρο με ριζες μεγάλες που δεν μπορούν να το ρίξουν, αέρας είμαι ή θέλω να γίνω, απιαστος, να κυριευω ό,τι αγαπώ στο διάβα μου. Κάπου βαθιά στο dna μου εχει γραφτεί, δώρο απο τον πατέρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου