Καλοκαιρινές Εικόνες [3]

Ένα ψυγείο ΕΒΓΑ.  Τρία πιτσιρίκια κρεμασμένα από πάνω του. Κοντοκουρεμένα, μαυρισμένα, με σκισμένα γόνατα, γρατζουνισμένους αγκώνες.  Τρία ποδήλατα πεταμένα στο πεζοδρόμιο. Ο περιπτεράς - «κλείστε το ψυγείο» - σε σύγχυση όσο δίνει τα ρέστα από το περιοδικό/Ηondos/supermarket στην πελάτισσα. Το ψυγείο είναι ακόμη ανοικτό.

Καλοκαιρινές Εικόνες [2]

Summer of '60
credits: Mikaela Gallagher

Ας ειναι το "Τελευταίο Ψέμα"...

Έχω πει και θα το ξαναπώ πως η αμεσότητα του διαδικτύου υπάρχουν στιγμές που με τρομάζει. Όπως τώρα που δεν πρόλαβα να ακούσω τα νέα και ξαφνικά γέμισε το διαδίκτυο με RIP Μιχάλη Κακογιάννη. «Σε ηλικία 89 ετών απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς σήμερα ο Μιχάλης Κακογιάννης.» Μόλις δυό μέρες μετά την Amy Winehouse. Αλλά η τέχνη δεν έμεινε φτωχότερη, και οι δύο ήταν απλόχερα γενναιόδωροι μαζί της.

Ο Κακογιάννης συντέλεσε στη γέννηση ενός μύθου και άφησε τα μάτια του θεατή να ταξιδέψουν σε μία Ελλάδα παρόμοια με την Ιταλία των Φελλίνι, Ροσελίνι και Βισκόντι. Μέσα από τα ασπρόμαυρα πλάνα του ξεπήδησαν φιγούρες λουσμένες από τον ήλιο της Μεσογείου,  που τις πλημμύριζε το πάθος, ο έρωτας, ο θυμός και το γέλιο.

Βάζει τον Κουήν να χορέψει στον «Ζορμπά» του και στέλνει το συρτάκι και το μπουζούκι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το αποθεώνει. Πριν ακόμη την «Στέλλα» μας συστήνει την Λαμπέτη σε ένα «Κυριακάτικο Ξύπνημα» και στην συνέχεια με ταινίες όπως «Το κορίτσι με τα μαύρα» και «Το τελευταίο ψέμα» μας αναγκάζει γλυκά να αγαπήσουμε τα σκοτεινά μελαγχολικά της μάτια. Κάποιος σινε-ιστορικός ίσως θα αναρωτηθεί τώρα με την ευκαιρία των πάμπολλων αφιερωμάτων που θα ακολουθήσουν, τελικά ποια ήταν η Άννα Μανιάνι του Κακογιάννη, η Μελίνα ή η Έλλη; Για μένα η Ειρήνη Παπά, η φίλη που έχει μείνει πίσω για να τον συνοδεύσει στον τελευταίο τους περίπατο. Η «Ηλέκτρα» του, η χήρα στον «Ζορμπά», η Ελένη στις «Τρωάδες», η Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια».

Και μέσα σε όλα αυτά πάντα υπάρχει και ο απαραίτητος χώρος για την Κύπρο του. «Αττίλας ‘74» η πιο δυνατή (δια)μαρτυρία για το τι συνέβη σε αυτό το νησί. Ο κινηματογραφιστής, ο ονειροπόλος, ο καλλιτέχνης Κακογιάννης ακουμπά την ψυχή του σε ένα ντοκιμαντέρ για την γενέτειρα του και μας κάνει πάλι να δακρύσουμε.

Όλα αυτά τα χρόνια πρόσθεσε τα δικά του μαργαριτάρια σ'ένα ακριβό περιδέραιο που μας άφησαν κληρονομιά οι πιο παλιοί σε αυτόν τον τόπο. Μα δεν σταμάτησε σε αυτό, πρόσφερε στον πολιτισμό μέχρι το τέλος με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, που θα μείνει πίσω του μαζί με τις ταινίες  σαν μία Κιβωτός στα σκοτεινά χρόνια που ζούμε.

Σας ευχαριστούμε κύριε Κακογιάννη.
Καλό σας ταξίδι και χαιρετίσματα στα μάτια που μας σκέπαζαν εκείνες τις γλυκιές νύχτες στα θερινά σινεμά.

Φωτο φρηκς (όλοι εμείς)!

Την είχαμε πάντα αυτή την μανία της φωτογράφισης ή την αποκτήσαμε πρόσφατα με τα σόσιαλ μήντια; Μας βοήθησε το ότι ανακαλύψαμε τις οθόνες 5 και 7 μέγκα-πίξελ στα σμαρτ φονς ή μήπως αυτά πρώτα κατάλαβαν την δική μας ανάγκη για (αυτο)προβολή και παρέα με τον Ζουκερμπεργκ και τα άλλα παιδιά μας οδήγησαν εκεί; Πες πως όλα ξεκίνησαν από ένα «προφίλ», πρώτη φορά είδα τόσες φωτογραφίες με ένα χέρι, έναν ώμο (συχνά ήταν ο δικός μου), συνήθως κοιτώντας ψηλά και λοξά. Και μετά τις «προφάιλ πικ» ήρθαν οι φωτό της παρέας, πάλι ένας ώμος αλλά περισσότερα πρόσωπα, κάποια κομμένα λίγο, κάποια ζαλισμένα από τα πολλαπλά φλας μέχρι να πετύχει η φωτό. Κι ύστερα ήρθαν οι στιγμές στην πόλη, στην εξοχή, στο σπίτι, στο γραφείο, στο ντουλάπι του μπάνιου, στο καθρεφτάκι του οδηγού, στο κοτέτσι (αν είχαμε). Κι εγώ μαζί, πρώτη και καλύτερη σε όλα αυτά. Κι ας μην θέλω να δείχνω δημόσια τις προσωπικές μου στιγμές ή το πρόσωπό μου. Γιατί δηλαδή ο Nikos-Now-Αλιάγας (http://twitpic.com/photos/nikosofficiel) μπορεί κι εγώ όχι; Οκέι, παραδέχομαι ότι είναι καλύτερος από μένα, αλλά κι αυτός κάπως έτσι δεν ξεκίνησε και τώρα (δλδ. νάου) όταν βλέπεις πειραγμένη φωτό από το άι-φον αυτόματα σκέφτεσαι αυτόν; Κι ας λυσσάνε οι επαγγελματίες φωτογράφοι με αυτό. Βρε παιδιά, όλο το νόημα αυτό δεν είναι; Να κάνουμε μόνοι μας αυτά που άλλοι έκαναν πριν για μας (καταλήγουμε ότι πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα).

Εγώ την αλήθεια μου θα σας την πω. Από παιδάκι φωτογράφιζα τα πάντα. Στο σπίτι μου πάντα υπήρχαν δεκάδες κορνίζες με φωτό (τελευταία τις έκοψα για άλλους λόγους). Αλλά αυτή την αμεσότητα με τους υπόλοιπους και την ευκολία, να τραβάς, να σηκώνεις και ξαφνικά να έχεις την δική σου γκαλερί και λόγο για αυτήν την απέκτησα τελευταία και μου αρέσει πολύ. Εσάς;

Τζιν τόνικ

Βότκα σε ψηλό ποτήρι με πολύ πάγο και μια φέτα λεμόνι.  Δίπλα στο πακέτο τα τσιγάρα σου.  Μην καπνίζεις άλλο, σου λέω και σπρώχνω το τασάκι παραπέρα.  Με ενοχλεί ο καπνός σου ακόμη κι εδώ στην άκρη του κόσμου σ’ αυτή τη βεράντα. Με ενοχλεί η μυρωδιά που αφήνει στα ρούχα σου και στο φιλί σου. Δεν στο λέω αυτό, ξέρω πως σε θυμώνει.

 

Τζιν τόνικ, με πολύ πάγο και λάιμ.  Δίπλα το κινητό μου κουδουνίζει στον ήχο του εμ-εμ-ες.  Με κοιτάς περίεργα μα εγώ κοιτώ το φεγγάρι που πλημμυρίζει την οθόνη μου, χωρίς θέμα, χωρίς κείμενο, μόνο ένα φεγγάρι τεράστιο από ένα νούμερο γνωστό. Δεν είναι καν καταγεγραμμένο.  Σε ποιό όνομα, με τί στοιχεία, γιατί και πώς να σε ξαναβάλω στο παρόν μου;  Κι απόψε μου στέλνεις το ίδιο φεγγάρι που φέγγει κι εδώ αλλά από τα δικά σου μάτια χιλιάδες χιλιόμετρα και μία θάλασσα μακριά.  Λες και θα το χαζέψουμε μαζί σαν άλλοτε, λες και πίνουμε παρέα –σαν τώρα καλή ώρα– κάτω από την πανσέληνο.

Τί συνήθιζες να πίνεις;  Δεν θυμάμαι πια…  

Είναι όμορφο το φεγγάρι απόψε, κι άσε τη νύχτα να μυρίζει καπνό.  

- Ποιος είναι;

- Άγνωστο νούμερο, λάθος.

Ντηλήτ.

Πανσέληνος-υποβρύχιο

Η πανσέληνος έπαιζε με την ασημένια, καλοκαιρινή θάλασσα που άλλαξε σε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Και βούτηξε μέσα της, να την πιει η κόρη, να την κάνει γαργάρα στο λαιμό της, να την πιπιλίσει.

 

Πανσέληνος-υποβρύχιο στα μέσα του καλοκαιριού.  

Θα ακολουθούσαν ανατολές μαρμελάδα βερίκοκο και ηλιοβασιλέματα γλυκό βύσσινο αλλά έχουμε γι’αυτά καιρό…  

  

Καλοκαιρινές Εικόνες [1]

Καλοκαίριασε. Τα τζιτζίκια στο θυμίζουν για τα καλά. Χωρίς σταματημό. Απομεσήμερο σε μια αυλή ασβεστωμένη. Με τα γεράνια της και τα βασιλικά της. Με κληματαριά στο καλωσόρισμα. Κι εκεί στην απλωμένη κουρελού απλωμένη κι η αφεντιά σου. Μέσα σε λευκά βαμβακερά, με τον ιδρώτα να έχει σταματήσει στο λακκάκι του λαιμού σου. Με το ψαθάκι σου στο χέρι σε ρόλο βεντάλιας. Ηλιοκαμένη και ξυπόλητη. Με το άλλο χέρι μαξιλάρι και την αντηλιά στο βλέμμα. 

Τα τζιτζίκια δεν σταματούν.

Εκδρομή

Να πάρω το τοπι μου και το ψαθακι μου και να μπω σε ενα μπλε λεωφορειο να φυγω μακρια. Σαν παλια ελληνική ταινία. 

Εγκατάλειψη

Θεσσαλονικη. Οδός Φράγκων.

Συμβιβασμός (Ι)

Συμβιβασμοί και ημίμετρα. Όχι, σε έχω για μεγάλα εσένα, για καλύτερα.  Λες ναι και συμβιβάζεσαι πάλι.  Δεν σε νοιάζει που λες ψέματα στον εαυτό σου κι όχι στον άλλον, άστον μωρέ, που ξέρει, τι τον πειράζει;  Εσένα, ψιτ, εσένα, για σκέψου, μήπως εσένα τελικά πειράζει;  Ημίμετρα στην ευτυχία.  Χαμένες ώρες, μέρες, νύχτες, άθροισμα τρομακτικό.  Συμβιβάζεσαι.  Και ξαφνικά νιώθεις εγκλωβισμένος.  Σου λείπει κάτι.  Αυτό που κυνηγούσες άλλοτε. Το ανοιχτό παράθυρο που έβγαζες το πρόσωπο σου ν’ αναπνεύσεις.    

(συνεχίζεται)