Τρομάζεις

Τ

ρομάζεις στον ήχο μιας ημέρας που πέρασε.

Στον αργό βηματισμό με τακούνι στιλέτο

στα πλακόστρωτα σοκάκια

μιας μνήμης που πεθαίνει.

Στη νοσταλγία που φθάνει

πριν κι απ’ αυτό το δείλι.

Στα άδεια κάδρα του μυαλού.

Στα έρημα δωμάτια

μιας καρδιάς πανσιόν β΄ κατηγορίας.

Στους απροσπέλαστους δρόμους της ψυχής

προς  την σωτηρία.

Στους τυραννικούς Γολγοθάδες του πνεύματος

προς την πληρότητα και την αυτογνωσία.  

Τρομάζεις στο άγγιγμα μιας αγάπης

που δεν πρόλαβες να μάθεις τ’ όνομά της.

Στο βλέμμα ενός παιδιού που ίσως να ήταν και δικό σου.

Στην προσευχή σ΄ ένα θεό

που δεν σου μίλησε με λόγια

μόνο με πράξεις.

Στο πολύβουο σεργιάνι του κόσμου

σ’ έναν πλανήτη που ζει

όσο εσύ γεννιέσαι και πεθαίνεις.