Une promenade

12 μέρες

Θέλω να με πας ένα ταξίδι,

να μπερδεύονται τα χρώματα μπροστά μου σε φωτεινές βιτρίνες κι όχι κατεβασμένα ρολά,

να δω έλατα στολισμένα ως τον ουρανό και καρουζέλ φορτωμένα παιδιά και γέλια,

να μασουλώ μακαρόν και να μην σκέφτομαι ότι μελομακάρονο και μακαρόν έχουν πια την ίδια τιμή το κιλό,

να ακούσω τα κάλαντα από χαρούμενες φωνές και όχι από επαίτες στα λεωφορεία της γραμμής,

να βλέπω γελαστά πρόσωπα στον δρόμο να εύχονται Χρόνια Πολλά…  

Τόσα πολλά σου ζητώ;

Σε 12 μέρες έχουμε Χριστούγεννα…

Ξεκίνα να χαμογελάς.

Οι Ευχές

Τα βράδια πριν κοιμηθώ μετράω τις ευχές που δεν μεγαλώσανε, που δεν με πήραν απ’ το χέρι να με πάνε παραπέρα…  

Μία, δύο, τρεις…  Τους χαρίζω ονόματα, Ελένη, Γιωργία, Βαρβάρα. Απόψε μέτρησα δυό Κατερίνες και μια Μαρία. Υπάρχουν ευχές που μιλούν για ένα ταξίδι, άλλες για ένα φιλί, κάποιες για ένα βλέμμα που δεν έπεσε πάνω σου ποτέ. Μία ευχή για ένα παιδί που δεν κατάφερε να παίξει με τα άλλα. Μιαν άλλη για κείνη τη λιακάδα που χάθηκε γρηγορότερα απ’ όσο πίστευες πίσω από μέρες βροχής. Ή για ένα μεταξωτό μαντήλι που το πήρε ο αέρας και δεν το γύρισε ποτέ. Για ένα σπίτι με φραουλένιους τοίχους και παράθυρα γεμάτα ουρανό. Ή γι’ αγάπη μόνο κι ευτυχία. Υπάρχει μία ευχή που μιλάει για σένα κι άλλες που λένε Χρόνια Πολλά μα κόπηκαν απότομα.  

Τα βράδια πριν κοιμηθώ μετρώ τις ευχές που δεν  έζησα. Σαν μικρά παιδιά που πιάνονται αλυσίδα για να περάσουν απέναντι την λεωφόρο. 

Χειμερινές Εικόνες (2)

Σάββατο απόγευμα, περίπατος πίσω από το Κονσερβατουάρ.

Η Θεσσαλονίκη ντυμένη στα χρώματα του Δεκέμβρη, λίγο πριν ανάψουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια πίσω από τα μεγάλα παράθυρα.

*Οικισμός Ουζιέλ*

Χειμερινές Εικόνες (1)

Γεγονός

Η δημοκρατία είναι ευάλωτη όταν οι αιρετοί άρχοντές της την περιγελούν.

[Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό παρακολουθώντας για τρίτη ημέρα την προσπάθεια των δύο πολιτικών μας προσώπων και του συναφιού τους να βρουν (άξιο;) πρωθυπουργό...  Ντροπή τους.]

DENIM DREAMS 4

DENIM DREAMS 4

An exhibition by OZON RAW MAGAZINE 

@ μπορντ//ντε λό

My BaG

Θα γεμίσω την τσάντα μου με ελπίδες και όνειρα για αυτήν τη νέα διαδρομή που θα ξεκινήσουμε όλοι από αύριο...  Κι αγάπη, για αυτούς που θα βρεθούν μόνοι κι αβοήθητοι στον δρόμο μας, ίσως και για μας τους ίδιους.  

This Afternoon

Η Θεσσαλονίκη τα απογεύματα λιάζεται σαν γάτα χαϊδεμένη και το βραδάκι κλείνεται στις αίθουσες του φεστιβάλ.

Είμαι θυμωμένη

Είμαι θυμωμένη με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μου και γίνονται απλά πολλαπλά tweets, γελοίες τηλεοπτικές δηλώσεις πολιτικών και άλλων «ειδικών», πρωτοσέλιδα σε DVD–super market–εφημερίδα. 

Είμαι θυμωμένη επειδή εργάζομαι 25 χρόνια με δική μου επιλογή και δεν επιβάρυνα οικονομικά ποτέ κανέναν, επειδή δεν πήρα ποτέ δάνειο –καταναλωτικό, στεγαστικό, διακοπών, κλπ- την στιγμή που ο έλληνας έπαιρνε δάνειο ακόμη και για φωτόλυση πριν βγει στην παραλία. 

Είμαι θυμωμένη επειδή πάντα εξοφλούσα τις πιστωτικές μου κάρτες μέσα στον μήνα θεωρώντας την αγορά μετρητοίς, όσον αφορά τις δόσεις είναι ζήτημα να έβαλα για 3 αγορές όλα αυτά τα χρόνια.  

Είμαι θυμωμένη επειδή σε όλη μου την ζωή αρνήθηκα να ξοδέψω περισσότερα από αυτά που εισπράττω, την πολυτέλεια μίας σουίτας στο Ντουμπάι όπου έφτασε η μισή Ελλάδα, την Porsche Cayenne που έγινε το καθημερινό αυτοκίνητο του νεοέλληνα. 

Είμαι θυμωμένη επειδή η καθημερινότητα μου περιλαμβάνει 10-12 ώρες εργασίας για να μπορώ να απολαμβάνω την ζωή που μου αρέσει και να μπορώ και αύριο, για να μου πουν κάποτε ότι ο μισός μισθός μου 25 χρόνια κατατίθεται στο ΙΚΑ ώστε να συνταξιοδοτηθώ και να ζήσω ευπρεπώς μετά από κάποια ηλικία και όχι για να μου πουν ότι αύριο θα χάσω ακόμη και αυτά για τα οποία εργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια.

Είμαι θυμωμένη επειδή μέχρι στιγμής προσπαθώ αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ούτε τι προτείνουν όλοι αυτοί ούτε ποια μέτρα μπορούν να με βοηθήσουν και ποια να με στείλουν ακόμη παρακάτω. 

Είμαι θυμωμένη επειδή τα μέσα ενημέρωσης τραβάνε γραμμή ανάλογα με τα συμφέροντα τους κι ας με συγχωρήσουν όσοι φίλοι μου δημοσιογράφοι διαβάσουν αυτό.  Επειδή αγαπητό μου κανάλι δεν μπορείς να κάνεις δηλώσεις και υποδείξεις, μόνο να παραθέτεις αμερόληπτα τα γεγονότα στην κοινή γνώμη.   

Είμαι θυμωμένη επειδή ξαφνικά εμφανίστηκαν σε αφθονία δημαγωγοί, χειραγωγοί, λαϊκιστές και την έχουν δει συνήγοροι του απλού λαού, κυρία μου. Καταλαβαίνεις. 

Είμαι θυμωμένη επειδή οι περισσότεροι από αυτούς που φωνάζουν για λιτότητα και νέα μέτρα, δεν εργάστηκαν ποτέ, ζουν μέσα στην υπερβολή και στην πολυτέλεια, έφαγαν με χρυσά κουτάλια και ξέχασαν ότι στην πολιτική πρέπει να μπαίνεις πλούσιος και να βγαίνεις φτωχός. Μάλλον θεώρησαν ότι καλύπτονται με το φτωχό τους πνεύμα.

Eίμαι θυμωμένη επειδή βλέπω τα όνειρά μου να χορεύουν πιασμένα χέρι-χέρι στο Ζάλογγο.

Είμαι θυμωμένη επειδή αποχωρίστηκα βίαια την δραχμή που την αγαπούσα και τους πίστεψα ότι το νέο ενιαίο νόμισμα θα ήταν δυνατό. Τώρα δεν θέλω πίσω την δραχμή, την βιάσανε, την ληστέψανε και θέλουν να μου την επιστρέψουν κουρελιασμένη; 

Είμαι θυμωμένη επειδή παντού υπάρχει θλίψη και άγχος ακόμη και κάτω από αυτό το φως που ζηλεύει η υπόλοιπη Ευρώπη. Επειδή δεν βλέπω χαμόγελα τις ηλιόλουστες ημέρες, επειδή μας έκαναν να φοβόμαστε ακόμη και αυτό.

Είμαι θυμωμένη επειδή πρώτα γίναμε ψυχολογικά φτωχοί και μετά στην πραγματικότητα.  Επειδή μας φόβισαν τόσο πολύ που κάναμε τον έμπορο να κατεβάσει τα ρολά του και ξεχάσαμε πως η οικονομία στηρίζεται στην ανακύκλωση των μετρητών. Κι όσοι συνεχίσαμε να είμαστε καταναλωτές νιώθαμε τύψεις με αυτά που ακούγαμε.

Είμαι θυμωμένη επειδή εκεί που προσπαθώ να σηκώσω κεφάλι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι fake αγρότες μου κλείνουν τους δρόμους  ενώ τόσα χρόνια εργάζονταν ελάχιστα και μάζευαν μισθούς, υπερωρίες, μπόνους, επιχορηγήσεις.

Είμαι θυμωμένη επειδή κάποιος συνδικαλιστής απειλεί να μας βυθίσει στο black out λες και η ΔΕΗ που πληρώνω πανάκριβα είναι το σπίτι του και το κάνει ως αγαπά. Είμαι πολύ θυμωμένη που δεν έχει βρεθεί κανένας να βάλει όλους αυτούς στη θέση τους.   

Είμαι θυμωμένη όταν επιτέλους κάποια στιγμή καταφέρνω να πάω διακοπές 3 μέρες και οι λιμενεργάτες κρατάνε μακριά από τα νησιά εμένα και τον τουρισμό.

Είμαι θυμωμένη επειδή οι φελλοί και κάτι άλλο πάντα επιπλέουν και το βλέπω ακόμη μια φορά να συμβαίνει.  Και με θυμώνει ακόμη πιο πολύ ότι όλοι τους προσπαθούν να μας αποβλακώσουν με σκουπίδια στην τηλεόραση και επίσης αφαιρώντας θέσεις εργασίας καταργώντας τα ελληνικά σήριαλ χάριν των τουρκικών.

Είμαι θυμωμένη με όποια προπαγάνδα την στιγμή που ο στόλος του γείτονα κόβει βόλτες στο Αιγαίο μου. 

Είμαι θυμωμένη επειδή ζω στον πιο πλούσιο τόπο του κόσμου, ανάμεσα σε δύση και ανατολή και όμως δεν εκμεταλλευόμαστε τον πλούτο μας.   Είμαστε κολλημένοι σε ένα ένδοξο παρελθόν και δεν έχουμε παρόν και μέλλον.

Είμαι θυμωμένη επειδή οι Βαυαροί και οι ομόγλωσσοι τους από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους έως σήμερα έχουν επέμβει αρκετές φορές στην ιστορία μας κι έχουμε υπομείνει την κατοχή τους από την εποχή ακόμη του πιτσιρίκου που έστειλαν για πρώτο μας βασιλιά έως το Γ’ Ράιχ.  Θυμώνω που κανένας μας δεν ζήτησε τις αποζημιώσεις που δικαιούμαστε και κανείς δεν μας τίμησε για όλα όσα δώσαμε στον 2^ο παγκόσμιο. 

Eίμαι θυμωμένη επειδή όπου και να κοιτάξω θα δω να με ξεπουλάνε. 

Eίμαι θυμωμένη επειδή τα παιδιά που αύριο θα είναι νέοι δεν θα έχουν να λάβουν τίποτε, επειδή οι νέοι σήμερα φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό, επειδή οι υπόλοιποι δεν ξέρουμε σε τί να ελπίσουμε.

Eίμαι θυμωμένη με τόσα ακόμη που δεν μπορώ να τα καταγράψω όλα αυτά…

Κάθε βράδυ κάνω ασκήσεις διαχείρισης θυμού.

Θέλω να ονειρευτώ ξανά

Θέλω να ονειρευτώ ξανά.  Την ζωή που δεν έζησα, τις μέρες που δεν ξημέρωσαν, τα βράδια που με προσπέρασαν με σβησμένα άστρα…

Θέλω να ονειρευτώ ξανά, μια κούνια να φτάνει ψηλά στον ουρανό, ένα ζευγάρι κόκκινες ριγέ κάλτσες πάνω-κάτω, μια αυλή με ροζ τριαντάφυλλα και μιαν ελιά. 

Θέλω να ονειρευτώ ξανά ένα κρυφτό στην γειτονιά, πεντόβολα στα σκαλιά της Λιλής, με σηκωμένο το φουστάνι για να μην τσαλακωθεί. Μία γρανίτα φράουλα μοιρασμένη στα τρία.

Θέλω να ονειρευτώ ξανά ένα απόγευμα με βροχή, μια κούπα αχνιστό μυρωδάτο τσάι πίσω από τζάμια ιδρωμένα και ανθισμένα τσαγερά.  Μια βόλτα στον Κήπο, με τα φύλλα να στάζουν στο ξεσκέπαστο κεφάλι σου και εμένα κρυμμένη κάτω από το φαρδύ σου κόκκινο μπουφάν. 

Θέλω να ονειρευτώ ξανά το πλατύ σου χαμόγελο, Κυριακάτικο και απογευματινό κι έναν έρωτα ζωγραφισμένο στο λευκό μου μακώ.  Μια γουλιά από το τσάι γιασεμί που μύριζε το φιλί μου.

Θέλω να ονειρευτώ ξανά τον κόσμο όπως τον έβλεπα μέσα από τα γαλάζια μου γυαλιά και ακόμα πιο πριν από κείνα τα γυαλιά – καρδιές που δεν θυμάμαι τι απογίναν.  Τα μάτια σου όταν τα πρωτοείδα, γαλάζια, μπλε, πράσινα, καστανά. Πόσα μάτια, πόσα χρώματα, πόσες κλεφτές ματιές…

Θέλω να ονειρευτώ ξανά όλα τα χρώματα που ξεθώριασαν στις φωτογραφίες (μας).

Όλους τους χορούς που ξέχασα τα βήματα τους, τις μπαλάντες που ξέχασα τα λόγια τους.  Το τραγούδι που μου είχες χαρίσει. Θέλω να ονειρευτώ ξανά το φεγγάρι να βουλιάζει στην λίμνη της Βουλιαγμένης και το κασετόφωνο να παίζει ροκ.

Θέλω να ονειρευτώ ξανά ένα πεισματάρικο παιδί που έμαθε να ζητάει Συγγνώμη.

Θέλω να ονειρευτώ ξανά πως δεν σε έχασα ποτέ, πως δεν έφυγα ποτέ, πως ήμουν πάντα εκεί μέχρι το τέλος και το τέλος δεν έχει ακόμη φανεί.

Τι είδε η μαμά στη Ρώμη (1)

 

Γλαρόκαβος

Ανάμνηση καλοκαιριού...

No more Jobs

"Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven't found it yet, keep looking. Don't settle. As with all matters of the heart, you'll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don't settle." 

 

Steve Jobs, 1955-2011.

"Seu trabalho preencherá uma grande parte da sua vida e a única forma de estar satisfeito é fazendo o que você acredita ser um ótimo trabalho e a única forma de fazer um ótimo trabalho é amando o que você faz. Se você ainda não encontrou isso, continue procurando. Não desista, não "estacione". Como tudo o que realmente importa para seu coração, você saberá quando encontrou isso e, como uma maravilhosa relação (amizade),isso ficará cada vez melhor à medida que os anos passarem. Então, continue procurando até que você encontre isso. Não desista!"

 

Η πυξίδα

Εκεί που γυρνάς δεν ξέρω αν είναι σπίτι ή φευγιό. Αν είναι ψέμα. Εσύ δεν υπάρχεις χωρίς εμένα. Εγώ; Μην είσαι ανόητος.

Κάθε φεγγάρι που μού ’στελνες για να σε βρω δανεικό ήταν, όχι δικό σου. Κάθε λουλούδι που στόλιζε το μαξιλάρι μου, κι αυτό. Βλέπω όνειρα που δεν έχουν ερμηνεία, που δεν κρατούν ως το πρωί και δεν έχουν συνέχεια. Αυτοτελή φανταστικά επεισόδια θα τα ονόμαζες αλλά δεν θα στα διηγιόμουν ποτέ.   

Οι λέξεις μπούκωσαν στο στόμα μου, θέλω να στις φτύσω κατάμουτρα μία μία. Κι όσες περισσέψουν να τις φτύσω σαν κουκούτσια στο χώμα να φυτρώσουν στον κήπο σου και να θροΐζουν στην πόρτα σου καθημερινά. Σε κάθε μπουρίνι να πετούν συλλαβές που θα σου λερώνουν τα πατώματα.  Σε κάθε νοτιά να μοσχοβολούν μοναξιά. Η μοναξιά ΔΕΝ είναι από χώμα όπως έγραφε εκείνο το βιβλίο πριν χρόνια. Ο άνθρωπος είναι από χώμα και σωριάζεται. Η μοναξιά είναι υγρή και σου πονάει τα κόκκαλα. 

Πες μου λοιπόν, που γυρνάς;  Από πού ξεκίνησες και πού πηγαίνεις;  Δεν είμαι η πυξίδα σου πια εγώ. Τελείωσα. Αποσυντονίστηκα.  Forget me.

Κλειδαρότρυπα

Ακουμπήσαμε την θλίψη μας στο facebook δημόσια σε ξένα walls χωρίς αιδώ, χωρίς δεύτερη σκέψη προς βορά αδαών, περιέργων, αγνώστων. Όχι σε private messages αλλά εκεί που μπορούν όλοι να περάσουν και να συγκρίνουν τον πόνο μας με του αλλουνού.  Σε ποια βαθμίδα είναι; Λόγια, τόσα λόγια που θα χόρταιναν για πάντα πεινασμένο παιδάκι  αν ήταν ψωμί, που θα ξεδίψαγαν ένα χωριό αν ήταν νερό. Πόσοι χαρακτήρες χωρούν στο κουτάκι μπαμπά; Πόσα ερωτηματικά, πόσα θαυμαστικά; Πόσα like συγκέντρωσα εχθές; Πόσα friend requests μετά από αυτό; Κάποιος γελάει, αυτός ο ίδιος που χρησιμοποιούσε το μέσο για το καλαμπούρι, που κορόιδευε την σοβαρότητα του και επισήμαινε τον big brotherισμό του. Που ζητούσε πιο απλά μέσα, πιο προσωπικά, για να εκφράσει τα δικά του αισθήματα, που γιουχάιζε την συμπεριφορά μας με comments και inbox. Που αν και τεχνοκράτης δεν ζεσταινόταν από την φλόγα των ηλεκτρονικών κεριών και επιδίωκε την αληθινή… Απλώσαμε τις αλήθειες μας στο facebook σαν μπουγάδα στην αυλή της διπλανής. Χωρίς γρίφους, χωρίς συγκάλυψη… Όλα απλωμένα στο ίδιο σκοινί, πιασμένα με κόμματα, θαυμαστικά και πάμπολλα ερωτηματικά.

Αντίο φίλε μου

Δεν πρόλαβα. Αυτά που λογάριαζα για σίγουρα φαντάζουν ψέμα. Όλα όσα έκλεινα στις χούφτες μου να τα μοιράσω εάν πονούσες τα άδειασα στην άκρη του δρόμου επιστρέφοντας από το ταξίδι αυτό.  Είναι ένα ψέμα. Δεν υπάρχεις πια εδώ.  

Όλοι περιμένουν ότι κάτι θα γράψω, κάτι θα πω.   Αλλά εγώ δεν έχω πια λέξεις. Γίναν κηλίδες στο καλό μου πράσινο φουστάνι. Σ’ αυτό που φόρεσα την πιο χαρούμενη μέρα της ζωής σου.  Έχω μια άδεια αγκαλιά που φωνάζει μάταια «θέλω».  Έχω ένα μαύρο πανί που το φοράω στα μάτια γιατί με ενοχλούν οι εικόνες που δηλώνουν την απουσία σου.  «Θέλω», «πονάω», «πάει»…  Ποιες λέξεις θέλετε να σας πω; Δέκα χρόνια τις μάζευα και τις κράταγα σαν φυλαχτό στο προσκέφαλό μου. 

Φίλε μου. Αδελφέ μου.    

Την μέρα που έφυγε ο πατέρας μου ένιωσα πως μου έκοψαν βίαια τις ρίζες μου, πως ο άνεμος με έπαιρνε από εδώ κι από εκεί. Κι εσύ ήρθες ξημερώματα από μακριά,  άπλωσες τα χέρια σου να χαθώ μέσα, «κλάψε» μου είπες κι απλώθηκες από πάνω μου σαν φύλλωμα που με προστάτευε όλα αυτά τα χρόνια από τον ήλιο και την βροχή. Και τώρα πάλι είμαι κλαράκι. Και τώρα πάλι πιάνει μποφώρ. Κι όλα αλλάζουν, τίποτε δεν μένει ίδιο πια.  Άνοιξα τα χέρια μου και από μέσα σκόρπισαν οι δικές σου λέξεις. 

Τα χέρια μου είναι αδειανά όταν δεν αγαπούν.  Τα φυλακίζω σε τσέπες για να μην ζητούν. Και κάποιες νύχτες ρίχνω σκιές κάτω από το φως, δυο χέρια-πουλιά που πετούν μακριά, αποδημούν. 

 

Καληνύχτα φίλε μου, κάνε ταξίδι το τώρα σου για πάντα.

Καλοκαιρινές Εικόνες [6]

Βράδυ με ξεχασμένη πανσέληνο. Τακουνάκια στα πλακόστρωτα. Λευκά χάρτινα τραπεζομάντηλα, αναμμένα πολύχρωμα λαμπιόνια, το κλαρίνο παίζει κάτω απ΄ τα πλατάνια. Κάποιος σέρνει το χορό. Ποτήρια που τσουγκρίζουν «και του χρόνου».  Ξημερώνει Παναγιά. 

 

15.08.2011

Καλοκαιρινές Εικόνες [5]





Μεσημέρι του Αυγούστου με δυνατό ήλιο, μυρωδιά από αντηλιακό και γεύση από αλάτι και καφέ.  Καθισμένη στο ψιλό χαλικάκι της  Πλατιάς Άμμου (πόσο οξύμωρο;) ταξιδεύοντας με την μουσική στο απέραντο γαλάζιο.  

Καλοκαιρινές Εικόνες [4]

Διψασμένη στον σταθμό Ραψάνης ένα ζεστό απόγευμα του Ιούλη.

Καλοκαιρινές Εικόνες [3]

Ένα ψυγείο ΕΒΓΑ.  Τρία πιτσιρίκια κρεμασμένα από πάνω του. Κοντοκουρεμένα, μαυρισμένα, με σκισμένα γόνατα, γρατζουνισμένους αγκώνες.  Τρία ποδήλατα πεταμένα στο πεζοδρόμιο. Ο περιπτεράς - «κλείστε το ψυγείο» - σε σύγχυση όσο δίνει τα ρέστα από το περιοδικό/Ηondos/supermarket στην πελάτισσα. Το ψυγείο είναι ακόμη ανοικτό.

Καλοκαιρινές Εικόνες [2]

Summer of '60
credits: Mikaela Gallagher

Ας ειναι το "Τελευταίο Ψέμα"...

Έχω πει και θα το ξαναπώ πως η αμεσότητα του διαδικτύου υπάρχουν στιγμές που με τρομάζει. Όπως τώρα που δεν πρόλαβα να ακούσω τα νέα και ξαφνικά γέμισε το διαδίκτυο με RIP Μιχάλη Κακογιάννη. «Σε ηλικία 89 ετών απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς σήμερα ο Μιχάλης Κακογιάννης.» Μόλις δυό μέρες μετά την Amy Winehouse. Αλλά η τέχνη δεν έμεινε φτωχότερη, και οι δύο ήταν απλόχερα γενναιόδωροι μαζί της.

Ο Κακογιάννης συντέλεσε στη γέννηση ενός μύθου και άφησε τα μάτια του θεατή να ταξιδέψουν σε μία Ελλάδα παρόμοια με την Ιταλία των Φελλίνι, Ροσελίνι και Βισκόντι. Μέσα από τα ασπρόμαυρα πλάνα του ξεπήδησαν φιγούρες λουσμένες από τον ήλιο της Μεσογείου,  που τις πλημμύριζε το πάθος, ο έρωτας, ο θυμός και το γέλιο.

Βάζει τον Κουήν να χορέψει στον «Ζορμπά» του και στέλνει το συρτάκι και το μπουζούκι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το αποθεώνει. Πριν ακόμη την «Στέλλα» μας συστήνει την Λαμπέτη σε ένα «Κυριακάτικο Ξύπνημα» και στην συνέχεια με ταινίες όπως «Το κορίτσι με τα μαύρα» και «Το τελευταίο ψέμα» μας αναγκάζει γλυκά να αγαπήσουμε τα σκοτεινά μελαγχολικά της μάτια. Κάποιος σινε-ιστορικός ίσως θα αναρωτηθεί τώρα με την ευκαιρία των πάμπολλων αφιερωμάτων που θα ακολουθήσουν, τελικά ποια ήταν η Άννα Μανιάνι του Κακογιάννη, η Μελίνα ή η Έλλη; Για μένα η Ειρήνη Παπά, η φίλη που έχει μείνει πίσω για να τον συνοδεύσει στον τελευταίο τους περίπατο. Η «Ηλέκτρα» του, η χήρα στον «Ζορμπά», η Ελένη στις «Τρωάδες», η Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια».

Και μέσα σε όλα αυτά πάντα υπάρχει και ο απαραίτητος χώρος για την Κύπρο του. «Αττίλας ‘74» η πιο δυνατή (δια)μαρτυρία για το τι συνέβη σε αυτό το νησί. Ο κινηματογραφιστής, ο ονειροπόλος, ο καλλιτέχνης Κακογιάννης ακουμπά την ψυχή του σε ένα ντοκιμαντέρ για την γενέτειρα του και μας κάνει πάλι να δακρύσουμε.

Όλα αυτά τα χρόνια πρόσθεσε τα δικά του μαργαριτάρια σ'ένα ακριβό περιδέραιο που μας άφησαν κληρονομιά οι πιο παλιοί σε αυτόν τον τόπο. Μα δεν σταμάτησε σε αυτό, πρόσφερε στον πολιτισμό μέχρι το τέλος με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, που θα μείνει πίσω του μαζί με τις ταινίες  σαν μία Κιβωτός στα σκοτεινά χρόνια που ζούμε.

Σας ευχαριστούμε κύριε Κακογιάννη.
Καλό σας ταξίδι και χαιρετίσματα στα μάτια που μας σκέπαζαν εκείνες τις γλυκιές νύχτες στα θερινά σινεμά.

Φωτο φρηκς (όλοι εμείς)!

Την είχαμε πάντα αυτή την μανία της φωτογράφισης ή την αποκτήσαμε πρόσφατα με τα σόσιαλ μήντια; Μας βοήθησε το ότι ανακαλύψαμε τις οθόνες 5 και 7 μέγκα-πίξελ στα σμαρτ φονς ή μήπως αυτά πρώτα κατάλαβαν την δική μας ανάγκη για (αυτο)προβολή και παρέα με τον Ζουκερμπεργκ και τα άλλα παιδιά μας οδήγησαν εκεί; Πες πως όλα ξεκίνησαν από ένα «προφίλ», πρώτη φορά είδα τόσες φωτογραφίες με ένα χέρι, έναν ώμο (συχνά ήταν ο δικός μου), συνήθως κοιτώντας ψηλά και λοξά. Και μετά τις «προφάιλ πικ» ήρθαν οι φωτό της παρέας, πάλι ένας ώμος αλλά περισσότερα πρόσωπα, κάποια κομμένα λίγο, κάποια ζαλισμένα από τα πολλαπλά φλας μέχρι να πετύχει η φωτό. Κι ύστερα ήρθαν οι στιγμές στην πόλη, στην εξοχή, στο σπίτι, στο γραφείο, στο ντουλάπι του μπάνιου, στο καθρεφτάκι του οδηγού, στο κοτέτσι (αν είχαμε). Κι εγώ μαζί, πρώτη και καλύτερη σε όλα αυτά. Κι ας μην θέλω να δείχνω δημόσια τις προσωπικές μου στιγμές ή το πρόσωπό μου. Γιατί δηλαδή ο Nikos-Now-Αλιάγας (http://twitpic.com/photos/nikosofficiel) μπορεί κι εγώ όχι; Οκέι, παραδέχομαι ότι είναι καλύτερος από μένα, αλλά κι αυτός κάπως έτσι δεν ξεκίνησε και τώρα (δλδ. νάου) όταν βλέπεις πειραγμένη φωτό από το άι-φον αυτόματα σκέφτεσαι αυτόν; Κι ας λυσσάνε οι επαγγελματίες φωτογράφοι με αυτό. Βρε παιδιά, όλο το νόημα αυτό δεν είναι; Να κάνουμε μόνοι μας αυτά που άλλοι έκαναν πριν για μας (καταλήγουμε ότι πρέπει να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα).

Εγώ την αλήθεια μου θα σας την πω. Από παιδάκι φωτογράφιζα τα πάντα. Στο σπίτι μου πάντα υπήρχαν δεκάδες κορνίζες με φωτό (τελευταία τις έκοψα για άλλους λόγους). Αλλά αυτή την αμεσότητα με τους υπόλοιπους και την ευκολία, να τραβάς, να σηκώνεις και ξαφνικά να έχεις την δική σου γκαλερί και λόγο για αυτήν την απέκτησα τελευταία και μου αρέσει πολύ. Εσάς;

Τζιν τόνικ

Βότκα σε ψηλό ποτήρι με πολύ πάγο και μια φέτα λεμόνι.  Δίπλα στο πακέτο τα τσιγάρα σου.  Μην καπνίζεις άλλο, σου λέω και σπρώχνω το τασάκι παραπέρα.  Με ενοχλεί ο καπνός σου ακόμη κι εδώ στην άκρη του κόσμου σ’ αυτή τη βεράντα. Με ενοχλεί η μυρωδιά που αφήνει στα ρούχα σου και στο φιλί σου. Δεν στο λέω αυτό, ξέρω πως σε θυμώνει.

 

Τζιν τόνικ, με πολύ πάγο και λάιμ.  Δίπλα το κινητό μου κουδουνίζει στον ήχο του εμ-εμ-ες.  Με κοιτάς περίεργα μα εγώ κοιτώ το φεγγάρι που πλημμυρίζει την οθόνη μου, χωρίς θέμα, χωρίς κείμενο, μόνο ένα φεγγάρι τεράστιο από ένα νούμερο γνωστό. Δεν είναι καν καταγεγραμμένο.  Σε ποιό όνομα, με τί στοιχεία, γιατί και πώς να σε ξαναβάλω στο παρόν μου;  Κι απόψε μου στέλνεις το ίδιο φεγγάρι που φέγγει κι εδώ αλλά από τα δικά σου μάτια χιλιάδες χιλιόμετρα και μία θάλασσα μακριά.  Λες και θα το χαζέψουμε μαζί σαν άλλοτε, λες και πίνουμε παρέα –σαν τώρα καλή ώρα– κάτω από την πανσέληνο.

Τί συνήθιζες να πίνεις;  Δεν θυμάμαι πια…  

Είναι όμορφο το φεγγάρι απόψε, κι άσε τη νύχτα να μυρίζει καπνό.  

- Ποιος είναι;

- Άγνωστο νούμερο, λάθος.

Ντηλήτ.