50 χρόνια Φεστιβάλ

Περπατώ στην Τσιμισκή και μ’ ακολουθεί ένα βουητό μέσα στη λιακάδα. Μία πλημύρα ήχων που θυμίζουν «καλημέρα», «τι κάνεις;», «κατέβηκες Αποθήκη;», «Ολύμπιον στις επτά» σε διάφορες γλώσσες. Οι πιο όμορφες μέρες της πόλης είναι οι μέρες του Φεστιβάλ με τρελή λιακάδα. Ανάγνωση εφημερίδας στο Nτορέ, εσπρεσάκι στην παραλία, κάτι κρύο στο χέρι στο καφέ της Αποθήκης. Η Θεσσαλονίκη είναι η παλιά παραλία της και το λιμάνι της, αυτά την ξεχωρίζουν από οποιαδήποτε άλλη πόλη των Βαλκανίων. Εκεί στο λιμάνι της έχει στηθεί η μεγαλύτερη γιορτή του κινηματογράφου, εκεί θα απολαύσεις υπέροχες ταινίες μαζί με τους δημιουργούς τους, εκεί θα παρακολουθήσεις τα περισσότερα μάστερ κλας, εκεί θα χαζέψεις το ηλιοβασίλεμα αυτής της πόλης που είναι μαγικό. Μα το ωραίο με το Φεστιβάλ είναι ότι για μία εβδομάδα όλο το κέντρο αποκτά ζωή, μία ακόμη ζωή πέρα από των ντόπιων, των φοιτητών και των περαστικών που πάντα το περπατούν… Θα στήσεις αυτί και θα στοιχηματίζεις την εθνικότητα της παρέας στο δίπλα τραπέζι, αρκετές φορές θα εκπλαγείς ευχάριστα από την πολυχρωμία τους, τέσσερις πέντε άνθρωποι από ισάριθμους έτερους πολιτισμούς, που τους κουβαλούν στην τέχνη τους. Θυμάμαι κάποιες μέρες του φεστιβάλ με βροχή, δεν ήταν τόσο όμορφες όσο η σημερινή, η χθεσινή, η προχθεσινή.
Πάρε το αεροπλάνο κι έλα να με βρεις, κάπου την παραλία πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά, θα διαβάζω εφημερίδα και θα παρακολουθώ το πολύχρωμο σεργιάνι, Ντορέ – Ολύμπιον – Αποθήκη…

Αντί καλημέρας

Πότε θα σταματήσει το παζάρι κάθε ξημέρωμα Κυριακής στα περίπτερα;
Ειναι καιρός οι εφημερίδες να ξαναγίνουν αυτό που δηλώσει το όνομά τους και να πάψουν να είναι σούπερ μάρκετ, dvd club, κι ό,τι άλλο...
Οι εφημερίδες μας όπως και τα κανάλια μας πλεονάζουν σε αυτή την χώρα!
Κύριοι εκδότες έλεος, δεν είναι ντροπή κάποιοι να παραμείνετε υπάλληλοι (έτσι κι αλλιώς έχετε υπαλληλική σχέση με αυτούς που εξυπηρετείτε)...

Ονειρεύομαι

Δεν καμώνομαι σκέψεις, μόνο όνειρα… Τα πασπαλίζω με μαύρη ζάχαρη και κανέλλα. Τα ξεροψήνω στους 200 βαθμούς Κελσίου για να κάνουν κρακ όταν σπάνε. Για να αντέχουν στο μούλιασμα μιας νυχτερινής βροχής. Για να’ναι γλυκά σαν το βλέμμα σου καρδιά μου και να μυρίζουν όμορφα. Ονειρεύομαι αρώματα και μουσικές κι ένα κρακ στην καρδιά γιατί κι εκείνο πρέπει…

«Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα ...»

Μεγαλώνουμε σε θερμοκοιτίδες που μπορούν να σπάσουν ακόμη και μ’ ένα τόσο δα μικρό χαλικάκι… Και μετά; «Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα ...» που λέει και η Χαρούλα… Μεγάλωσα… και μου πήραν όλα όσα νόμιζα δικά μου, έσπασαν τα παιχνίδια μου και έδιωξαν τις νεράιδες μου. Δεν είμαι γεννημένη για τα τούτα – έλεγα κάποτε – δεν είμαι έτοιμη για όλα αυτά, μονολογώ τώρα. Οι ασπίδες μου μακριά, σε άλλα γεωγραφικά πλάτη, οι ουρανοί μου νεφελώδεις χωρίς ευκρίνεια. «Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα ...» και έκατσα και γκούγκλαρα τον φόβο, την μόλυνση, τα ψέματα. Φοβήθηκα κι άλλο. Άι σιχτίρ, όλοι μου οι φόβοι, όλα μου τα ψέματα σε μια 17αρα οθόνη να με κοιτούν. Όλο το δηλητήριο να τρέχει μέσα στις φλέβες μου. Την άνοιξη θα ξαναγεννηθώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά στα γενέθλιά μου. Θα βγάλω ανθάκια να τα μυρίζουν οι περαστικοί και να σταματούν. Να αρχίζουμε κουβέντα και να τους πιάνω το χέρι. Να τους συστήνομαι διά χειραψίας – να έρθουν οι δικοί μου άνθρωποι και να πέσω στην αγκαλιά τους και πάλι, χωρίς μαύρους κύκλους, χωρίς πόνους, χωρίς φόβο, μόλυνση και ψέματα… Αχ Χαρούλα… Στα σπάργανα ήταν το τραγούδι σου όταν με κοίταξε στα μάτια η ζωή μου…

Χρωματισμένες λέξεις

Σκέπτομαι, δεν θέλω να γράφω άλλο… βλέπω τις λέξεις να αιωρούνται στο μυαλό μου κι εγώ να τις τακτοποιώ στο χαρτί, στην οθόνη, χωρίς να τις ρωτήσω εάν αυτό επιθυμούσαν εξαρχής, αν είναι ευχαριστημένες με το νόημα που τους δίνω. Ειδικά τις πιο μεγάλες, αυτές που είναι πολυσύνθετες κι ενήλικες από καιρό ή εκείνες που παράγουν τόσες άλλες, ποια είμαι εγώ να τις κρατώ ακόμη από το χέρι και να μην τις αφήνω ελεύθερες να μου δείξουν εκείνες το δρόμο;

Σκέπτομαι πως ήρθε η ώρα να βουτήξω και πάλι τα πινέλα μου σε μια πολύχρωμη παλέτα. Ν’ αφήσω τις λέξεις να σωπάσουν και ν’ αφηγηθώ με τις εικόνες όσα ζω κι ό,τι επιθυμώ. Και να πάρω το ψαλιδάκι και την UHU μου vα παίξω με τις φωτο που αγαπώ…

Κι ύστερα, ας έρθουν κι οι λέξεις αν το επιθυμούν, να διαλέξουν τη θέση τους μέσα στους πίνακές μου…