Η Ατζέντα

Θυμάμαι ως κοριτσάκι, την «κουτσομπόλα» στο χωλ του σπιτιού μας.  Εκείνες τις χαρακτηριστικές πολυθρόνες με το ένθετο τραπεζάκι για το τηλέφωνο που κούρνιαζες με τις ώρες και μιλούσες με τις φίλες σου. Κι ας έπεφταν βροχή οι μονάδες, ας έμπαιναν ξένοι στη γραμμή, ας μούδιαζες αφού δεν μπορούσες να πας το 3κιλο τηλέφωνο βόλτα.  Εκεί σε ένα συρταράκι υπήρχε πάντα η ατζέντα της μαμάς, το τηλεφωνικό της ευρετήριο δηλαδή, που ανάλογα με την εποχή και τη μόδα άλλαζε μορφή, πάντα γραμμένη με μολύβι και πάντα μπουχτισμένη στο «Κ», για να φτάσει στην σημερινή οικολογική που ακόμη έχει η μητέρα μου σε ένα άλλο συρτάρι πια.

Θυμάμαι λοιπόν κάτι βράδια που καθαρόγραφα τη νέα ατζέντα – εποχή χωρίς κινητά – πως με έβαζε να αλλάζω ονόματα και γράμματα σε νούμερα όταν κάποιος είχε φύγει και το τηλέφωνο του περνούσε πια σε κάποιον άλλον μέσα στο σπίτι, σε σύζυγο, σε κόρη, ήταν «κληρονομιά».   Θυμάμαι την διστακτικότητά της να σβήσει ένα τηλέφωνο που δεν αντιστοιχούσε σε κανέναν πια, νούμερα που ακόμη τα θυμάμαι ενώ ξεχνάω το δικό μου κινητό. Στο τέλος πάντα τα έσβηνε, η ζωή προχωρούσε μπροστά.

Πρέπει να έχουν περάσει 15 χρόνια τουλάχιστον από την εποχή που κρατούσα filofax και συνέχεια πρόσθετα σελίδες στην δική μου «ατζέντα».   Το filofax έγινε κινητό, μετά smartphone, iPhone, και η «ατζέντα» απλά «επαφές». Τα περισσότερα νούμερα είναι κινητά, προσωπικά τηλέφωνα, αυτά που στέλνεις ένα sms που ξέρεις ότι μόνο ο ιδιοκτήτης του θα το διαβάσει. 

Εχτές το βράδυ μετρούσα χαμένες επαφές, νούμερα χωρίς αντίκρισμα.  Κάποιες από αυτές αναγράφουν και ημέρα γενεθλίων με alarm. Τα κρατάω.  Ίσως να φταίει ότι έχω ξεπεράσει κατά πολύ την ηλικία της μητέρας μου όταν δίσταζε να σβήσει τηλέφωνα.