Μικρά Αγγλία. Η μεγάλη έκπληξη
λίγο πριν φύγει το '13.
Ο Βούλγαρης είναι μελωδός. Οι
εικόνες του είναι μια μουσική απ' τον παράδεισο στον λόγο της Καρυστιάνη.
Δημιουργεί με μεράκι, σεβασμό και υπομονή. Αργά αργά, σαν καΐκι που
περικυκλώνει το νησί. Σαν κεντήστρα που φτιάχνει δαντέλες να κρύβουν τα
βλέμματα των κοριτσιών σε καπετανέϊκα σαλόνια. Τα κοντινά πλάνα του
αιχμαλωτίζουν το αχ σε μια κίνηση του κορμιού, σε μια αγκαλιά.
"Ρέει το μπλε κι εμείς μαζί του,
μαζί τους στο κύμα".
Η Καρυστιάνη ακουμπάει στο χαρτί μνήμες
που δεν έχουν προλάβει να αποκρυπτογραφηθούν. Λόγια ανείπωτα μέσα στον
χρόνο. Βάζει τις αδελφές να θυσιαστούν στο βωμό του ανεκπλήρωτου έρωτα.
Να ομολογήσουν πόνους και πόθους κρυφούς. Και γύρω από αυτές ο Χορός, ένα
μάτσο Πηνελόπες, υφάντρες του αργαλειού. Κορυφαία αυτών η μάνα. Η
Καρυστιάνη την αγαπά, την ντύνει με ανεξίτηλα χρώματα αρχαίας τραγωδού.
Της γράφει λόγια που μετράς τις συλλαβές. Κοφτά, σκληρά σαν κι εκείνη.
Ο Βούλγαρης στο πρόσωπό της δείχνει ολόκληρο το νησί, γένους θηλυκού κι
αυτό, αμπόλιαστο για χρόνια.
Η Άνδρος μεταμορφώνεται στη σκηνή που θα
παιχτεί το δράμα. Κάθε αυλαία κι ένα μαγικό τοπίο. Πουθενά αλλού η Όρσα,
η Μόσχα, ο Σπύρος δεν θα γίνονταν μέρος του παραμυθιού.
Η μουσική της Πολέμη πιστή σε μια
ολόκληρη εποχή, γεφυρώνει σιωπές με άγρια κύματα και θρήνους. Τις ώρες της
χαράς θέλεις να σηκωθείς να χορέψεις το μπάλο και το βαλς. Επάνω της
ξεδιπλώνονται τα "θέλω" των πρωταγωνιστών.
Τα νιάτα, ο βαθύς έρωτας, το νησί, τα
γηρατειά, η μυρωδιά του γιασεμιού, το φιλί στο στόμα. Με αυτές τις
εικόνες θα ευχηθώ "στο καλό" στο χρόνο που φεύγει. Τέτοιες εικόνες
προσμένω να ξαναδώ τον χρόνο που έρχεται.
