Υπάρχουν μέρες που σ’αγαπώ πιο πολύ κι άλλες που ζω
χωρίς να σε θυμάμαι. Ανάμεσα σε σιωπές
μεγαλώνουμε. Σε μια καλημέρα και μια καληνύχτα παραδινόμαστε. Πέφτουμε στο
μαξιλάρι μας και δεν μιλάμε. Κι άλλες φορές κοιτιόμαστε κι είναι σαν να τα λέμε
όλα. Δικά σου όλα. Υπάρχουμε σε στιγμές εκκωφαντικής
ευτυχίας ή δυστυχίας. Ανάμεσα σε παύσεις
και σημεία στίξης. Κυρίως ανάμεσα σε ερωτηματικά ρουτίνας. – Τι θα φάμε; - Πώς πέρασες; -Τι ώρα θα
γυρίσεις; - Πότε έπαψες να μου μιλάς;
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου