Βασανίζομαι

Πως με βασανίζουν τα ηλιοβασιλέματα στις 42 ίντσες όταν είμαι μόνη σπίτι.

Κόσμος που ερωτεύεται και ανταλλάσει βλέμματα, χαμόγελα, φιλιά, συνήθως σε μία παραλία (μαγική) κάτω από ένα ροζ μωβ ουρανό, κι εγώ… Εγώ αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ, την σακούλα τα τσιπς που κάνει κριτς-κριτς και δεν σε αφήνει να ακούσεις τι της ψιθυρίζει ο πρωταγωνιστής (ντάμνιτ), το τουήτα και ένα ποτήρι δροσερό κρασί (καταραμένες αμυγδαλές)… Κι έξω είναι Απρίλης αλλά ήρθε ανάδρομος και βροχερός και δεν μπορείς να τον χαρείς (ντάμνιτ δις).

Πως με βασανίζουν οι έρωτες (των άλλων) και τα γλυκανάλατα φιλιά μεγεθυμένα στην οθόνη μου.

A stroll in Salonica

Καληνύχτα Νιότη μου…

Έκλεισε το Ροκ… Κάποιοι το θεώρησαν αστείο, κάποιοι κοινωνικό αστικό αστείο και κάποιοι άλλοι κοντοζυγώσαμε την οθόνη μας προβληματισμένοι… Πόσο κράτησε; Πάει κι αυτό;

Όταν πρωτοάνοιξε το Ροκ (24 χρόνια πριν) ήμουν ένα πολυγυρισμένο (ατίθασο) κορίτσι. Εκείνη την εποχή λοιπόν βρήκα ένα όμορφο απάγκιο στη Λουκιανού, με μουσική ροκ που γούσταρα τρελά, όμορφες φάτσες, καθαρά ουίσκι (τότε ήμουν σκωτσέζα) και καψαλισμένο κρέας! Με λίγα λόγια, όλα όσα ένας νορμάλ άνθρωπος και δη νέος ζητούσε τα έβρισκε σε απόσταση αναπνοής από άλλα σημαντικά σπότς της εποχής.

Το Ροκ όμως έμεινε, κράτησε μέσα στην αιωνιότητα όπως θα λέγαμε κάποτε, άλλαξε φάτσες, κάποιες από τις παλιές του έγιναν πολύ τρανές, αλλά συνέχισε να είναι εκεί, στη αγαπημένη μας κολωνακιώτικη γωνία κι ακόμη κι αν σταματήσαμε να πηγαίνουμε –ίσως επειδή μετακομίσαμε; ίσως επειδή αντίθετα μεαυτό μεγαλώναμε;- παρέμεινε ένα όμορφο κομμάτι στην καρδιά μας από τα παλιά, μια μπάρα που όλοι κάποτε αναστενάξαμε από έρωτα, νύστα ή πολύ ποτό…

Εχθές το Rock’N’Roll έκλεισε μετά από 24 συναπτά έτη σταθερής παρουσίας στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας.

Αλήθεια πού πάνε οι μύθοι όταν κλείνουν τα μάτια τους;