Rest in peace my lady...

RIP Elizabeth Taylor

Τα ομορφοτερα βιολετιά μάτια της μεγάλης οθόνης έκλεισαν ερμητικά.

Ευγένεια

«Να δίνεις το χέρι σου πάντα όταν συστήνεσαι σε κάποιον και να τον κοιτάς στα μάτια» αυτή την συμβουλή μου έδινε ο πατέρας μου όταν άρχισα να έχω τις πρώτες μου κοινωνικές επαφές, παιδάκι ακόμη.

«Να είσαι ευγενική με τον κόσμο που συναναστρέφεσαι» πρόσθετε η μάνα μου, «θα μιλάς όπως σου μιλάμε, θα σκέφτεσαι πάντα πριν μιλήσεις και το όχι σου ακόμη θα είναι ευγενικό στους μεγαλύτερούς σου».

«Μην κάνεις ποτέ στους άλλους αυτά που δεν θέλεις να σου κάνουν» μας έλεγαν στο σχολείο… να πω κι άλλα;

Πολλά χρόνια πριν, ήμουν δεν ήμουν 20 ακόμη, θεώρησα ότι ένας συνεργάτης μου δεν είχε κάνει σωστά την δουλειά του (και είχα δίκιο), αρνήθηκα να υπογράψω την πληρωμή του έως να μου έρθει η σωστή παραγγελία. Όταν εκείνος θύμωσε μάλλον έχασα την ψυχραιμία μου λόγω και της πίεσης όλης την ημέρας και απάντησα απότομα. Μετά από λίγες ημέρες με κάλεσε ο πατέρας μου, μου είπε ότι είχε συναντήσει τυχαία έναν παλιό του γνωστό, τον Βασίλη, και κουβέντα στην κουβέντα έμαθε πως η κόρη του μίλησε άσχημα σε κάποιον συνομήλικο του. Ντράπηκα. Δεν μου ζήτησε τον λόγο, αλλά ο τρόπος που το είπε έχει μείνει στην μνήμη μου ως τώρα. Δεν το ξανάκανα, και προσπαθώ να βρίσκω πάντα το δίκιο μου χωρίς να γίνομαι αγενής. Πάντα βάζω στην θέση του συνομιλητή μου ένα δικό μου άνθρωπο, κάποιον από την οικογένεια μου και λέω φαντάσου να του μιλούσε κάποιος άλλος άσχημα. Πονάει.

Κι απ’ την άλλη υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μάλλον τα σπουδάσαν όλα αυτά στην ζωή ανάποδα. Που η καλημέρα τους ακούγεται σαν «κακόχρονο να’χεις», που η πρώτη τους γνωριμία χαρακτηρίζεται από την επίδειξη δυνάμεως τους –συνήθως δεν κατέχουν καν την εξουσία που απαιτείται- και τον ορισμό της λέξης ευγένεια σίγουρα τον αγνοούν. Εδώ θα λέγε η γιαγιά μου «υπάρχουν οι άνθρωποι και υπάρχουν και τα γαϊδούρια» αλλά δεν μου φταίνε σε τίποτε τα τετράποδα…

Για να κλείνουμε σιγά-σιγά, οι δυνατοί είναι συνετοί και ταπεινοί. Αυτοί που βροντοφωνάζουν με τον χειρότερο τρόπο την εξουσία τους και τα προτερήματα τους ή δεν τα έχουν ή απλά τα δανείστηκαν προς χάριν της ματαιοδοξίας τους.

Ο Θεός να σε φυλάει μην πέσει στον δρόμο σου κομπλεξικός και αγενής άνθρωπος. Μην σου τύχει.

Ξωτικό

Θα στείλω ένα μικρό ξωτικό τη νύχτα να σε κλέψει…

Θα σε κεράσει ένα ποτήρι κρασί που μεθά γλυκά σαν φιλί μετά τον τσακωμό.

Θα σου φορέσει ένα μαύρο μαντήλι στα μάτια για να μην βρεις τον δρόμο της επιστροφής.

Και θα σου ρίξει αστερόσκονη στους ώμους για να βγάλεις φτερά να φτάσεις πιο γρήγορα εδώ.  

Πάλι

16 Μαρτίου πάλι.

Με μια υποψία συννεφιάς, με τις αμυγδαλιές ανθισμένες, έτοιμες να τις τινάξεις, πάλι. Με ένα ανάκατο σύννεφο στο κεφάλι μου που μου λέει να το κάνω στην άκρη, να το φυσήξω δυνατά, να συνεχίσω.

Πολλά, πάρα πολλά χρόνια πριν. Μια ίδια μέρα. Την ίδια ώρα. Πάλι ντυμένη στα γκρι. Κι ένα ατύχημα. Και η ζωή σου ξαφνικά αλλάζει σε βάθος χρόνου χωρίς να είναι δική σου απόφαση, πριν προλάβεις να το σκεφτείς… Εσύ δεν ξέρεις που να ρίξεις ευθύνες, στην αρχή καλοπιάνεις τον εαυτό σου με το αθώο ψεματάκι «καλύτερα έτσι» και μετά αρχίζεις να ξεχνάς. Περνούν τα χρόνια και ξεχνάς αλλά στην πραγματικότητα είναι θαμμένο κάπου βαθιά και περιμένει τις ώρες που εμφανίζεται για να σε τσιμπήσει σαν αγκάθι, να σε ματώσει, να ρίξεις ιώδιο και να φυσήξεις την πληγή. Να το κρύψεις κάτω από ένα χάνζαπλαστ. Κι αν κουράστηκες να το κρύβεις; Αν πρέπει ν’ αφήσεις την πληγή ακάλυπτη, να στεγνώσει, να θρέψει; Ν’ αφήσεις την ζωή σου ακάλυπτη, ανοιχτό βιβλίο στα μάτια των δικών σου; Να τους πεις, να τους δείξεις, να κλάψεις. Να λυτρωθείς.

Above clouds

Summertime μια χειμωνιάτικη νύχτα

Θέλω να σου ψιθυρίσω δυο λέξεις που αγαπώ.

Δίπλα σου γερμένη, το μέτωπο μου να ακουμπά το μπράτσο σου.

Τα δάχτυλα μου πλεγμένα στα δικά σου.

Το φιλί σου κορώνα στα μαλλιά μου.

Τα μάτια μου κλειστά, οι εικόνες μόνο δικές μου.

Και στα αυτιά μου μια μουσική, μια νέγρικη φωνή να γεννάει έρωτα, πόθο και παράπονο…

«Summertime» μια χειμωνιάτικη νύχτα.

One of these mornings
You're going to rise up singing
Then you'll spread your wings
And you'll take to the sky

Φτου ξελευθερία

Θέλω να βρεθώ κάπου μακριά.

Να δω μέρη που δεν γνώριζα πιο πριν.

Να περπατήσω σε ξένα μονοπάτια που θα γίνουν δικά μου.

Να χαμογελάσω σε άγνωστους ανθρώπους.

Να φωτογραφήσω το βλέμμα τους και μια στάλα γκρι ουρανό.

Να κλέψω μια καλημέρα από ένα παιδί

κι ένα πανέρι ευχές.

Να φύγω…

Να κάνω νέα όνειρα.

Να πω φτου ξελευθερία.

(Για την Πουπέ, που θα περπατησει τα δικά της μαγικά μονοπάτια.)