3 χρόνια μετά… Πάλι στο ίδιο αεροδρόμιο, στο ίδιο αεροπλάνο… την ίδια ώρα πτήση με 12 ώρες διαφορά… θυμάσαι; Πως δεν θυμάμαι; Όλα ακόμη εδώ τριγυρίζουν. Ήρεμα, γαλήνια, έφυγε ο πανικός. Είναι νύχτα, τότε ήταν ημέρα, μια ηλιόλουστη ζεστή μέρα του Γενάρη. Σήμερα κι απόψε έχει παγώσει η πόλη. Φοβήθηκα μην δεν πετάξω, θα ήταν τόσο άσχημο να λείπω από εκεί… Έλειψα την χειρότερη στιγμή, όχι πάλι. Είχα μπει σε εκείνο το ταξί στο Βενιζέλος και είχα τα χείλη σταφίδα, απλά ψέλλισα τη διεύθυνση και δεν κοίταζα πουθενά. Δεν ήμουν έτοιμη για το τι θα αντικρύσω. Από την μία ήθελα να του πω να με κάνει βόλτες στην πόλη και από την άλλη να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορεί…
Γιατί στα γράφω αυτά; Επειδή στο χρωστάω, επειδή είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω για σένα τόσο καιρό μετά και μακριά. Είσαι στα αλήθεια μακριά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου