ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ

Ελίχθηκες ανάμεσα σε δυο οπτασίες.
Οι άγγελοι της ήβης σου πίναν τους χυμούς σου.
Στις κρυφές παραλίες της Αστυπάλαιας
ξάπλωσε ο λογισμός σου.
Οι θεοί σου πνιγμένοι στο Αιγαίο.
Η νοσταλγία τους σωσίβιο της μνήμης.
Κράτα το βήμα σου στην πέτρα.
Η Κίρκη γύρισε με την αλμύρα της θάλασσας.
Τις οπτασίες σου τις κλέψαν οι αγγέλοι.
Η ομορφιά κατοικεί σε γήινα κορμιά.
Η ελπίδα ζει στις ψυχές των θνητών.
Την αυγή θα σε περιμένω
στην διασταύρωση των δυο σου οριζόντων.

ΤΑ ΦΩΤΑ

Ένα-ένα κι απόψε θα τα σβήσω,

τα δυο, τα τρία, τα τέσσερα τα φώτα. 

Θα παραπατήσω σε σκάλες γυριστές, 

θα σηκωθώ, θα ξαναρχίσω. 

Θα σε βρω μέσα στο σκοτάδι. 

Εκεί που σ’ άφησε εχθές η κόρη του ματιού μου. 

Θα σε αγγίξω μ’ ένα χάδι. 

Μην τραβηχτείς, η ζωή αρχίζει πάλι.

Η Επιστροφή

Θέλω να φωνάξω, να γελάσω να κλάψω...

Θέλω να τραγουδήσω δυνατά...

Να πω όσα δεν πρόλαβα.

Θέλω να έρθει η ώρα της Επιστροφής.

Αλλά δεν ξέρω ακόμη αν είναι επιστροφή 

ή νέα αρχή.

Χωρίς την γνώση του που ανήκεις δεν επιστρέφεις πουθενά.

Μια Θολούρα...

Μια εικόνα που μπλέκεται με το φεγγάρι έξω,

πού ζουν οι ποιητές;

Πόσο ακόμη θα με στοιχείωνει ο στίχος που διάβαζες όταν με γνώρισες;
Πέρασαν χρόνια κι είμαι εδώ...

Πάλλομαι στον ήχο του κινητού, 

στην ροή των λέξεων…

Γι’ αυτό σώπασες;