Τράβηξα την πρώτη μου φωτογραφία πολύ πριν πιάσω στα
χέρια μου εκείνη την αυτόματη Kodak με το τετράγωνο φορμάτ, απλά με παντομίμα. Έχω χιλιάδες φωτογραφίες από τα πάντα στη ζωή
μου, παρέες, οικογένεια, διακοπές, χαρές, λύπες, ταξίδια, τοπία, πρόσωπα, έγχρωμες
κι ασπρόμαυρες... Μεγάλωσα σε ένα σπίτι
με ράφια γεμάτα από φωτογραφικά άλμπουμ και κορνίζες. Όσες φορές και να τα δω δεν θα τα βαρεθώ ποτέ. Αγαπώ τις εικόνες όσο και τις λέξεις. Είναι το "ακόμα μια φορά" που αλλάζει
όλο το νόημα από κλικ σε κλικ, ανάλογα το φως ή αυτό που θα εμφανιστεί
αναπάντεχα μπροστά στο φακό σου. Δεν έμαθα ποτέ να χρησιμοποιώ επαγγελματική
μηχανή, με στοιχειώνει πάντα εκείνη η αυτόματη Kodak των παιδικών μου χρόνων
και συνεχίζω με τις αυτόματες λήψεις των smartphones. Υπάρχουν κουνημένες ή θολές φωτογραφίες που
κρατάω για την στιγμή, υποκειμενικά κι αυτες τέλειες είναι, δείχνουν κάτι,
συμβολίζουν κάτι.
Αγαπώ τα παράθυρα και τα μυστικά που κρύβουν πίσω τους,
τις πόρτες που σε οδηγούν σε άγνωστα δωμάτια, τα σύννεφα που σε ταξιδεύουν
μακριά, τα βλέμματα των φίλων.
