Τη μέρα που πέθανε ο Bowie

Τη μέρα που πέθανε ο Bowie ο κεντρικός δρόμος στη γειτονιά μου στολίστηκε με μαύρες κορδέλες. Κάποιοι απόρησαν,  μετά μάθαμε ότι ήταν φόρος τιμής στη Συνοδινού που περνούσε για την τελευταία της κατοικία.  Αυτοκίνητα, επίσημοι, είπα να πάρω την άλλη κατεύθυνση και κατέβηκα προς το Ζάππειο.  

Ανοιξιάτικη μέρα, μαγιάτικη.  Με τα μακώ οι τουρίστες, με ένα παλτό στο χέρι εγώ.  Μπήκα στους κήπους του και χάζευα, πόσο μου αρέσει να περπατάω μόνη. Χιλιόμετρα.  Αδειάζει το μυαλό, γεμίζει με νέες σκέψεις. Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Πως κάθεται, τι τρώει,  τι λέει.  Μεγάλες ηλικίες, μιλούν για τον Κυριάκο, τις συντάξεις, τα πολιτικά.  Κανείς δεν ξέρει ότι ο Bowie πέθανε, ίσως να μην τον ξέρουν καν.  Ζωήρεψα το βήμα μου και πέρασα απέναντι, στάθηκα λίγα βήματα πίσω κι αγνάντεψα τη θέα μέσα από την Πύλη του Αδριανού.   

Χώθηκα στον αγαπημένο μου πεζόδρομο,  στάθηκα στα "δικά μου" παράθυρα και μετά έκατσα σε ένα πεζούλι για να κοιτώ στα μάτια τον Παρθενώνα.  Ο ουρανός καταγάλανος, το μάρμαρο ωχρό, σηκώθηκα σαν χόρτασε το βλέμμα μου κι ανηφόρησα στα Αναφιώτικα.  Αφήνοντας τα φωτογραφημένα σοκάκια βούτηξα σε άγνωστα στενά όπου ίσαμε που χώραγα κι όλο ανέβαινα.  Άνθρωπο δεν συνάντησα, μόνο γάτες, τόσες πολλές που σκέφτηκα ότι αυτές ζουν στα σπίτια, αφήνουν τις τηλεοράσεις να παίζουν δυνατά και ασπρίζουν τις αυλές.  Έφτασα στο τέρμα, από πάνω η Ακρόπολη από κάτω η Πλάκα και στη μέση εγώ φωτογράφιζα με τα μάτια μου κάθε γωνιά της πόλης.   
Ώρες μετά βρέθηκα στην Αιόλου. Άλλος κόσμος, άλλες φωνές. Έπεσα πάνω στον Γιώργο. "Ρε συ πέθανε ο Bowie,  το πιστεύεις; Προχτές ο άλλος, σήμερα αυτός,  τί γίνεται; Τόσο πολύ μεγαλώσαμε;"  Δεν μίλησα, δεν περίμενε έτσι κι αλλιώς απάντηση.  "Τί λέει εσύ; καλά; Τι θα κάνεις;".  "Θα κάτσω να πιω ένα κρασί, α ναι, και να γράψω για τη μέρα που πέθανε ο Bowie". 

Γιώργο τη μέρα που πέθανε ο Bowie η Αθήνα συνέχιζε τη ρουτίνα της κάθε Δευτέρας κι ήταν στα μάτια μου πιο όμορφη από ποτέ.  

 [Καληνύχτα Δούκα, σε ευχαριστώ για τη μουσική και την αστερόσκονη.]