Αστέρια

Υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν το αποτύπωμα τους στον κόσμο μας, που κοιτάζουν μπροστά, δημιουργούν έργο και έμπνευση, αγαπούν τη ζωή και μάχονται για τα όνειρά τους. Αυτόφωτοι. 

Κι υπάρχουν και αυτοί που τους παρακολουθούν, που στέκονται δίπλα τους, ζουν μαζί τους και «κλέβουν» από τη δικιά τους λάμψη, σαν χαμαιλέοντες παίρνουν και προβάλουν την προσωπικότητα του άλλου για δική τους. 

Στο τέλος της «ημέρας», όταν η αυλαία πέφτει αναγνωρίζουμε το αληθινό από το ψεύτικο, το διαμάντι από το στρας.   Μα ξέρεις τι μετράει περισσότερο; 

Ότι όσο και να κλέψεις από τη λάμψη ενός άστρου αυτό θα παραμείνει φωτεινό, δεν θα σβήσει όπως ο κλέφτης του.

Η βρύση του παππού

Η βρύση στο σπίτι του παππού μου, η ομορφότερη από όλες του χωριού. Συνήθως το καλοκαίρι βρίσκεις από κάτω ξεχασμένα καρπούζια αποβραδύς για να παγώσουν. Τα απογεύματα πιτσιρίκια με νεροπίστολα να ανεφοδιαζονται με "πολεμοφόδια" και αργότερα τις κανάτες της Ιτιάς που βρίσκουν θέση στα τραπέζια της πλατείας. Γιατί αν έμαθα κάτι σε αυτό το χωριό, πέρα από το αμπέλι, το κρασί, το πρόβειο, τη Φιλία, είναι ότι η ραχοκοκκαλιά του είναι αυτά τα ρυάκια από αρχαίες πηγές που έρχονται και "ξεμυτίζουν" στην αυλή σου. 🌿

On - Off

Θυμήθηκα νωρίτερα έναν φίλο μου που δεν είναι πια εδώ, γύρισε κάποια στιγμή και μου είπε "δεν πρέπει μόνο να σε αγαπάει, πρέπει να σε έχει βασίλισσα, στην κορυφή του κόσμου του"...

Είμαστε ακριβώς ό,τι επιτρέπουμε στον άλλον.  Ζούμε σε παλάτια ή φυλακές που οι ίδιοι κρατάμε τα κλειδιά.  Για το σκοτάδι υπάρχει πάντα ένας διακόπτης On - Off.

Παρασκευή, Ακάθιστος Ύμνος

Απέναντι σε κάθε Εύα θα στέκεται πάντα μία Μαρία.

Όπου υπάρχει η πτώση υπάρχει και η ανύψωση.

Μη μαζί γιατί...

Πρωινός καφές στο κέντρο με κουβέντες από καρδιάς. Βόλτα στα μαγαζιά έτσι για το χάζι, πολλές βαθιές ανάσες κοιτώντας τον Θερμαϊκό, μια συνάντηση με φίλους στο φτερό και πάλι πίσω, στη βόλτα της πόλης. Εκεί που αγαπώ τα βήματά μου να με πηγαίνουν. Απομονωμένη από την κίνηση και τη φασαρία της πόλης ακούγοντας τις μουσικές μου.  Μη μαζί γιατί...

Επειδή μεγαλώνω...

Μια περασμένη εποχή που ο κόσμος ήταν πολύ πιο ανάλαφρος και πιο κοντά στα γούστα μου, τότε που μας ένοιαζαν μόνο οι δικαιολογίες στους γονείς για να αργήσουμε (κι άλλο) το βράδυ, και αν έρωτας της ζωής μας ένιωθε κι εκείνος το ίδιο πετάρισμα και την ίδια ζήλεια.  Επίδαυρος, σχολική εκδρομή Λυκείου, εγώ κι η κολλητή μου μιαν ολόκληρη ζωή, κι ένα τραπέζι φίλοι και μπύρες. Χωρίς κινητά, χωρίς internet, χωρίς social media, με φίλους στη ζωή και αληθινά pokes, winks, κι όλα τα σχετικά.  Με την ξεγνοιασιά των sweet 15 και μια τεράστια αγκαλιά γεμάτη όνειρα. 

Πέρασε μια ολόκληρη ζωή από τότε, άλλαξα εγώ, άλλαξαν οι περισσότεροι φίλοι, με αρκετούς χαθήκαμε, κάποιοι έφυγαν, κάποιες σχέσεις ευτυχώς παρέμειναν στη ζωή μου ως τώρα.  Κι εκτός από εμάς άλλαξε κι όλος ο κόσμος γύρω μας, άλλαξε κι η πατρίδα μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πήγε μπροστά.  Κάποιοι από εμάς αλλάξαμε και πατρίδες, μέσα, έξω, έχει σημασία;  Ποιος θυμάται εκείνα τα όνειρα στα χρόνια της εφηβείας, ποιος τα λυμαίνεται σήμερα;  Θυμάμαι, θυμάμαι τα πάντα και πολύ καλά κι αυτό συχνά είναι κατάρα. Να θυμάσαι πρόσωπα, λόγια, συναισθήματα. Να θυμάσαι την αγάπη αλλά και το απόλυτο κενό. Στα 15 μου αγνοούσα παντελώς την απόλυτη δύναμη της. Δεν φανταζόμουν πόση θα έπαιρνα και πόση θα έδινα. Δεν υπολόγιζα ότι θα γινόταν καταλύτης στη ζωή μου στα επόμενα χρόνια, που θα με έφτανε, που θα με έφερνε. Πόσα κέρδισα και πόσα εγκατέλειψα για χάρη της. Δεν θα τα βάλω στη ζυγαριά, αυτά ήταν κι αυτά (εν μέρει) με διαμόρφωσαν.  

Αν είχα μια υπερδύναμη θα ‘θελα να ταξιδεύω στο χρόνο και να προσέχω τον μικρό μου εαυτό, να μου ψιθύριζα στο αυτί να αποφύγω τους τοξικούς ανθρώπους και να μην αμφισβητήσω ποτέ το ένστικτο του Ιχθύ, ούτε να παραβλέψω ποτέ την πρώτη εντύπωση που μου κάνει κάποιος.  Επίσης θα με συμβούλευα να απέφευγα τις βάτες και τη φράντζα-κοκοράκι στις φωτο της εποχής για να μπορώ να τις εμφανίσω σήμερα.  Και να μιλάω λιγότερο, να σας ζαλίζω λιγότερο και να ζωγραφίζω πιο πολύ.  Να μην σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι.   

Παιδί μόνο

Με ποια δύναμη να γυρίσεις το βλέμμα σου αλλού;  Με ποια καρδιά να καμωθείς πως δεν το είδες ποτέ;  Πώς να μην θυμώσεις με τον εαυτό σου που έχεις τα πάντα και περπατάς σκυφτός ενώ αυτό δεν έχει τίποτε μα κοιτάει το μέλλον του στα μάτια.  Όταν τα έχεις χάσει όλα ή σχεδόν όλα, είσαι πιο ελεύθερος και πιο γενναίος από ποτέ.   

Αχ, πουλάκι μου. 

 

Αυτό το μικρό αγόρι είναι η ελπίδα, μπορεί μια μέρα να είναι ακόμη κι ο αρχηγός ενός νέου κόσμου, μέχρι τότε όμως θα ναι ένα μικρό παιδί που ψάχνει μια πατρίδα.    

φωτό:   http://www.nostimonimar.gr