Η αρπαγή της Περσεφόνης

Είναι τόσο όμορφο που δεν μπορώ να πάψω να το χαζεύω...
Και η φθορά στο κέντρο φαντάζει ταιριαστή με τους καιρούς που ζούμε.


Ελλάδα δεν έχεις σταματήσει ποτέ να με εκπλήσσεις!

 

Την αρπαγή της Περσεφόνης αναπαριστά το ψηφιδωτό (4,5 X 3μ)

στον τύμβο Καστά της Αμφίπολης.

Το απομεσήμερό μου

Μια τομάτα κομμένη στα τέσσερα πάνω στο παξιμάδι.  Το τζιτζίκι επίμονο στην δαμασκηνιά. Το μυαλό αδειάζει, συντονίζεται μαζί του.  Κανείς δεν ακούγεται.  Κάποιοι μόλις γύρισαν απ' τα τσίπουρα και ξάπλωσαν στους ίσκιους απ' τις βεράντες, άλλοι ήδη στον καφέ, κι εκείνοι που θα τους πάρει βράδυ στη θάλασσα. 
Μέσα Αυγούστου, της Παναγιάς εχθές, οι πόλεις άδειες, η Ελλάδα αναπνέει, βογγάει, ερωτεύεται, ζαλίζεται και ζεσταίνεται στις επαρχίες, στα πατρικά, στα μπάνια.  Τα πιτσιρίκια περιμένουν να χτυπήσει πέντε φορές το ρολόι για να ξεχυθούν στα πλακόστρωτα και στις πλατείες. Εγώ μελαγχολώ για το βιβλίο που τελειώνει και κρατώ τις τελευταίες σελίδες, να'χω κάτι για μετά.  Απέναντι μου από τη ζέστη χάνω την θάλασσα, γίνεται ένα θολό τοπίο με τον κάμπο και τον ουρανό.  Κοιτάω ψηλά, φέτος δεν είδα ούτε έναν σταυραετό, που πήγαν;  Μέσα ο μικρός παλεύει στον ύπνο του, σε κάποιο όνειρο θα παλεύει νικητής με τα τέρατα του κόσμου.  Ζέστη.  Δύσκολη σε κάθε ηλικία.  Πόσο το αγαπώ αυτό το χαγιάτι κι αυτό το αεράκι που μόλις ξεκίνησε να σαλεύει.  

Σε μισή ώρα τα παιδιά θα ξεχυθούν, το τζιτζίκι δεν θ' ακούγεται πια.  

Τα καλοκαίρια μου

Τι θυμάμαι από τα παιδικά κι εφηβικά μου καλοκαίρια στην Αθήνα:

Το Rocket της ΕΒΓΑ και το Σικάγο της ΔΕΛΤΑ.

Μια φέτα γλυκό καρπούζι.

Τις φωτιές του Αϊ Γιαννιού, Σωκίων με Θειρών.

Τις ποδηλατάδες στη Ζωοδόχο Πηγή.

Τα πεντόβολα στα σκαλάκια της Λίλης.

Το λάστιχο.

Το (λιτό) σουβλάκι του Ζαχαρία στη Νέα Ελβετία.

Τις τηγανιτές πατάτες με τη φέτα.

Τα πετροκέρασα και τα ροδάκινα σε τελάρα από την Έδεσσα.

Το φρυγανισμένο ψωμί με λάδι και ρίγανη από τη γιαγιά μου.

Τις παραστάσεις συνοδεία με γρανίτα φράουλα στο Παρκ.

Τις πλατφόρμες της μαμάς μου.

Τις στάμπες της Μανίνας στα λευκά μου μακώ.

Το μπισκοτόγλυκο ή μωσαϊκό ή κορμός (κοπιάστε).

Την συμπυκνωμένη βυσσινάδα της ΗΒΗ.

Την Αίγινα να φαίνεται από την ταράτσα του σπιτιού μου.

Το γαλάζιο μου μαγιώ.

Το ψάθινο καπελάκι μου.

Τα σαμπώ.

Τα συγκρουόμενα στο Λουνα Παρκ.

Τις μεσημεριανές σιέστες των γονιών μου, την μισόκλειστη πόρτα στην κρεβατοκάμαρά τους.

Τα αγόρια της γειτονιάς με μια μπάλα στα πόδια.

Τα σκισμένα γόνατα.

Κάποια Μουντιάλ.

Κάποια χτυποκάρδια.

Τα «παπάκια» να μαρσάρουν στο πάρκο.

Τα μπλεγμένα δάκτυλα στις ταινίες στην (παλιά) Αρκαδία.

Κάποια φιλιά.

Τη Βουλιαγμένη και το Λυκαβηττό.

(Κι άλλα φιλιά).

Το Ροντέο στην παραλιακή.

Το πρώτο μου φραπόγαλο στο Λέντζο.

Τις πρώτες μας μπύρες στη Δεξαμενή.

Τη Βερόνα.

Τα φλιπεράκια.

Τη Φατσέα και το Βυζάντιο (πλατείες χοτ σποτ της εποχής).

Το Άλσος Παγκρατίου.

Τον Κίτρινο Σκίουρο.

Την Μπατίντα ντε Κόκο.

Τα κρυμμένα μου τσιγάρα.

Την αθωότητα (που ξεθώριασε) στις φωτογραφίες εκείνης της εποχής.

Εμένα ως άλλη.

Γυμνασιοπαιδο ;)