Une promenade

12 μέρες

Θέλω να με πας ένα ταξίδι,

να μπερδεύονται τα χρώματα μπροστά μου σε φωτεινές βιτρίνες κι όχι κατεβασμένα ρολά,

να δω έλατα στολισμένα ως τον ουρανό και καρουζέλ φορτωμένα παιδιά και γέλια,

να μασουλώ μακαρόν και να μην σκέφτομαι ότι μελομακάρονο και μακαρόν έχουν πια την ίδια τιμή το κιλό,

να ακούσω τα κάλαντα από χαρούμενες φωνές και όχι από επαίτες στα λεωφορεία της γραμμής,

να βλέπω γελαστά πρόσωπα στον δρόμο να εύχονται Χρόνια Πολλά…  

Τόσα πολλά σου ζητώ;

Σε 12 μέρες έχουμε Χριστούγεννα…

Ξεκίνα να χαμογελάς.

Οι Ευχές

Τα βράδια πριν κοιμηθώ μετράω τις ευχές που δεν μεγαλώσανε, που δεν με πήραν απ’ το χέρι να με πάνε παραπέρα…  

Μία, δύο, τρεις…  Τους χαρίζω ονόματα, Ελένη, Γιωργία, Βαρβάρα. Απόψε μέτρησα δυό Κατερίνες και μια Μαρία. Υπάρχουν ευχές που μιλούν για ένα ταξίδι, άλλες για ένα φιλί, κάποιες για ένα βλέμμα που δεν έπεσε πάνω σου ποτέ. Μία ευχή για ένα παιδί που δεν κατάφερε να παίξει με τα άλλα. Μιαν άλλη για κείνη τη λιακάδα που χάθηκε γρηγορότερα απ’ όσο πίστευες πίσω από μέρες βροχής. Ή για ένα μεταξωτό μαντήλι που το πήρε ο αέρας και δεν το γύρισε ποτέ. Για ένα σπίτι με φραουλένιους τοίχους και παράθυρα γεμάτα ουρανό. Ή γι’ αγάπη μόνο κι ευτυχία. Υπάρχει μία ευχή που μιλάει για σένα κι άλλες που λένε Χρόνια Πολλά μα κόπηκαν απότομα.  

Τα βράδια πριν κοιμηθώ μετρώ τις ευχές που δεν  έζησα. Σαν μικρά παιδιά που πιάνονται αλυσίδα για να περάσουν απέναντι την λεωφόρο. 

Χειμερινές Εικόνες (2)

Σάββατο απόγευμα, περίπατος πίσω από το Κονσερβατουάρ.

Η Θεσσαλονίκη ντυμένη στα χρώματα του Δεκέμβρη, λίγο πριν ανάψουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια πίσω από τα μεγάλα παράθυρα.

*Οικισμός Ουζιέλ*