Memories :)

Κόκκινη κλωστή δεμένη...

Στην άκρη του πουθενά υπάρχει μια μικρή κόκκινη κλωστιτσα, τόσο μικρή που δύσκολα την βλέπεις με γυμνό μάτι… εκεί τελειώνει το παραμύθι, εκεί αγναντεύεις το άπειρο κρεμασμένος από αυτή την μικροσκοπική κλωστή. Αντέχει όλο το βάρος του κόσμου εάν το ζύγι δείχνει καλοσύνη κι αγάπη αλλά σπάει στον φθόνο και στην κακία. Και να που έμεινε μία τόση δα κλωστίτσα. Το τέλος του παραμυθιού. Η αρχή του τέλους και του πουθενά…

Red, White, Brown
by Mark Rothko

Δώσε μου Πεταλουδίτσες!

Ειναι κάποιες Τετάρτες που θυμίζουν Παρασκευή.... Λατρεύω αυτή την ψευδαίσθηση!

La chanson des vieux amants
by Jacques Brel

Bien sûr, nous eûmes des orages
Vingt ans d'amour, c'est l'amour fol
Mille fois tu pris ton bagage
Mille fois je pris mon envol
Et chaque meuble se souvient
Dans cette chambre sans berceau
Des éclats des vieilles tempêtes
Plus rien ne ressemblait à rien
Tu avais perdu le goût de l'eau
Et moi celui de la conquête

Mais mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime

Moi, je sais tous tes sortilèges
Tu sais tous mes envoûtements
Tu m'as gardé de pièges en pièges
Je t'ai perdue de temps en temps
Bien sûr tu pris quelques amants
Il fallait bien passer le temps
Il faut bien que le corps exulte
Finalement, finalement
Il nous fallut bien du talent
Pour être vieux sans être adultes

Oh, mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime

Et plus le temps nous fait cortège
Et plus le temps nous fait tourment
Mais n'est-ce pas le pire piège
Que vivre en paix pour des amants
Bien sûr tu pleures un peu moins tôt
Je me déchire un peu plus tard
Nous protégeons moins nos mystères
On laisse moins faire le hasard
On se méfie du fil de l'eau
Mais c'est toujours la tendre guerre

Oh, mon amour...
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime.

Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα χρειαζονταν τα λόγια για να επιβεβαιωσουν τα αισθήματα, θα αρκούσε το βλέμα (σου)...

Σε βλέπω...

Σε έναν ιδανικό κόσμο η Χιονάτη θα φιλούσε μονο με Chanel Rouge Allure...

Συννεφιά

Η πόλη που αγαπώ

Ιδανικός Κόσμος

Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο θα μοιράζαμε την καλημέρα σαν μπουκιές από φρεσκοψημένο κρουασάν βουτύρου
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο θα ήσουν όλα αυτά που αγαπώ καρφιτσωμένα φυλαχτό στο φανελάκι μου
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο οι λέξεις δεν θα είχαν νόημα χωρίς το βλέμμα, χωρίς την καρδιά
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο δεν θα υπήρχε πόνος και αρρώστια ούτε στο σώμα, ούτε στο νου, ούτε στην ψυχή
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο το Σ’ αγαπώ θα αναβόσβηνε σαν πινακίδα Νέον στο μπαλκόνι σου μέρα-νύχτα
Σε έναν ιδανικό κόσμο το "εγώ" δεν θα υπήρχε, μόνο το "εμείς"
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο η αγκαλιά σου θα περίκλειε το σύμπαν μου, θα ζούσα μέσα σε αυτήν
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο η αγάπη θα σού 'κλεινε τα ματόκλαδα με ένα φιλί για καληνύχτα
Σ΄ έναν ιδανικό κόσμο η "καληνύχτα" θα είχε την γεύση της λιωμένης σοκολάτας στο στόμα σου

 

 

Το βράδυ όταν φεύγεις φορώ το μπλουζάκι σου
και το φιλί σου για κραγιόν...
Καληνύχτα καρδιά μου.

Η ανθρωπινη δύναμη, το πείσμα, η λαχτάρα της ζωής καταφέρνουν τα πάντα. Το μεγαλύτερο δώρο μας είναι η υπαρξη μας. Στην Χιλή, σε συνεχεια όλων των προηγούμενων ημερών, σήμερα επιτεύχθηκε ένας άθλος και πραγματοποιηθηκε ένα θαύμα πορευόμενο από τον ανθρώπινο νου. Ας τα κρατήσουμε πάνω από όλα τα υπόλοιπα που μας σερβίρουν καθημερινά, από σκάνδαλα, εκλογές και πρωϊνάδικα. Ας αποκτήσουμε ελπίδα, δύναμη, προπάντων τόλμη!

Πρωτοβρόχια

Αρχές φθινοπώρου. Πρωτοβρόχια… άνοιξαν οι πρώτες ομπρέλες. Πολύχρωμα ποταμάκια στους δρόμους της Καλαμαριάς καταλήγουν στην αφρισμένη θάλασσα. Ψάχνω στους σάκους και ξετρυπώνω ένα ζευγάρι ροζ ζεστές κάλτσες με μικρές φατσούλες. Τα πατώματα στο νέο μου σπίτι είναι σανίδια και τρίζουν όταν περπατώ. Με ακολουθεί παντού ο ήχος «δεν μπορώ να κρυφτώ από σένα», ένα ακόμη καρφάκι στα τεντωμένα μου νεύρα… Παίρνω ένα μεγάλο μαξιλάρι και το σφίγγω στην αγκαλιά μου. Έλα απόψε. Λίγο αλκοόλ. Τα καλοκαίρια μου με αποχαιρετούν μέσα από πολλές χαρτόκουτες. Τα μαγιώ με περιμένουν στην πολυθρόνα να τα μαζέψω, να τα κρύψω σε μία μεγάλη τσάντα θαλάσσης κάπου στην ντουλάπα. Πατώ τις φατσούλες μου στα γυαλισμένα σανίδια. Μην τρίζεις, σε παρακαλώ… Προσπαθώ να ανακαλύψω τους ήχους μέσα στο σπίτι, από που έρχονται, τι είναι, και τους ήχους απέξω. Σταμάτησε η βροχή. Να βγω στο μπαλκόνι να μυρίσω τη νύχτα, να τη ρουφήξω. Κάνει κρύο, τα σύννεφα φύγαν, αστέρια κεντούν τον ουρανό. Τι καλά! Αύριο θα έχει λιακάδα. Αν προλάβουμε θα σε πάω μία βόλτα στην παραλία, θα σου αγοράσω ΙΟΝ Αμυγδάλου από το περίπτερο και θα αράξουμε σε ένα παγκάκι να χαζέψουμε την θάλασσα. Χωρίς δίκτυο, χωρίς τουήτς, μόνο η θάλασσα, εμείς και η ΙΟΝ Αμυγδάλου… Τυλιγμένοι στην εγγλέζική μου καμπαρντίνα.