Η μόνη λέξη που έρχεται στο μυαλό από το πρωί που έμαθα τα νέα.
Αγανάκτηση για αυτό που συνέβη και σήμερα σε εκείνο το πολύπαθο κομμάτι της Μεσογείου. Στην μικρή μας γειτονιά, στην ίδια θάλασσα που τραγούδησε ο Μουστακί, στην ίδια που αναδύεται μυρωδιά βασιλικού από ασβεστωμένες αυλές. Στη θάλασσα που κάναμε το πρώτο μας μακροβούτι.
Σε αυτή την θάλασσα σκοτώθηκαν άδικα τόσοι άνθρωποι με την πίστη ότι ξεκίνησαν για κάτι καλό, για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε αβοήθητους αυτού του κόσμου…
Δεν είμαι πολιτικάντης για να σκεφτώ πολιτικά και να ονομάσω τους Παλαιστίνιους απλά μαχόμενους επαναστάτες για την δίκαια επανάκτηση της γης τους ή τρομοκράτες που σπέρνουν τον θάνατο σε εμπορικά κέντρα του Ισραήλ. Είμαι όμως σίγουρη ότι κάπου εκεί ένα μεγάλο μέρος του λαού πονάει γι’ αυτά που δεν έχει ενώ του πρέπουν. Είμαι σίγουρη ότι ο Έλληνας κουβαλάει στο DNA του την μνήμη του «δεν έχω». Πώς να μην νοιαστώ λοιπόν για το «Στόλο της Ελευθερίας»; Πώς να μην ντραπώ που θεώρησα πολύ μακρινά μου αυτά τα παιδιά και δεν τους έστειλα ποτέ τίποτε; Άκουσα κάποτε μία Παλαιστίνια μάνα να μιλάει για τις πορτοκαλιές που είχε στον κήπο της. Για την μυρωδιά των ανθών τους. Λες και ήταν μία κυρία από το Κιάτο ή κάπου εκεί που μοσχοβολούν πορτοκαλιές στους κήπους.
Είναι τόσο μακριά μας λοιπόν;
Είναι μια άλλη Μεσόγειος κι όχι η δικιά μας;
Δεν μας ενδιαφέρει επειδή δεν θρηνούμε δικά μας θύματα;
Επειδή δεν συνέβη στη Σταδίου ή στα Εξάρχεια;
Τα θύματα δεν αλλάζουν ιδιότητα ανάλογα με την σημαία και το όνομα που κουβαλούν.
Γάζα…
Τι περίεργο όνομα με πόσους συνειρμούς. Από την μία θυμίζει πληγή που ματώνει και ζητάει επούλωση, από την άλλη το γάζωμα ενός πολυβόλου.
Αγανάκτηση για αυτό που συνέβη και σήμερα σε εκείνο το πολύπαθο κομμάτι της Μεσογείου. Στην μικρή μας γειτονιά, στην ίδια θάλασσα που τραγούδησε ο Μουστακί, στην ίδια που αναδύεται μυρωδιά βασιλικού από ασβεστωμένες αυλές. Στη θάλασσα που κάναμε το πρώτο μας μακροβούτι.
Σε αυτή την θάλασσα σκοτώθηκαν άδικα τόσοι άνθρωποι με την πίστη ότι ξεκίνησαν για κάτι καλό, για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε αβοήθητους αυτού του κόσμου…
Δεν είμαι πολιτικάντης για να σκεφτώ πολιτικά και να ονομάσω τους Παλαιστίνιους απλά μαχόμενους επαναστάτες για την δίκαια επανάκτηση της γης τους ή τρομοκράτες που σπέρνουν τον θάνατο σε εμπορικά κέντρα του Ισραήλ. Είμαι όμως σίγουρη ότι κάπου εκεί ένα μεγάλο μέρος του λαού πονάει γι’ αυτά που δεν έχει ενώ του πρέπουν. Είμαι σίγουρη ότι ο Έλληνας κουβαλάει στο DNA του την μνήμη του «δεν έχω». Πώς να μην νοιαστώ λοιπόν για το «Στόλο της Ελευθερίας»; Πώς να μην ντραπώ που θεώρησα πολύ μακρινά μου αυτά τα παιδιά και δεν τους έστειλα ποτέ τίποτε; Άκουσα κάποτε μία Παλαιστίνια μάνα να μιλάει για τις πορτοκαλιές που είχε στον κήπο της. Για την μυρωδιά των ανθών τους. Λες και ήταν μία κυρία από το Κιάτο ή κάπου εκεί που μοσχοβολούν πορτοκαλιές στους κήπους.
Είναι τόσο μακριά μας λοιπόν;
Είναι μια άλλη Μεσόγειος κι όχι η δικιά μας;
Δεν μας ενδιαφέρει επειδή δεν θρηνούμε δικά μας θύματα;
Επειδή δεν συνέβη στη Σταδίου ή στα Εξάρχεια;
Τα θύματα δεν αλλάζουν ιδιότητα ανάλογα με την σημαία και το όνομα που κουβαλούν.
Γάζα…
Τι περίεργο όνομα με πόσους συνειρμούς. Από την μία θυμίζει πληγή που ματώνει και ζητάει επούλωση, από την άλλη το γάζωμα ενός πολυβόλου.
