Κι αν πέρασαν χρόνια μακριά σου, οι μυρωδιές πάντα με φέρνουν δίπλα σου… λες και θ’ ακούσω το κλειδί στην πόρτα σαν θα μπαίνεις…
Γυρίζω πίσω και σε κοιτώ, στέκεσαι στην πόρτα σα νά ’ρχεσαι σα να φεύγεις. Όπως την τελευταία φορά. Κι όταν όλοι θα πουν φεύγεις εγώ θα πω ήρθες, ήρθες πάλι… κι είναι βράδυ, από αυτά που δεν λένε να τελειώσουν, να νυχτώσουν για τα καλά και να τελειώσουν. Δεν μιλάς, ξέχασες το πάντρεμα των λέξεων και μόνο με κοιτάς. Εμένα ή απλά γύρω σου; Τί άλλαξε; Δεν μοιάζουν όλα όπως τα άφησες. Ακόμη και τα βάζα τα ξαναγέμισα με λουλούδια που δεν σε θυμίζουν, δες τα χρώματα, τόσο διαφορετικά από τα μπουκέτα που διάλεγες εσύ. Η πολυθρόνα σου τραβηγμένη στην άκρη, το τραπέζι άλλο, οι κουρτίνες άλλες… το φεγγάρι έξω το ίδιο.
Αυτή η μυρωδιά έρχεται πάλι, μυρωδιά αγκαλιάς και τρεχάλας ως ένα ψυγείο ΕΒΓΑ. Αχ τα μάτια σου, τα μάτια σου τα λένε όλα κι εγώ μεγαλώνω μακριά σου περιτριγυρισμένη από ξένες μυρωδιές…
