(Μανχάτταν. Μέσα στην παρακμιακή ατμόσφαιρα ενός φτηνού δωματίου, ένας άντρας και μια γυναίκα συζητούν. Η οικονομική τους κατάσταση αλλά και η προσωπική τους σχέση βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης. Ο Άντρας εκφράζει την επιθυμία να κάνουν μαζί ένα νέο ξεκίνημα. Η Γυναίκα μέσα από ένα μονόλογο - ξέσπασμα δηλώνει τη θέλησή της να απομονωθεί σε ένα μικρό ξενοδοχείο, μακριά από γνωστούς και φίλους. Ανώνυμη μέσα στο ανώνυμο πλήθος, ελπίζει να βρει τη ψυχική της ηρεμία. Το απόσπασμα δείχνει πώς ονειρεύεται τη νέα ζωή της.)ΓΥΝΑΙΚΑ:
... Κάποια μέρα θα κοιτάξω στον καθρέφτη και θα δω ότι τα μαλλιά μου έχουν αρχίσει να γίνονται γκρίζα και για πρώτη φορά θ’ ανακαλύψω ότι έζησα σ’ αυτό το μικρό ξενοδοχείο, με ένα ψεύτικο όνομα, χωρίς καθόλου φίλους ή γνωστούς, ή κανενός είδους σχέσεις, για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια. Θα με ξαφνιάσει λίγο αλλά δεν θα τρομάξει καθόλου. Θα είμαι ευχαριστημένη που ο χρόνος θα έχει περάσει τόσο εύκολα. Μια φορά στο τόσο θα πηγαίνω στον κινηματογράφο. Θα κάθομαι στις πίσω σειρές με όλο αυτό το σκοτάδι γύρω μου και με κείνες τις φιγούρες ακίνητες στο πλάι μου, χωρίς να με προσέχουν. Βλέποντας την οθόνη. Φανταστικός κόσμος. Ο κόσμος των παραμυθιών. Θα διαβάζω μεγάλα βιβλία και το ημερολόγιο των νεκρών συγγραφέων. Θα νιώθω πιο πολύ κοντά τους, πολύ περισσότερο από ότι ένιωσα ποτέ για ανθρώπους που γνώρισα, προτού να φύγω από τον κόσμο. Θα είναι γλυκείς και ψυχρή αυτή η φιλία μου με τους νεκρούς ποιητές γιατί δεν θα μπορώ να τους αγγίζω ούτε και ν’ απαντάω στις ερωτήσεις τους. Θα μου μιλάνε και δεν θα περιμένουν να τους απαντήσω.
(Μτφρ. Κ. Μητροπούλου, Απόσπασμα)
Ουίλλιαμς Τ., Θεατρικά, εκδ. Γκοβόστης, Αθήνα x.x., σ. 180
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου