(Μια πιο ολοκληρωμένη σκέψη στο θέμα της προηγούμενης ανάρτησης)Ξέρεις πόσα σύμβολα έχεις την δυνατότητα να σχηματίσεις με το πληκτρολόγιό σου; Πολλά! Να εκφράσεις αισθήματα που άλλοτε θα κοκκίνιζες να τα ξεστομίσεις ή να τα γράψεις στο χαρτί.
Μεγάλωσα στην εποχή που το ίντερνετ δεν ήταν καν επιστημονική φαντασία κι ας υπήρχε σε μία πρώιμη μορφή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Που τα τηλέφωνα είχαν καλώδια και ήσουν μάγκας αν πεταγόσουν στην φίλη σου απέναντι με τον ασύρματο που είχες φέρει από το εξωτερικό. Το πιο γρήγορο πληκτρολόγιο ήταν αυτό της ηλεκτρικής IBM με την κεφαλή-μαργαρίτα (θεός σχωρέστην).
Τα ραβασάκια γράφονταν κάτω από το θρανίο, στο βοηθητικό ράφι και δεν έκλειναν με σμάιλ, στην καλύτερη των περιπτώσεων εάν ήσουν ριψοκίνδυνος έβαζες και μία καρδιά. Αν η καψούρα σε είχε λυγίσει οι καρδιές ήταν 2 πλεγμένες με βελάκι.
Δεν είμαι χόμο σάπιεν, νεάτερνταλ ή κάτι τέτοιο. Είμαι απλά αυτή που έζησε την εφηβεία της λίγο πριν εμφανιστούν τα κινητά και η δος (όπου δος πάει πακέτο με μαυρόασπρη οθόνη ντουλάπα).
Τα ραντεβού μου δεν ορίζονταν από ένα εσ-εμ-ες αλλά από ένα τηλεφώνημα συνήθως παρουσία περίεργου γονιού. «Πού πας?... Να μας τηλεφωνήσεις αν αργήσεις» «Από πού?» «Πάρε και ψιλά μαζί σου» (δλδ βρες κόκκινο τηλέφωνο αλλιώς γύρνα σπίτι).
Και μετά ξεκινά το καρδιοχτύπι, θα ‘ναι εκεί; (άτιμο φόουρσκουέαρ άργησες πολύ), τι σκέφτεται άραγε; (τουήτ, τουήτ, τουήτ!), με ποιους; (μία γουώλ πικ, μία τουήτ πίκ, κάτι)… Και οι κολλητές σου αλλού, χωρίς ένα πι-εμ, ένα ντι-εμ, ένα τουήτ, ένα ες εμ ες, ένα σμάιλ για γκουντ λάκ!
Κάποια βράδια στην καφετέρια της γειτονιάς να ανταλλάσεις βλέμματα με τον απέναντι, να κοκκινίζουν τα μαγούλα σου σαν τον χυμό σου με την γραναδίνη και να μην έχετε ένα κινητό με μπλου τουθ για να γνωριστείτε καλύτερα. (χμ, μην σου μπαίνουν ιδέες τώρα!)
Να ξεροσταλιάζεις δίπλα σε ένα τηλέφωνο γκουμούτσα ή ένα πιο γκλάμορους πολύχρωμο της σγουώτς(!), να αφήνεις μηνύματα με μολύβι πάνω στο θρανίο και να τα τσεκάρεις μετά το διάλειμμα, να εύχεσαι μην σηκώσει ο μπαμπάς σου το τηλέφωνο (γκουμούτσα) και τον τρομάξει όταν σε πάρει για την ώρα του ραντεβού… αχ… προβλήματα όμορφα που είχαμε εκείνη την εποχή. Αν το χότ σποτ ήταν η μπλου λέικ, η βερόνα, η αρκαδία ή το πάρκο (χωρίς γκάλοπ στο φέισμπουκ)… Αν το παπάκι (δίτροχο – όχι σιφτ 2) θα περνούσε από το σπίτι δεύτερη φορά γκαζωμένο τότε θα σήμαινε «είμαι στη γωνία σε περιμένω» (τύφλα να έχει το εμ εμ ες) …
Σήμερα στέλνω σμάιλς, γουίνκς, χάγκζ εν κίσσιζ, λιγότερα απ΄όσα παίρνω, κλείνω το μάτι ή βγάζω την γλώσσα έξω (αγαπημένο μου Ρ). Ανταλλάσω κουβέντες σε διάφορες γλώσσες και πατάω λάικ στις φωτό που έχουν νόημα. Ακούω τα τραγούδια που μου στέλνουν με λινκ και αφιέρωση στο ίνμποξ και χαμογελώ. Του στέλνω ένα μήνυμα «κοιμάσαι?» και χτυπά το τηλέφωνό μου. Το ίδιο μπορεί να συμβεί στο εμ ες εν ή στο σκάιπ.
Κι είναι πάντα και κείνο το άλλο φλερτ, που δεν τον ξέρεις τον άλλον, που ξέρεις μόνο το άβατάρ του, ένα ΑΚΑ, δεν έχετε βρεθεί ποτέ κι όμως, φλερτάρετε καθημερινά με γκουντμόρνιν και γκουντνάιτ κι ίσως κάποτε να μάθεις ότι ήταν φέικ, ένας χονδρός μπάρμπας από το Αϊντάχο μασκαρεμένος στα δικά σου τα γούστα, ίσως κι όχι, ίσως ο πρίγκιπας να ήταν πάντα πρίγκιπας πριν γίνει και δικός σου.
Φλερτ, παγκόσμια λέξη! Κοζάρω, κορτάρω, φλερτάρω… Όλα αυτά συνήθως σε μετρημένους χαρακτήρες. Ανάλογα το μέσο που χρησιμοποιώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου