Χάπυ μπέρθντεϊ Τζωρτζ

Σε λένε Γιώργο και μεγάλωσες μέσα σε μία πολιτική οικογένεια. Τρίτη γενιά πρωθυπουργός μίας χώρας που τίμησε τους προηγούμενους της οικογενείας σου, που τόσοι από αυτήν έπιναν νερό στο όνομα τους.

Της ίδιας χώρας που αντιπάθησε την μητέρα σου όταν σε επιστολή της στην Χίλαρυ της είπε ότι ζούσαν το ίδιο δράμα (βλ. κέρατο) κι υπόγραφε ως Πρώτη Κυρία της Ελλάδος ούσα ζωντοχήρα από το κέρατο. Καλά δεν ήταν μόνο αυτό, είχαν προηγηθεί πολλά άρθρα κι επιστολές στον ξένο τύπο για τον χαρακτήρα των Ελλήνων.

Σε έστειλαν να μαθητεύσεις σε ξένα μεγάλα σχολεία, να εργαστείς σε πόστα που εδώ τα έχουν μετανάστες για το χαρτζιλίκι σου (κι εσύ μετανάστης θα πεις ήσουν αλλά όχι οικονομικός μην ξεχνιέσαι), σε διάφορα χωριά της Ελλάδας με προτίμηση στην Κρήτη και στην Αχαΐα για να κάνεις κουμπαριές που δυναμώνουν την εξουσία, κι ύστερα σε έστειλαν στην Κυβέρνηση κι έγινες μικρό κοντό ανέκδοτο Γιωργάκης, κάτι σαν το Αχιλλέας στις κυβερνήσεις Καραμανλή, τι να λέμε…

Η μητέρα σου ήταν πιο σίγουρη από ποτέ ότι θα κυβερνήσεις αυτόν τον τόπο που δεν της χαρίστηκε τελικά όταν μια Ελλάδα κρεμόταν από τα χείλη σου στο «Έμαθες τα νέα πατέρα;» και τι πειράζει αν είχαμε πάντα την αμφιβολία ότι τα έγραψες εσύ.

Δεν ξέρω αν είσαι καλύτερος άνθρωπος από τον πατέρα σου, σίγουρα όμως δεν είσαι ο πατέρας σου κι αυτοί που σε αποθέωναν στις εκλογές στο όνομά του (όχι στο δικό σου) το ήξεραν καλά. Μα κι αν όλοι μας πιστεύαμε ότι δεν είσαι ικανός να ανάψεις φωτιά στις ψυχές των Ελλήνων λάθος κάναμε, κατάφερες μέσα σε λίγο χρόνο να ξεσηκώσεις έναν ολόκληρο λαό, να τον βγάλεις στους δρόμους, να φωνάζει για το δίκιο του. Κι ελπίζω ότι ίσως κατάφερες να τελειώσει η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα, να πάψουν οι λίγοι να ξεζουμίζουν τους πολλούς, να είστε βασιλιάδες στην Δημοκρατία μας.

Δεν θέλω να μείνεις στην ιστορία σαν ο γιος του πατέρα σου ή της μητέρας σου, ούτε σαν ο πολιτικός που βούλιαξε την χώρα, αλλά σαν ο πολιτικός που χάρη στα λάθη του έσβησαν τα πολιτικά τζάκια στην Ελλάδα.

Χάπυ μπέρθντεϊ Τζωρτζ.