Έχω πει και θα το ξαναπώ πως η αμεσότητα του διαδικτύου υπάρχουν στιγμές που με τρομάζει. Όπως τώρα που δεν πρόλαβα να ακούσω τα νέα και ξαφνικά γέμισε το διαδίκτυο με RIP Μιχάλη Κακογιάννη. «Σε ηλικία 89 ετών απεβίωσε από ανακοπή καρδιάς σήμερα ο Μιχάλης Κακογιάννης.» Μόλις δυό μέρες μετά την Amy Winehouse. Αλλά η τέχνη δεν έμεινε φτωχότερη, και οι δύο ήταν απλόχερα γενναιόδωροι μαζί της.
Ο Κακογιάννης συντέλεσε στη γέννηση ενός μύθου και άφησε τα μάτια του θεατή να ταξιδέψουν σε μία Ελλάδα παρόμοια με την Ιταλία των Φελλίνι, Ροσελίνι και Βισκόντι. Μέσα από τα ασπρόμαυρα πλάνα του ξεπήδησαν φιγούρες λουσμένες από τον ήλιο της Μεσογείου, που τις πλημμύριζε το πάθος, ο έρωτας, ο θυμός και το γέλιο.
Βάζει τον Κουήν να χορέψει στον «Ζορμπά» του και στέλνει το συρτάκι και το μπουζούκι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το αποθεώνει. Πριν ακόμη την «Στέλλα» μας συστήνει την Λαμπέτη σε ένα «Κυριακάτικο Ξύπνημα» και στην συνέχεια με ταινίες όπως «Το κορίτσι με τα μαύρα» και «Το τελευταίο ψέμα» μας αναγκάζει γλυκά να αγαπήσουμε τα σκοτεινά μελαγχολικά της μάτια. Κάποιος σινε-ιστορικός ίσως θα αναρωτηθεί τώρα με την ευκαιρία των πάμπολλων αφιερωμάτων που θα ακολουθήσουν, τελικά ποια ήταν η Άννα Μανιάνι του Κακογιάννη, η Μελίνα ή η Έλλη; Για μένα η Ειρήνη Παπά, η φίλη που έχει μείνει πίσω για να τον συνοδεύσει στον τελευταίο τους περίπατο. Η «Ηλέκτρα» του, η χήρα στον «Ζορμπά», η Ελένη στις «Τρωάδες», η Κλυταιμνήστρα στην «Ιφιγένεια».
Και μέσα σε όλα αυτά πάντα υπάρχει και ο απαραίτητος χώρος για την Κύπρο του. «Αττίλας ‘74» η πιο δυνατή (δια)μαρτυρία για το τι συνέβη σε αυτό το νησί. Ο κινηματογραφιστής, ο ονειροπόλος, ο καλλιτέχνης Κακογιάννης ακουμπά την ψυχή του σε ένα ντοκιμαντέρ για την γενέτειρα του και μας κάνει πάλι να δακρύσουμε.
Όλα αυτά τα χρόνια πρόσθεσε τα δικά του μαργαριτάρια σ'ένα ακριβό περιδέραιο που μας άφησαν κληρονομιά οι πιο παλιοί σε αυτόν τον τόπο. Μα δεν σταμάτησε σε αυτό, πρόσφερε στον πολιτισμό μέχρι το τέλος με το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, που θα μείνει πίσω του μαζί με τις ταινίες σαν μία Κιβωτός στα σκοτεινά χρόνια που ζούμε.
Σας ευχαριστούμε κύριε Κακογιάννη.
Καλό σας ταξίδι και χαιρετίσματα στα μάτια που μας σκέπαζαν εκείνες τις γλυκιές νύχτες στα θερινά σινεμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου