Γενέθλια

Σήμερα είναι 1η Φλεβάρη και γιορτάζει το πιο αγαπημένο μου πλάσμα σε όλον τον κόσμο…
Πολλά χρόνια πριν, άνοιξα μια πόρτα κι άφησα να μπει στη ζωή μου ένα πανέμορφο ξανθό μωρό και τους γονείς μου να αγαπήσουν ακόμη μία κόρη. Ήταν τόσο διαφορετική από μένα και τόσο όμορφη.
Από τότε υποσχέθηκα σε κείνο το πλάσμα που με έριξε από τον θρόνο της μοναχοκόρης που είχα κουρνιάσει, ότι θα το αγαπώ περισσότερο από τα πάντα και πως θα είναι για πάντα το μικρό μικρό μικρό αδελφάκι μου.
Σήμερα λοιπόν, στα -αντα της πια, παραμένει για μένα ένας ξανθός μπόμπιρας, με σκέρτσο και νεύρα, το πιτσιρίκι που ξεφύλλιζε το ΚΛΙΚ και το MAD και κόλλαγε στις εικόνες τους πολύ πριν μάθει να διαβάζει, το μόμολο που όταν το τσάντιζες φύσαγε πίσω τις μπούκλες του κι ήταν έτοιμο για καυγά, το «αθώο» πιτσιρίκι που ομολόγησε ανεβασμένο στο θρανίο του στους συμμαθητές του στο Νηπιαγωγείο ότι δεν υπάρχει Αη-Βασίλης κι έκανε ένα σχολείο γης μαδιάμ, την μαθήτρια που έγραφε Θουκυδίδη ή Ηρόδοτο το πρωί και το προηγούμενο βράδυ την έσερνα μαζί μου και κοιμόταν στην μπάρα… Εκείνη που πέταξε την σιχαμάρα της για τα τρένα και πήρε τον καρβουνιάρη μέσα στη νύχτα, όρθια 500χλμ για να με βρει όταν δεν με άκουσε καλά.
Αυτό το πλάσμα το λατρεύω κι ας έρθει να βρίσει όσο θέλει για την δημόσια έκθεσή της σε αυτό το μπλογκ. Άλλωστε μπορεί αυτός να είναι ο τρόπος της να μου πει ότι κι εκείνη με αγαπά… Φτού, πολύ μελό! ;)