Μετράς τις απώλειες σου, τις αναμνήσεις σου και προχωράς. Μια χούφτα χώμα, μια προσευχή, ένα λουλούδι. Τραβάς μία γραμμή πάνω από ένα ακόμη τηλέφωνο και μετράς τα χρόνια σου. Πότε έφθασες εκεί; Όταν λυπάμαι νιώθω μία ενόχληση στην τομή μου. Μια τομή από την μία ως την άλλη άκρη του λαιμού μου που μου θυμίζει πόσο θνητοί είμαστε όλοι μέσα στα Prada μας. Όταν πιέζομαι νιώθω πάλι κάτι να με τυραννά. Λες και μία ραπτομηχανή γαζώνει το λαιμουδάκι μου… Βελόνες να με τρυπούν ασταμάτητα από τα δεξιά προς τα αριστερά και τούμπαλιν. Άλλες φορές μέσα στην πίεση φέρνω κοντά μου νοητά κάποιον δικό μου και τον βάζω να μου κρατάει το χέρι, ειδικά όταν η ραπτομηχανή δουλεύει ασταμάτητα… Καμιά φορά με αφήνει για να πάει να ανοίξει την πόρτα που χτυπούν. Να τους υποδεχθεί με ένα καλαμπούρι όπως άλλοτε. Εγώ μένω μόνη μου με την ραπτομηχανή. Άμα ξεχαστώ θα γυρίσω και θα κοιτάξω πίσω μου και μετά μπροστά μου. «Γιατί κορίτσι μου;» θα μου πει… Δεν ξέρω, δεν έμαθα ακόμη, κράτα μου το χέρι, μην μου το αφήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου