Μέσα από την οθόνη παρακολούθησα τα επεισόδια εκείνου του Δεκέμβρη στην Αθήνα και έβριζα στα τηλέφωνα.
Όπως και με τις φωτιές στην Χαλκιδική, στην Ηλεία, στην Πάρνηθα… Έκλαιγα κι αναρωτιόμουν γιατί μας ξέχασε ο θεός, πόσο ανέντιμοι είμαστε για να μας γυρίσει την πλάτη.
Χρόνια ολόκληρα παρακολουθούσα σχολές να καταστρέφονται, σπασμένες περιουσίες αγνώστων κι έλεγα πως δεν στέκονται πια στην Στουρνάρη, έρχονται πιο κοντά, σημαίες να καίγονται κι ένιωθα μέσα μου τον θυμό να διώχνει την πίκρα, χτυπούσα δυνατά το χέρι μου στο τραπέζι αλλά μέχρι εκεί.
Η διαμαρτυρία μου ακουγόταν μόνο από τους φίλους μου μετά πρόσθεταν τα δικά τους και μετά ξεχνιότανε, έπρεπε να ξανασυμβεί κάτι στο σαλόνι μας για να επαναφέρουμε στην επιφάνεια εκείνο το παράπονο, τον θυμό, το αει γαμ… στην άκρη της γλώσσας.
Εχθές ντράπηκα.
Θύμωσα, φώναξα, έβρισα, αλλά πάνω από όλα ντράπηκα.
Πάλι στον καναπέ και γεμάτη ενοχές.
ΔΕΝ θέλω να ξεχάσω πάλι, θέλω να κάνω κάτι. Αναλογίζομαι το μέγεθος της ευθύνης μου απέναντι στην καταστροφή της χώρας μου αλλά είναι ελάχιστο μπροστά στην δική τους ευθύνη. Πού ήμασταν τόσον καιρό και τους αφήσαμε ελεύθερους να μας ξεπουλήσουν;
Φορτώναμε τις κάρτες μας, μιλούσαμε στα τσατ, αναρτούσαμε φωτό με τα καινούργια μας παπά και ανταύγειες. Χαιρόμασταν γι’αυτά, λογικό, δεν τα κλέψαμε από κανέναν, δουλέψαμε το κάθε σεντς. Οι περισσότεροι γιατί υπήρχαν και αυτοί που δούλευαν εμάς. Το θέμα είναι ότι μας χάρισαν τον παροξυσμό της υπερκατανάλωσης για να ξεχαστούμε κι εμείς το δεχθήκαμε.
Η σχέση πολίτη και κράτους δεν είναι αμφίδρομη όταν ο πολίτης αδιαφορεί για το τι γίνεται στο κράτος. Κι αυτόματα καταργείται η δημοκρατία. Κι αναρωτιόμαστε γιατί…
Αυτή η χώρα έχει πάψει να γεννάει ήρωες επειδή πίστεψε πως οι πόλεμοι όλοι έχουν τελειώσει.
Και ξαφνικά μείναμε μόνοι μας…
Με τον φόβο και την μιζέρια που μας επέβαλαν τα μήντια, με τον πόνο και την οργή και τα ερωτηματικά, δίχως ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου