Κλειδαρότρυπα

Ακουμπήσαμε την θλίψη μας στο facebook δημόσια σε ξένα walls χωρίς αιδώ, χωρίς δεύτερη σκέψη προς βορά αδαών, περιέργων, αγνώστων. Όχι σε private messages αλλά εκεί που μπορούν όλοι να περάσουν και να συγκρίνουν τον πόνο μας με του αλλουνού.  Σε ποια βαθμίδα είναι; Λόγια, τόσα λόγια που θα χόρταιναν για πάντα πεινασμένο παιδάκι  αν ήταν ψωμί, που θα ξεδίψαγαν ένα χωριό αν ήταν νερό. Πόσοι χαρακτήρες χωρούν στο κουτάκι μπαμπά; Πόσα ερωτηματικά, πόσα θαυμαστικά; Πόσα like συγκέντρωσα εχθές; Πόσα friend requests μετά από αυτό; Κάποιος γελάει, αυτός ο ίδιος που χρησιμοποιούσε το μέσο για το καλαμπούρι, που κορόιδευε την σοβαρότητα του και επισήμαινε τον big brotherισμό του. Που ζητούσε πιο απλά μέσα, πιο προσωπικά, για να εκφράσει τα δικά του αισθήματα, που γιουχάιζε την συμπεριφορά μας με comments και inbox. Που αν και τεχνοκράτης δεν ζεσταινόταν από την φλόγα των ηλεκτρονικών κεριών και επιδίωκε την αληθινή… Απλώσαμε τις αλήθειες μας στο facebook σαν μπουγάδα στην αυλή της διπλανής. Χωρίς γρίφους, χωρίς συγκάλυψη… Όλα απλωμένα στο ίδιο σκοινί, πιασμένα με κόμματα, θαυμαστικά και πάμπολλα ερωτηματικά.