Πάλι

16 Μαρτίου πάλι.

Με μια υποψία συννεφιάς, με τις αμυγδαλιές ανθισμένες, έτοιμες να τις τινάξεις, πάλι. Με ένα ανάκατο σύννεφο στο κεφάλι μου που μου λέει να το κάνω στην άκρη, να το φυσήξω δυνατά, να συνεχίσω.

Πολλά, πάρα πολλά χρόνια πριν. Μια ίδια μέρα. Την ίδια ώρα. Πάλι ντυμένη στα γκρι. Κι ένα ατύχημα. Και η ζωή σου ξαφνικά αλλάζει σε βάθος χρόνου χωρίς να είναι δική σου απόφαση, πριν προλάβεις να το σκεφτείς… Εσύ δεν ξέρεις που να ρίξεις ευθύνες, στην αρχή καλοπιάνεις τον εαυτό σου με το αθώο ψεματάκι «καλύτερα έτσι» και μετά αρχίζεις να ξεχνάς. Περνούν τα χρόνια και ξεχνάς αλλά στην πραγματικότητα είναι θαμμένο κάπου βαθιά και περιμένει τις ώρες που εμφανίζεται για να σε τσιμπήσει σαν αγκάθι, να σε ματώσει, να ρίξεις ιώδιο και να φυσήξεις την πληγή. Να το κρύψεις κάτω από ένα χάνζαπλαστ. Κι αν κουράστηκες να το κρύβεις; Αν πρέπει ν’ αφήσεις την πληγή ακάλυπτη, να στεγνώσει, να θρέψει; Ν’ αφήσεις την ζωή σου ακάλυπτη, ανοιχτό βιβλίο στα μάτια των δικών σου; Να τους πεις, να τους δείξεις, να κλάψεις. Να λυτρωθείς.