Σ’ αυτό το σπίτι η μοναξιά αντιλαλεί στους τοίχους όταν κλείνεις την πόρτα πίσω σου. Και μετά ξαφνικά γίνεται σιωπή. Δεν ακούγεσαι, η φωνή σου, η ανάσα σου δεν ακούγονται. Τίποτε, μόνο σιωπή. Σιωπή εκκωφαντική, από τα ηχεία του στερεοφωνικού. Όταν φεύγεις η σιωπή σου παίρνει την χροιά της φωνής της Νίνας, του Φρανκ, του Σαρλ… Η σιωπή σου γίνεται στίχος του Πρεβέρ, του Αντωνίου, του Σικελιανού. Την συλλαμβάνει ο φακός του Μπρεσόν, του ΜακΚέιμπ, της Παπαϊωάννου. Κρύβεται στα δάκτυλα του Μπάρενμποϊμ, την ώρα που αιωρείται στο δωμάτιο η Pathétique sonata του Μπετόβεν. Η απουσία σου σκοτεινιάζει τα βλέμματα στις γυναίκες του Μοντιλιάνι και ποτίζει με κόκκινο τους καμβάδες του Ρόθκο. Κι ύστερα γίνεται σκοτάδι και φωλιάζει στο μαύρο σου μακώ, εκεί, πάνω στην καρέκλα…
“The Kiss by the Hôtel de Ville” taken in Paris in 1950. (Photo: Robert Doisneau)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου