Αρχές φθινοπώρου. Πρωτοβρόχια… άνοιξαν οι πρώτες ομπρέλες. Πολύχρωμα ποταμάκια στους δρόμους της Καλαμαριάς καταλήγουν στην αφρισμένη θάλασσα. Ψάχνω στους σάκους και ξετρυπώνω ένα ζευγάρι ροζ ζεστές κάλτσες με μικρές φατσούλες. Τα πατώματα στο νέο μου σπίτι είναι σανίδια και τρίζουν όταν περπατώ. Με ακολουθεί παντού ο ήχος «δεν μπορώ να κρυφτώ από σένα», ένα ακόμη καρφάκι στα τεντωμένα μου νεύρα… Παίρνω ένα μεγάλο μαξιλάρι και το σφίγγω στην αγκαλιά μου. Έλα απόψε. Λίγο αλκοόλ. Τα καλοκαίρια μου με αποχαιρετούν μέσα από πολλές χαρτόκουτες. Τα μαγιώ με περιμένουν στην πολυθρόνα να τα μαζέψω, να τα κρύψω σε μία μεγάλη τσάντα θαλάσσης κάπου στην ντουλάπα. Πατώ τις φατσούλες μου στα γυαλισμένα σανίδια. Μην τρίζεις, σε παρακαλώ… Προσπαθώ να ανακαλύψω τους ήχους μέσα στο σπίτι, από που έρχονται, τι είναι, και τους ήχους απέξω. Σταμάτησε η βροχή. Να βγω στο μπαλκόνι να μυρίσω τη νύχτα, να τη ρουφήξω. Κάνει κρύο, τα σύννεφα φύγαν, αστέρια κεντούν τον ουρανό. Τι καλά! Αύριο θα έχει λιακάδα. Αν προλάβουμε θα σε πάω μία βόλτα στην παραλία, θα σου αγοράσω ΙΟΝ Αμυγδάλου από το περίπτερο και θα αράξουμε σε ένα παγκάκι να χαζέψουμε την θάλασσα. Χωρίς δίκτυο, χωρίς τουήτς, μόνο η θάλασσα, εμείς και η ΙΟΝ Αμυγδάλου… Τυλιγμένοι στην εγγλέζική μου καμπαρντίνα. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου