Θέλω ένα σπίτι με φραουλένιους τοίχους, πράσινα μπαλκόνια με πολύχρωμες μπιγκόνιες και γαλάζιες πορσελάνες στο τραπέζι. Τις γυναίκες του Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι να μας κοιτούν με μάτια μεθυσμένα όταν θα πέφτουμε στα φρεσκοσιδερωμένα σεντόνια. Την τροφαντή γυμνή κυρία του Μποτέρο πάνω από το κεφαλάρι να κλείνει το βιβλίο της όταν σβήνει το φως. Ένα διάδρομο με ανάγλυφη υφασμάτινη ταπετσαρία, να με οδηγεί μ’ ένα χάδι το βράδυ μέσα στο σκοτάδι. Μία βιβλιοθήκη να τρέχει από άκρη σε άκρη στον τοίχο του καθιστικού φορτωμένη με πλούσιες λέξεις, όμορφες εικόνες και ομοιοκαταληξίες… Και βάζα πολλά γεμάτα λουλούδια. Μία γυάλινη βιτρίνα να ξεκουράσει τα αγαπημένα μου πολύχρωμα τακούνια - πέδιλα, πιπ-τοε, γόβες – πριν τον επόμενο χορό. Έναν μεγάλο αποικιακό έλικα στην οροφή και κατσαρολικά γεμάτα νοστιμιές στην κουζίνα, μα πάνω απ΄ όλα, τα χαμόγελα των φίλων μας απλωμένα γύρω από το τραπέζι …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου