Πύλος, Ιουνης '23

Εθνική Πινακοθήκη

 Έλα να σου δείξω τι αγαπώ να χαζεύω στην Εθνική Πινακοθήκη.

 

 

«Τ' όνομα μου είναι Κατερίνα»

«Επί λέξει, Η τάξη της Λίνας»

21η Απρίλη

Κάποτε υπήρχε μια Χιονάτη που τη φροντιζαν 7 νάνοι. 

Αυτό είναι παραμύθι. 

Κάποτε υπήρχε μια Ελλάδα που την καβάλησαν 7 χρόνια. 

Αυτό είναι ιστορία.

 

Τα παραμύθια υπάρχουν μόνο όταν λείπει η ιστορία κι όταν γράφεται η ιστορία δεν είναι καιρός για παραμύθια. 

 

Ας μιλάμε λοιπόν στα παιδιά μας όχι για τους 7 νάνους μα για τα 7 χρόνια που ήταν γεμάτα νάνους. 

 

#21Απριλη

Η πόλη μου

 

Επιστρέφω

 

Αγάπη

 

Ανδρος Allure!

Κάθε φορά που φτανω στην Άνδρο και χάνομαι μες στα στενά της, μια λέξη μου  τριγυριζει στο μυαλό, allure.  Αν μου ζητούσες να σου περιγράψω τη Χώρα αυτή είναι η λέξη που θα χρησιμοποιουσα, χωρίς μετάφραση, χωρίς τίποτε λιγότερο από αυτό που λέει. Μετά από την καθιερωμένη περιπλάνηση στα δαιδαλώδη σοκάκια της, κατέληξα και πάλι εδώ, πισω από το Ναύτη στ' αγαπημένο μου μαρμάρινο παγκάκι με θέα το Κάστρο. Μια τεράστια βουή, ένας αγέρας που σε σηκώνει, τα φωτα του Νημποριου στα αριστερά, ο ορίζοντας μαύρος στα δεξιά. Η πόλη πισω μου, πίνει ούζα και τρώει θαλασσινά δίπλα στο κύμα, γεύεται αμυγδαλωτα και λικερ ή μεζέδες με μπύρα κάτω από τον καινούργιο πλάτανο που σα να μεγαλωσε απο πέρυσι που τον φέρανε. Στην Άνδρο ο αέρας λειτουργεί σαν καλλιτεχνης, στο μισό νησί μαζί με την αλμύρα σκάβει την πέτρα, εδώ στη Χωρα παίζει βιολί μες στα στενά. Κυνηγάει το φεγγάρι που γεμίζει, το στέλνει πιο κάτω να φέγγει το προαύλιο του Άη Γιώργη που παίζουν τα παιδιά. Ερωτευμένοι κάτω από το βλέμμα του Ναύτη ανταλλάσουν φιλιά, μη δώσετε όρκους, θα τους σπάσετε.  Στην Άνδρο οι τραβηγμένες κουρτίνες σε αφήνουν να κλέψεις στιγμές από κρεμασμένους πίνακες που δεν μπορείς να μην αγαπήσεις, να ζηλεψεις σερβαντες με σερβιτσια που ήρθαν από μακριά. Οι μεγάλοι στο δρόμο σε χαιρετούν με το βλέμμα σα να σε αναγνωρίζουν δικό τους. Ίσως επειδή έχεις μάθει να περπατάς σωστά κόντρα στα μποφώρ χωρίς να σε παίρνουν πίσω. Γίνομαι ένα με αυτό τον τόπο όταν έρχομαι, κι ας λέει η αδελφή μου πως ειμαι δένδρο με ριζες μεγάλες που δεν μπορούν να το ρίξουν, αέρας είμαι ή θέλω να γίνω, απιαστος, να κυριευω ό,τι αγαπώ στο διάβα μου. Κάπου βαθιά στο dna μου εχει γραφτεί, δώρο απο τον πατέρα μου.

Σώματα

Ξέρεις ποιά σώματα χαζευω στην παραλία; αυτά που έχουν ιστορίες να πουν. Σημάδια, ραγάδες, καμπυλες, παραταιρα παχακια. Αυτά που φωνάζουν πως έζησαν και στήνω ιστορίες στο μυαλό, άλλοτε και στο χαρτί, για τον πρότερο βίο τους. 

Ποιος τα πόνεσε, ποιος τ'αγαπησε, ποιος τα χάιδεψε. 

Σώματα με καμπύλες που δείχνουν ότι αγαπήθηκαν πολύ. Περήφανα για κάθε άγγιγμα, για κάθε διαδρομή, ξεχωρίζουν από τον τρόπο που στέκονται. 

Σώματα μπαλωμένα, που σέρνουν ακόμα πάνω τους ένα, δυο παιδιά. 

Άλλα γηρασμενα, μοναχικά ή με ταίρι, συνήθως μετακινουνται με παρεό. 

Σώματα μαγκωμενα και ντροπαλά, με τους ώμους μπροστά να κρύψουν ένα μεγάλο στήθος, πόσο λάθος κάνουν, κι άλλα που φανερώνουν ότι δεν αγαπήθηκαν ποτέ... 

Κάθε ένα και μία ιστορία πίσω από τα μαύρα μου γυαλιά.

Lovers

Άνοιξη 2020

Ευγνώμων

"Απολογισμός"

Strolling around Anafiotika (pics)

𝗔𝗻𝗮𝗳𝗶𝗼𝘁𝗶𝗸𝗮 is a tiny cycladic island that lies in the Acropolis hilll. In nowadays only 45 cubic small houses remain to remind you the origin of their first inhabitants, carpenters and stone workers from Anafi island who came here in the middle of 19th century. This picturesque neighborhood is located in Plaka, the oldest area of Athens, and provides to visitors not only the illusion of strolling in an Aegean island but also the tranquility in the heart of a very busy city and an amazing view of Athens.
Many people even Athenians use to call Anafiotika a larger area of Plaka, truth is that this "village" starts where the classic urban neighborhood ends.
#iloveathens

Μακεδονία

Μεγάλωσα σε μια εποχή που Μακεδονία υπήρχε μία, κανείς μας τότε δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι θα υπήρχαν στο μέλλον τόσες νέες «Μακεδονίες»* να διεκδικούν και να υπονομεύουν τα σίγουρα στη ζωή σου.  

(* Όποιος πιστεύει ότι αναφέρομαι μόνο στη γείτονα είναι μικρόμυαλος)

Γιατί φωτογραφίζω

Τράβηξα την πρώτη μου φωτογραφία πολύ πριν πιάσω στα χέρια μου εκείνη την αυτόματη Kodak με το τετράγωνο φορμάτ, απλά με παντομίμα.  Έχω χιλιάδες φωτογραφίες από τα πάντα στη ζωή μου, παρέες, οικογένεια, διακοπές, χαρές, λύπες, ταξίδια, τοπία, πρόσωπα, έγχρωμες κι ασπρόμαυρες...  Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με ράφια γεμάτα από φωτογραφικά άλμπουμ και κορνίζες.  Όσες φορές και να τα δω δεν θα τα βαρεθώ ποτέ.  Αγαπώ τις εικόνες όσο και τις λέξεις.  Είναι το "ακόμα μια φορά" που αλλάζει όλο το νόημα από κλικ σε κλικ, ανάλογα το φως ή αυτό που θα εμφανιστεί αναπάντεχα μπροστά στο φακό σου. Δεν έμαθα ποτέ να χρησιμοποιώ επαγγελματική μηχανή, με στοιχειώνει πάντα εκείνη η αυτόματη Kodak των παιδικών μου χρόνων και συνεχίζω με τις αυτόματες λήψεις των smartphones.  Υπάρχουν κουνημένες ή θολές φωτογραφίες που κρατάω για την στιγμή, υποκειμενικά κι αυτες τέλειες είναι, δείχνουν κάτι, συμβολίζουν κάτι.  

Αγαπώ τα παράθυρα και τα μυστικά που κρύβουν πίσω τους, τις πόρτες που σε οδηγούν σε άγνωστα δωμάτια, τα σύννεφα που σε ταξιδεύουν μακριά, τα βλέμματα των φίλων.